Ο τρομακτικός μπαμπούλας που τελικά ήταν αληθινός

πηγή
Κάθε παιδί έχει έναν μπαμπούλα. Ίσως είναι το τέρας στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι. Ίσως είναι κάποιο πλάσμα στην οροφή. Ίσως είναι μια μυστηριώδης φιγούρα που κρύβεται στο δάσος. Αυτό το τελευταίο, ίσως είναι το πιο δελεαστικό για τους γονείς που θέλουν να κρατήσουν τα παιδιά τους ήσυχα. Αλλά μερικές φορές, τα τέρατα αποδεικνύονται πραγματικά. Όπως ο Cropsey, ή κατά κόσμο, Andre Rand.


Το Στέιτεν Άιλαντ από τα μέσα ως και τα τέλη του 20ου αιώνα ήταν ένα τρομακτικό
μέρος για τα μικρά παιδιά. Ένας από τους αστικούς θρύλους του νησιού ήταν η ιστορία του Cropsey, ενός δολοφόνου που (τουλάχιστον, σύμφωνα με τους δημιουργούς
του ντοκιμαντέρ Cropsey) συχνά αποτελούσε απειλή για τα μικρά παιδιά. Όπως συμβαίνει συχνά με τους αστικούς θρύλους, οι εκδοχές της ιστορίας ποικίλουν. Κάποιες φορές, ο Cropsey κρατάει ένα κοφτερό τσεκούρι. Άλλες, σκοτώνει με ένα γάντζο που έχει αντί για χέρι. Σε μια ταινία τρόμου του 1981, ήταν πρώην επιστάτης κατασκήνωσης με φρικιαστικές ουλές. Αλλά ένα χαρακτηριστικό της ιστορίας του Cropsey, που συναντά κανείς σχεδόν σε κάθε εκδοχή της ιστορίας, είναι η προέλευσή του. Πρόκειται για το διαβόητο ίδρυμα γνωστό ως Willowbrook State School.


πηγή

Το ίδρυμα άνοιξε το 1947 για παιδιά με πνευματικές ή αναπτυξιακές αναπηρίες και μετατράπηκε γρήγορα σε κάτι αδίστακτο. Ενώ μπορούσε να φιλοξενήσει 4.000 ασθενείς, μέχρι το 1965, οι ασθενείς είχαν ξεπεράσει τους 6.000, οι οποίοι ζούσαν σε άθλιες καταστάσεις. Πολλοί από αυτούς εμφάνισαν ηπατίτιδα, μερικοί από τους οποίους είχαν εκτεθεί σκόπιμα τον ιό, στο όνομα της επιστήμης! Ο Ρόμπερτ Κένεντι όταν επισκέφτηκε το Willowbrook
το ονόμασε "λάκκο φιδιών". Οι ασθενείς είχαν λιγότερο προσωπικό χώρο από ότι οι κρατούμενοι στη φυλακή. Σχεδίασε ένα πενταετές σχέδιο βελτίωσης, αλλά ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο Geraldo Rivera έδωσε στη δημοσιότητα μια έκθεση που αποκάλυψε πόσο περαιτέρω είχε εκφυλιστεί το ίδρυμα, γεγονός που οδήγησε σε κάποιες -ελάχιστες- θετικές αλλαγές. Παρ' όλα αυτά, το Willowbrook παρέμεινε ανοιχτό για περισσότερο από μια δεκαετία, κλείνοντας οριστικά το 1987.


Ήδη από τη δεκαετία του 1960, το Willowbrook είχε μια τρομακτική φήμη στους κατοίκους του Στέιτεν Άιλαντ. Οι φήμες για τον Cropsey είχαν ανέφεραν ότι ήταν κάποιος ασθενής που το είχε σκάσει. Αλλά ο άνθρωπος που τελικά συνδέθηκε με τις ιστορίες τρομοκράτησης των παιδιών δεν ήταν ένα από τα θύματα του ιδρύματος. Ο Άντρε Ραντ (Andre Rand, γεννημένος Frank Rushan) ήταν ένας από τους υπαλλήλους του.

Η αφίσα του ντοκιμαντέρ Cropsey - πηγή

Ο Ραντ ήταν κάποτε επιστάτης στο Willowbrook. Το ίδρυμα δεν έψαχνε και πολύ -έως καθόλου- ώστε να αποκλείσει επικίνδυνους υπαλλήλους (τι έκπληξη!). Δεν έμεινε στο Willowbrook μέχρι το κλείσιμό του, αλλά δεν απομακρύνθηκε ποτέ. Για χρόνια, ο Ραντ παρέμεινε στο Στέιτεν Άιλαντ, κάνοντας ακόμη και ημιμόνιμο κάμπινγκ στο δάσος που περιβάλλει το ίδρυμα. Το 1969 συνελήφθη για απόπειρα επίθεσης σε μια νεαρή κοπέλα και το 1983 συνελήφθη -και πάλι- για παράνομη φυλάκιση καθώς πήρε 11 παιδιά με ένα σχολικό λεωφορείο, τα πήγε για μεσημεριανό και τα οδήγησε στο αεροδρόμιο του Νιούαρκ, για άγνωστους και -ευτυχώς μη υλοποιημένους- λόγους.


Ενώ εξέτισε ποινή φυλάκισης γι' αυτά τα εγκλήματα,
η κατάστασή του όχι μόνο δεν άλλαξε αλλά χειροτέρεψε. Το 1987 οι αρχές αντιλήφθηκαν το μέγεθος των πράξεων του Ραντ. Η 12χρονη Jennifer Schweiger αναφέρθηκε στις 9 Ιουλίου ότι είχε εξαφανιστεί και ένας μάρτυρας δήλωσε ότι είδε τον Ραντ να παίρνει την Schweiger από το σπίτι κρατώντας την από το χέρι. Στο δικαστήριο, αντιμέτωπος με αυτές τις μαρτυρίες, ομολόγησε ότι όντως το έκανε. Όμως, 35 ημέρες μετά την αναφορά της εξαφάνισής της, το σώμα της Schweiger ανακαλύφθηκε σε έναν τάφο στο Willowbrook.

Μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Ραντ, που τράβηξε ο Tony Carannante, και που τον δείχνει να τον συνοδεύουν άντρες της αστυνομίας με χειροπέδες ενώ του τρέχουν τα σάλια. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, έκανε εικόνα το τέρας Ραντ - πηγή

Ο Ραντ δεν καταδικάστηκε ποτέ για τη δολοφονία της Schweiger εξαιτίας της έλλειψης συγκεκριμένων αποδεικτικών στοιχείων, αλλά φυλακίστηκε για 25 χρόνια για απαγωγή. Οι αρχές όμως υποψιάστηκαν ότι ίσως ήταν ο υπεύθυνος για ακόμα περισσότερες φρικαλεότητες. Το 1972 εξαφανίστηκε η 5χρονη Alice Pereia από το λόμπι του σπιτιού της οικογένειάς της. Εκείνη την εποχή, ο Ραντ εργαζόταν ως ζωγράφος εκεί. Η Holly Ann Hughes απήχθη με παρόμοιο τρόπο,
αν και στην περίπτωσή της, αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι την είδαν στο αυτοκίνητο του Ραντ. Ομοίως, λίγο μετά, ο 11χρονος Tiahease Jackson και ο 21χρονος Henry Gafforio εξαφανίστηκαν και εθεάθησαν με τον Ραντ ή με κάποιον άνδρα που η περιγραφή του ταίριαζε με τον Ραντ.


Από τα πέντε αυτά θύματα, μόνο το σώμα της Schweiger ανακαλύφτηκε. Ωστόσο, το 2004, ο Ραντ καταδικάστηκε εκ νέου για την απαγωγή της Holly Ann Hughes. Με άλλα 25 χρόνια, ο Ραντ δε θα έχει δικαίωμα ψήφου μέχρι το 2037. Ίσως να μη μάθουμε ποτέ αν ήταν ένοχος γι' αυτά τα εγκλήματα. Όμως, ένας μπαμπούλας δεν κυκλοφορεί ελεύθερος.
Από το 3otiko
https://ejaggelos.blogspot.com/2018/11/blog-post_93.html