ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Το μυστήριο της χαμένης πόλης της Ατλαντίδας αποτελεί τον πιο πολυσυζητημένο ίσως μύθο. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποδείξει ότι υπήρξε και πού ακριβώς βρισκόταν. Παρόλα αυτά, ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού και της αρχαίας Θήρας ταυτίζεται με τη χαμένη Ατλαντίδα.

Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα, ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική. Όμως, νεότερα στοιχεία έρχονται να ανατρέψουν τις αρχικές θεωρίες.
Όλα αυτά τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι που είχε κάνει στη μακρινή Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και Τιμαίο, στο έργο «Ατλαντικός Λόγος».

Ανάμεσα στα σπουδαία και θαυμαστά που άκουσε, ήταν ότι οι Άτλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη. Όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς καπνούς.


Όμως, τι κοινό έχει η Σαντορίνη με τη χαμένη Ατλαντίδα; Η αρχαία Θήρα ήταν ένας τέλειος επίγειος παράδεισος, που καταστράφηκε περίπου το 1.500 π.Χ.,
μαζί με ένα πλήθος από γειτονικά παράλια, συμπαρασύροντας λαμπρά δείγματα πολιτισμού του Αιγαίου. Η περιγραφή της ταιριάζει απόλυτα με τα λεγόμενα του Πλάτωνα για τη μυθική χώρα των Ατλάντων που καταστράφηκε ολοσχερώς, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω της.
Στην επιστολή προς Κριτία εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε η Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με θάλασσα κι ένα μικρό νησάκι στη μέση, καθώς έτσι ακριβώς όπως ήταν η αρχαία Θήρα, λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα: «Όταν οι θεοί μοιράστηκαν τη γη, ο Ποσειδώνας έλαβε την Ατλαντίδα και την παρέδωσε στους γιους του τους ημίθεους για να την καλλιεργήσουν. Ένας από αυτούς παντρεύτηκε την Λευκίππη και έκαναν την Κλειτώ, που την ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει για πάντα δικιά του. Τότε διάλεξε ένα μέρος και το προστάτεψε με κυκλικές ζώνες από εύφορη γη και θάλασσα ώστε να της εξασφαλίσει παραδεισένια ζωή (σαν να βλέπουμε στο χάρτη την Κρήτη μαζί με την αρχαία Καλλίστη)».

Το όνομα Ατλαντίδα προέρχεται πιθανότατα από το μυθικό γίγαντα Άτλαντα, που κρατούσε στους ώμους του ολόκληρη τη γη και τον ουρανό. Σύμφωνα με τις ανακαλύψεις των Αμερικανών γεωλόγων Χάικεν και ΜακΚόϋ που έγιναν στη Σαντορίνη το 1990, όλα παραπέμπουν στη διάσημη τοιχογραφία που βρέθηκε στο δυτικό κτίριο του Ακρωτηρίου. Εδώ βλέπουμε μια παραλία της αρχαίας Θήρας με εύπορη ζωή πάνω σ΄ ένα κεντρικό νησάκι που βρεχόταν από θάλασσα γύρω-γύρω. Έτσι ακριβώς όπως περιέγραφε και ο Πλάτωνας τη χαμένη Ατλαντίδα. Και το νησάκι αυτό υποστηρίζεται ότι εξαφανίστηκε από μια μεγάλη έκρηξη που προκάλεσε φοβερούς σεισμούς και καπνούς.

Κατά τον Πλάτωνα οι καπνοί εκτοξεύονταν στον ουρανό, 40 χιλιόμετρα ψηλά. Αν ήταν πράγματι έτσι, τότε σίγουρα φαινόταν από τις ακτές της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν σαστισμένοι τα καμώματα της φύσης, θαρρώντας ότι έβλεπαν τον ίδιο τον Άτλαντα να κρατά τον ουρανό στους ώμους του.

Όμως, ο Αιγύπτιος ιερέας μίλησε για ένα νησί μεγάλο όσο η Λιβύη και η Ασία μαζί, που βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες Πύλες και όλα αυτά συνέβησαν 9.000 χρόνια πριν από το ταξίδι του Πλάτωνα στην Αίγυπτο. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είχαν ανακαλύψει ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο λίγα χιλιόμετρα γύρω από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Ίσως ακόμη και οι Ηράκλειες Πύλες να μην βρίσκονταν στα στενά του Γιβραλτάρ, αλλά να ήταν απλώς ένα στενό πέρασμα στο Αιγαίο, προς τον «έξω κόσμο».

Πράγματι είχαν σχηματιστεί στενά περάσματα γης γύρω από τη Θήρα, ύστερα από τις απανωτές εκρήξεις του ηφαιστείου. Επίσης δεν έχει διευκρινιστεί αν ο Πλάτωνας έγραφε ότι το νησί ήταν «μείζον» = μεγαλύτερο από την Ασία και τη Λιβύη ή «μέσον» = ανάμεσα στη Λιβύη και τη Ασία. Αν η πραγματική λέξη είναι «Μέσον», τότε η Ατλαντίδα ήταν κάπου ανάμεσα στην Ασία και τη Λιβύη, άρα οδηγούμαστε και πάλι στη Θήρα.


Τέλος, όσον αφορά τη χρονική διαφορά ανάμεσα στον Πλάτωνα (9.000 χρόνια πριν) και τη μεγάλη Μινωική έκρηξη (1600-1500 π.Χ.), αξίζει να σημειώσουμε ότι στην αρχαία Αίγυπτο επικρατούσε διαφορετικό ημερολογιακό σύστημα από εκείνο των Ελλήνων, καθώς οι Αιγύπτιοι προσέθεταν ένα επιπλέον μηδενικό. Σύμφωνα λοιπόν με τους αστρολογικούς υπολογισμούς του Πλάτωνα, η καταστροφή της Ατλαντίδας είχε συμβεί μόλις 900 χρόνια πριν. Ο Πλάτωνας έζησε το 300 π.Χ., και αν όλα αυτά συνέβησαν 900 χρόνια νωρίτερα, τότε οι ιστορικές αναδρομές καταλήγουν ούτε λίγο ούτε πολύ στα χρόνια της μεγάλης έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας.

Ακόμη, σύμφωνα με τον Έλληνα ηφαιστειολόγο Δ. Γαλανόπουλο, λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη, η Θήρα είχε κυκλικές ζώνες γης που ενώνονταν μεταξύ τους με στενές διώρυγες. Εξ άλλου, το γεγονός ότι δεν βρέθηκε κανένα ζωντανό αποτύπωμα στις ανασκαφές του Ακρωτηρίου, μαρτυρά ότι οι κάτοικοι της Θήρας είχαν φροντίσει έγκαιρα να τραπούν σε φυγή, προς αναζήτηση νέας πατρίδας.

Το μυστήριο της χαμένης Ατλαντίδας παραμένει ακόμη και σήμερα ένας μύθος, με αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα. Πιθανότατα να μην υπήρξε ποτέ αυτή η χώρα και να αποτελεί απλά μια επινόηση του Πλάτωνα, σε μια προσπάθεια να οραματιστεί την ιδανική πολιτεία, περιγράφοντάς την με τρόπο λεπτομερή, σαν να καταγράφει έναν ταξιδιωτικό χάρτη για την περιήγηση μιας υπαρκτής πόλης. Άλλωστε, τα κείμενα του σπουδαίου φιλοσόφου πυροδοτούν τη φαντασία ολόκληρης της ανθρωπότητας και, στους αιώνες που κύλησαν από τότε, χιλιάδες τολμηροί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να βρουν κάποιο ίχνος της χαμένης ηπείρου. Αμέτρητα, εξάλλου, είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βιβλιοθήκη της αμερικανικής πολιτείας της Virginia, υπάρχει μια αίθουσα της οποίας όλα τα ράφια, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιέχουν βιβλία για τη μυστηριώδη ήπειρο. Είναι σαφές ότι το κύρος του ονόματος του Πλάτωνα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην αφήγηση, ενώ είναι απαραίτητο να τονίσουμε πως αυτή δεν παρουσιάστηκε ως μύθος ή αλληγορία, αλλά ως ιστορικό γεγονός.

ΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Οι Πυραμίδες της Γκίζας, που έχουν κατασκευαστεί για να υπομείνουν μια αιωνιότητα, έχουν κάνει ακριβώς αυτό. Οι μνημειώδεις τάφοι είναι λείψανα της εποχής του παλαιού βασιλείου της Αιγύπτου και κατασκευάστηκαν πριν από περίπου 4.500 χρόνια. Το παράδοξο δε είναι ότι κατασκευάστηκαν με απόλυτη ακρίβεια τόσο στο εξωτερικό τους, όσο και στο εσωτερικό τους, πιθανότατα με βάση τις ενδείξεις που ο έναστρος ουρανός έδινε στους Αιγύπτιους.

Σύμφωνα με την παράδοση, οι Φαραώ της Αιγύπτου αναμένεται να γίνουν θεοί στη μετά θάνατον ζωή και για την ακρίβεια, αστέρια στον ουρανό. Προκειμένου να προετοιμαστούν για τον άλλον κόσμο, έστησαν τους ναούς στους θεούς και τους τεράστιους πυραμιδικούς τάφους για τον εαυτό τους. Οι τάφοι αυτοί ήταν γεμάτοι με όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να καθοδηγεί και να διατηρεί ο καθένας στον επόμενο κόσμο, όπως και χρυσάφι, όπλα.


Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φαραώ Κούφου ξεκίνησε το πρώτο έργο πυραμίδας της Γκίζας, περίπου το 2550 π.Χ. Η Μεγάλη Πυραμίδα του είναι η μεγαλύτερη στη Γκίζα και πύργους 147 μ. Πάνω από το οροπέδιο. Τα εκτιμώμενα 2,3 εκατομμύρια πέτρινα τεμάχια ζυγίζουν κατά μέσο όρο 2,5 έως 15 τόνους. Στη συνέχεια, ο γιος του Khufu, Pharaoh Khafre, έχτισε τη δεύτερη πυραμίδα στη Γκίζα, γύρω στο 2520 π.Χ. Η νεκρόπολη του περιέλαβε επίσης τη Σφίγγα, ένα μυστήριο ασβεστολιθικό μνημείο με το σώμα ενός λιονταριού και ενός κεφαλιού του Φαραώ. Η Σφίγγα μπορεί να στέκεται φρουρός για ολόκληρο το συγκρότημα τάφου του Φαραώ.

Η τρίτη από τις πυραμίδες της Γκίζας είναι σημαντικά μικρότερη από τις δύο πρώτες. Χτισμένο από τον Φαραώ Menkaure γύρω στο 2490 π.Χ., χαρακτηρίστηκε από ένα πολύ πιο σύνθετο ναό νεκροταφείου. Κάθε τεράστια πυραμίδα είναι μόνο ένα μέρος ενός μεγαλύτερου συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένου ενός παλατιού, ναών, ηλιακών σκαφών βάρκα και άλλων χαρακτηριστικών.

Επιπρόσθετα, τα αρχαία τεχνικά έργα στη Γκίζα ήταν τόσο εντυπωσιακά που ακόμα και σήμερα οι επιστήμονες δεν μπορούν να είναι σίγουροι για το πώς κατασκευάστηκαν οι πυραμίδες. Ωστόσο, έχουν μάθει πολλά για τους ανθρώπους που τα έχτισαν και την πολιτική δύναμη που είναι απαραίτητη για να συμβεί αυτό. Πιο συγκεκριμένα, οι σύγχρονοι ιστορικοί έρχονται να ανατρέψουν την παλαιά πεποίθηση ότι οι σκλάβοι έχτισαν τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Αντιθέτως, επρόκειτο για τεχνίτες ειδικευμένους, που τρέφοντας πολύ καλά για να έχουν μυϊκή δύναμη (π.χ. έτρωγαν λιπαρά ψάρια) και ζούσαν σε μια κοντινή προσωρινή πόλη. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στη συναρπαστική τοποθεσία αποκάλυψαν μια άκρως οργανωμένη κοινότητα, πλούσια σε πόρους, που πρέπει να έχει υποστηριχθεί από ισχυρή κεντρική εξουσία. Είναι πιθανό οι κοινότητες σε ολόκληρη την Αίγυπτο να συνεισέφεραν εργαζόμενους, καθώς και τρόφιμα και άλλα απαραίτητα, για αυτό που έγινε με κάποιο τρόπο ένα εθνικό σχέδιο για την προβολή του πλούτου και του ελέγχου των αρχαίων Φαραώ.

Τέτοιες αποκαλύψεις οδήγησαν τον Zahi Hawass, γενικό γραμματέα του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου και έναν εθνικό εξερευνητή-κάτοικο της Εθνικής, να σημειώσουν ότι με μια έννοια ήταν οι Πυραμίδες που έχτισαν την Αίγυπτο – και όχι το αντίστροφο. Επίσης, αν οι Πυραμίδες βοήθησαν στην οικοδόμηση της αρχαίας Αιγύπτου, το διαφύλαξαν επίσης. Η Γκίζα μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε έναν κόσμο που εξαφανίστηκε.

“Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται την περιοχή ως απλά ένα νεκροταφείο με τη σύγχρονη έννοια, αλλά είναι πολύ περισσότερο από αυτό”, λέει το Μουσείο Καλών Τεχνών, η Βοστώνη και το πανεπιστήμιο Tufts Αίγυπτος Peter Der Manuelian . “Σε αυτούς τους διακοσμημένους τάφους έχετε υπέροχες σκηνές από κάθε άποψη της ζωής στην αρχαία Αίγυπτο – έτσι δεν είναι μόνο για το πώς πέθαναν οι Αιγύπτιοι αλλά πώς ζούσαν”.


Ως προς την τέχνη των τάφων πρέπει να αναφερθεί ότι αυτή περιλαμβάνει απεικονίσεις αρχαίων αγροτών που δουλεύουν τα χωράφια τους και τροφοδοτούν τα ζώα, ψάρεμα και πτηνοτροφία, ξυλουργικές εργασίες, κοστούμια, θρησκευτικά τελετουργικά και ταφικές πρακτικές.Οι επιγραφές και τα κείμενα επιτρέπουν επίσης την έρευνα στην αιγυπτιακή γραμματική και γλώσσα. «Σχεδόν κάθε θέμα που θέλετε να μελετήσετε για τον φαραωνικό πολιτισμό είναι διαθέσιμο στους τοίχους των τάφων της Γκίζας», αναφέρει ο Der Manuelian.

Ο Der Manuelian επικεφαλής του έργου Archives Giza, διαθέτει μια τεράστια συλλογή φωτογραφιών, σχεδίων, σχεδίων, χειρογράφων, αρχείων αντικειμένων και περιοδικών αποστολών της Γκίζας που επιτρέπουν εικονικές επισκέψεις στο οροπέδιο. Τα παλαιότερα αρχεία διατηρούν έργα ζωγραφικής ή επιγραφές που από τότε έχουν ξεθωριάσει, συλλαμβάνουν αντικείμενα που έχουν χαθεί ή καταστραφεί και ξεκλειδώσουν τάφους που δεν είναι προσβάσιμοι στο κοινό.

Ο Der Manuelian, εφοδιασμένος με την παραγωγή των μακρύτερων ανασκαφών που έγιναν ποτέ στη Γκίζα, στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Χάρβαρντ, στην αποστολή της Βοστώνης (1902-47), ελπίζει να προσθέσει διεθνές περιεχόμενο και να δημιουργήσει το αρχείο στο κεντρικό online αποθετήριο του Giza, σχετικό υλικό. Όμως, τονίζει ότι τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαράγει ή να αντικαταστήσει την εμπειρία μιας προσωπικής επίσκεψης στη Γκίζα.

Τέλος, ο τουρισμός στις δομές μειώθηκε ραγδαία από την εμφάνιση της Αραβικής Άνοιξης το 2011, όταν η Αίγυπτος παρουσίασε πολιτική αναταραχή που κράτησε χρόνια. Η χώρα έχει έκτοτε περάσει από πολλές διοικητικές αλλαγές και η αστάθεια σημαίνει ότι το μέλλον του τουρισμού για τις πυραμίδες είναι αβέβαιο.

Άννα Παυλίδου, Δημοσιογράφος – Νομικός

eoeresearch.org
https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2020/02/blog-post_130.html