Τον προηγούμενο αιώνα πολλά πειράματα πραγματοποιήθηκαν ώστε η επιστήμη να κάνει όχι απλά βήματα, αλλά άλματα. Δεν είναι όμως λίγα τα πειράματα που έγιναν με θύματα ανθρώπους
και με τρομερές συνέπειες σε όσους συμμετείχαν, ως πειραματόζωα. Το πείραμα για τη θεραπεία της Σύφιλης, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’40 από Αμερικανούς επιστήμονες, οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδες πολίτες της Γουατεμάλα και μόλυνε ακόμη περισσότερους.
Οι γιατροί προκειμένου να δοκιμάσουν την πενικιλίνη ως φάρμακο που θα γιάτρευε τη σύφιλη, μόλυναν φυλακισμένους, στρατιώτες και πόρνες.
Η αναγκαστική συνεύρεση στρατιωτών με γυναίκες που ήταν φορείς του βακτηρίου ήταν ο αρχικός τρόπος για να μολυνθούν. Στη συνέχεια για να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική η μετάδοση, χρησιμοποιούσαν ενέσεις.
Τα ανυποψίαστα πειραματόζωα μολύνθηκαν με τον ιό της σύφιλης και με άλλα σεξουαλικά νοσήματα χωρίς να το γνωρίζουν. Ανάλογο πείραμα ήταν και το «Πείραμα του Τουσγκέζ για την Αθεράπευτη σύφιλη στον Νέγρο Άντρα» όπως ονομάστηκε. Το πείραμα ξεκίνησε στην Αλαμπάμα το 1932 και τερματίστηκε το 1972. Το Ινστιτούτο του Τουσγκέζ συνεργάστηκε με επιστήμονες για να μελετήσουν εάν η νόσος της σύφιλης επηρεάζει το ίδιο τους μαύρους με τους λευκούς. Θύματα του ήταν 399 Αφροαμερικανοί από τους οποίους μόνο οι 74 επέζησαν. Οι επιστήμονες τους είπαν, ότι θα τους εμβολίαζαν προαιρετικά για να μην κολλήσουν αρρώστιες, ενώ στην πραγματικότητα τους μετέδιδαν τη σύφιλη. Ήθελαν να μελετήσουν την πορεία της νόσου, τα συμπτώματα στον ανθρώπινο οργανισμό και τον χρόνο που χρειάζεται για να πεθάνει κάποιος από σύφιλη. Για να το πετύχουν, δεν τους χορήγησαν την υπάρχουσα θεραπεία, αλλά τους έδιναν ασπιρίνες
χωρίς καμία θεραπευτική λειτουργία. Τα δωρεάν γεύματα και η ιατρική «περίθαλψη» που τους πρόσφεραν ήταν αρκετά για να δελεάσουν τους φτωχούς που πήραν μέρος στο πείραμα.
Οι περισσότεροι πέθαναν από τον ιό και από άλλες επιπλοκές της αρρώστιας. Πολλές από τις γυναίκες τους, κόλλησαν και αυτές και πολλά παιδιά γεννήθηκαν άρρωστα. Τα «πειραματόζωα» ποτέ δεν ενημερώθηκαν σχετικά με την αρρώστια που τους είχαν μεταδώσει, απλά τους είπαν ότι θα λάμβαναν θεραπεία για το «κακό αίμα». Οι επιστήμονες μάλιστα για να είναι σίγουροι ότι δεν θα εγκαταλείψουν την διαδικασία τους έστελναν φυλλάδια που έγραφαν «Τελευταία ευκαιρία για την ξεχωριστή θεραπεία». Το πείραμα ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί για έξι μήνες σταμάτησε σαράντα χρόνια μετά,και αυτό λόγω της αποκάλυψης του στο τύπο και της κοινωνικής κατακραυγής, που ακολούθησε. Η ηθική της επιστήμης, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, γραμμένο με πολλές μαύρες σελίδες, που ντροπιάζουν τον επιστημονικό κόσμο. Ειδικά αυτόν που δεν υπέκυψε σε απάνθρωπες μεθόδους και έκανε σπουδαίες ανακαλύψεις, χωρίς να υποφέρει κανείς.
Πηγή:
mixanitouxronou.gr
https://ellaniapili.blogspot.com/2016/04/blog-post_59.html
και με τρομερές συνέπειες σε όσους συμμετείχαν, ως πειραματόζωα. Το πείραμα για τη θεραπεία της Σύφιλης, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’40 από Αμερικανούς επιστήμονες, οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδες πολίτες της Γουατεμάλα και μόλυνε ακόμη περισσότερους.
Οι γιατροί προκειμένου να δοκιμάσουν την πενικιλίνη ως φάρμακο που θα γιάτρευε τη σύφιλη, μόλυναν φυλακισμένους, στρατιώτες και πόρνες.
Η αναγκαστική συνεύρεση στρατιωτών με γυναίκες που ήταν φορείς του βακτηρίου ήταν ο αρχικός τρόπος για να μολυνθούν. Στη συνέχεια για να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική η μετάδοση, χρησιμοποιούσαν ενέσεις.
Τα ανυποψίαστα πειραματόζωα μολύνθηκαν με τον ιό της σύφιλης και με άλλα σεξουαλικά νοσήματα χωρίς να το γνωρίζουν. Ανάλογο πείραμα ήταν και το «Πείραμα του Τουσγκέζ για την Αθεράπευτη σύφιλη στον Νέγρο Άντρα» όπως ονομάστηκε. Το πείραμα ξεκίνησε στην Αλαμπάμα το 1932 και τερματίστηκε το 1972. Το Ινστιτούτο του Τουσγκέζ συνεργάστηκε με επιστήμονες για να μελετήσουν εάν η νόσος της σύφιλης επηρεάζει το ίδιο τους μαύρους με τους λευκούς. Θύματα του ήταν 399 Αφροαμερικανοί από τους οποίους μόνο οι 74 επέζησαν. Οι επιστήμονες τους είπαν, ότι θα τους εμβολίαζαν προαιρετικά για να μην κολλήσουν αρρώστιες, ενώ στην πραγματικότητα τους μετέδιδαν τη σύφιλη. Ήθελαν να μελετήσουν την πορεία της νόσου, τα συμπτώματα στον ανθρώπινο οργανισμό και τον χρόνο που χρειάζεται για να πεθάνει κάποιος από σύφιλη. Για να το πετύχουν, δεν τους χορήγησαν την υπάρχουσα θεραπεία, αλλά τους έδιναν ασπιρίνες
χωρίς καμία θεραπευτική λειτουργία. Τα δωρεάν γεύματα και η ιατρική «περίθαλψη» που τους πρόσφεραν ήταν αρκετά για να δελεάσουν τους φτωχούς που πήραν μέρος στο πείραμα.
Οι περισσότεροι πέθαναν από τον ιό και από άλλες επιπλοκές της αρρώστιας. Πολλές από τις γυναίκες τους, κόλλησαν και αυτές και πολλά παιδιά γεννήθηκαν άρρωστα. Τα «πειραματόζωα» ποτέ δεν ενημερώθηκαν σχετικά με την αρρώστια που τους είχαν μεταδώσει, απλά τους είπαν ότι θα λάμβαναν θεραπεία για το «κακό αίμα». Οι επιστήμονες μάλιστα για να είναι σίγουροι ότι δεν θα εγκαταλείψουν την διαδικασία τους έστελναν φυλλάδια που έγραφαν «Τελευταία ευκαιρία για την ξεχωριστή θεραπεία». Το πείραμα ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί για έξι μήνες σταμάτησε σαράντα χρόνια μετά,και αυτό λόγω της αποκάλυψης του στο τύπο και της κοινωνικής κατακραυγής, που ακολούθησε. Η ηθική της επιστήμης, είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, γραμμένο με πολλές μαύρες σελίδες, που ντροπιάζουν τον επιστημονικό κόσμο. Ειδικά αυτόν που δεν υπέκυψε σε απάνθρωπες μεθόδους και έκανε σπουδαίες ανακαλύψεις, χωρίς να υποφέρει κανείς.
Πηγή:
mixanitouxronou.gr
https://ellaniapili.blogspot.com/2016/04/blog-post_59.html
.jpg)
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου