Επιστημονική μελέτη: Η αξία και η παγκόσμια προσφορά της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής γραφής.

Επιστημονική μελέτη: Η αξία και η παγκόσμια προσφορά της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής γραφής.

A. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ





Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΕΘΝΗΣ








- Η αξία και η παγκόσμια προσφορά της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής γραφής.






- Οι λόγοι για τους οποίους η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή έγιναν κάποτε διεθνείς, αλλά και για τους οποίους πρέπει να γίνουν και πάλι διεθνείς-






Η παρούσα μελέτη παρουσιάστηκε την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008, ώρα 9.30 – 10-30, στο Ζάππειο Μέγαρο στα πλαίσια του 86ου Υπάτου Συνεδρίου της AHEPA (AMERICANHELLENIC EDUCATIONAL PROGRESSIVE ASSOCIATION), που έγινε στην Αθηνά από 30/6 – 6/7/2008 με τη στήριξη των Υπουργείων Πολιτισμού, Τουρισμού και Ανάπτυξης και την Αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Θέμα συνεδρίου: Ο ρόλος του Ελληνισμού στον 21ο Αιώνα σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο.




ΑΘΗΝΑ 2008








ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
ΑΞΙΑ & ΠΡΟΣΦΟΡΑ
ΕΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ & ΓΡΑΦΗΣ


1. Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ



1. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι από τις παλιότερες του κόσμου και της Ευρώπης, όπως μαρτυρούν τα γραπτά τους μνημεία και η γλώσσα και η γραφή της έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του.
Ειδικότερα η ελληνική γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και πολιτισμό, γιατί από τη μια χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου και από την άλλη γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η λατινική και οι καλούμενες λατινογενείς γλώσσες (ιταλική, αγγλική, γαλλική κ.α.).
Δεν υπάρχει γλώσσα σήμερα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως πολλοί τη θεωρούν ως τη μητρική γλώσσα των άλλων. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς ελληνικές λέξεις. Η διεθνής αγγλική γλώσσα, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής, όπως οι: Ευρώπη - Europe, αλφάβητο - alphabet, Γραμματική- Grammar, συλλαβή - syllabus, γράμμα - grammar, δίφθογγοι - diphthongs, Άγγελος- Angel, Βίβλος- Bible, Βιβλιογραφία- Bibliography…
Ομοίως η ελληνική γραφή (το ελληνικό αλφάβητο) είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γραφή και τον πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, αλλά και γιατί πάνω σ΄ αυτήν στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γραφή (γράμματα και κανόνες), αλλά και μια σειρά άλλων γραφών, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ιταλική, γαλλική, γερμανική κ.α.), οι σλαβικές γραφές (βουλγαρική, ρωσική κ.α.) κ.α., όπως θα δούμε πιο κάτω, άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών..
2. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τις τέχνες. Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέλειο ελληνικό σύστημα γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνατότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την εμπειρία τους, αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στα γράμματα, στις τέχνες και στις επιστήμες: Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ηράκλειτος, Δημόκριτος Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,.... Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα.
3. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές με τις οποίες δημιουργήθηκαν-εκφράστηκαν οι πρώτοι αξιόλογοι στον κόσμο πολιτισμοί: ο Μινωικός Ελληνικός Πολιτισμός και ο Κλασσικός Ελληνικός Πολιτισμός, καθώς και οι πιο αξιόλογες θρησκείες, δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Απλώς ο Μινωικός πολιτισμός χρησιμοποίησε την Πελαγική ή άλλως Γραμμική γραφή και ο Κλασσικός τη σημερινή.
4. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές που βοήθησαν στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών, επειδή πολλές πινακίδες είχαν γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με ελληνικά και αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με ελληνικά, συριακά και αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με ελληνικά και Αραβικά.
5. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή ήταν οι πρώτες που έγιναν διεθνείς, Η ελληνική γλώσσα ήταν διεθνής από τους χρόνους του Μ. Αλέξανδρου (336 – 321 π.Χ.) μέχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1.453 π.Χ.), δηλαδή κάπου 1.800 χρόνια. Ελληνικά μίλαγαν και έγραφαν σε όλον τον αρχαίο γνωστό κόσμο: Ρωμαίοι, Εβραίοι, Φοίνικες, Ινδοί, Αφγανοί, Πέρσες, Αιγύπτιοι…. Οι περισσότεροι από τους Ρωμαίους είχαν ελληνική μόρφωση και ήσαν γνώστες της ελληνικής γλώσσας και γι αυτό άλλωστε πολλοί από τους αυτοκράτορές τους εκφωνούσαν τους λόγους τους στο «Αθήναιον» της Ρώμης στα ελληνικά ή έγραφαν τα συγγράμματά τους και στην ελληνική γλώσσα: Μάρκος Αυρήλιος, Κικέρων κ.α.
Ομοίως οι απόστολοι: Παύλος, Ιωάννης, Λουκάς και Ματθαίος, όπως και οι περισσότεροι Εβραίοι, είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώστες της ελληνικής γλώσσας. Η αιτία άλλωστε και για την οποία οι απόστολοι έγραψαν τα Ευαγγέλια κατευθείαν στην ελληνική γλώσσα, ενώ η παλαιά διαθήκη έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο μόνο μετά τη μετάφρασή της από τους Ο’ στην ελληνική.
6. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι και οι πιο τέλειες και οι πιο εύκολες του κόσμου, αφού:
Α) Η ελληνική γραφή καταγράφει τον προφορικό λόγο καλύτερα και από το μαγνητόφωνο. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την ελληνική γραφή όχι, πρβ π.χ.: λίρα & λύρα, καλεί & καλή & καλοί & Καλή… Στην ελληνική γραφή οι λέξεις γράφονται και πιστά φθογγικά και ανάλογα με την ετυμολογία τους (το τι μέρος λόγου, τύπος κλπ είναι) χρησιμοποιώντας με κανόνες από τη μια τα ορθογραφικά σημάδια (= ο τόνος, η απόστροφος κλπ) και από την άλλη τα ομόφωνα γράμματα, δηλαδή τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β)…, καθώς και τις παραλλαγές τους: Ω(ω) = Ο(ο), Ι(ι) = Η(η) = Υ(υ)…, ώστε στη γραφή να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των γραπτών λέξεων και στη διάκριση των ομόηχων, πρβ π.χ.: καλό (επίθετο) & καλώ (ρήμα), σού ‘πα (= σου είπα) και σούπα (φαγητού), Κρήτη > Κρητικός & κρίση > κριτικός…Αντίθετα στις άλλες γραφές άλλα λέμε και άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και άλλα προφέρουμε, πρβ π.χ. στην αγγλική που, ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι λόντον μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what.. Ομοίως στις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ…
Β) Οι καθαρά ελληνικές λέξεις από τη μια να είναι αμέτρητες, κανείς δεν ξέρει πόσες και ποιες είναι, και από την άλλη δεν αποτελούνται από κάποιους συνδυασμούς φθόγγων, τυχαίους ή μη, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ξένες λέξεις (με συνέπεια να έχουν πολλές έννοιες, πρβ π.χ. love = αγάπ-η,ης,.. αγαπ-ώ,άς……, good = καλ-ός,ή,ό,ών… ), αλλά με συγκεκριμένα γλωσσικά συστατικά στοιχεία (= η ρίζα, το πρόθεμα, το θέμα, η παραγωγική και η πτωτική κατάληξη, πρβ π.χ ρίζα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω,εις…, γραφ-ή,ής…, γραφ-ικ-ός,ή ,..) με συνέπεια από τη μια η ελληνική γλώσσα να έχει πλούτο λέξεων (οι συνδυασμοί των εν λόγω στοιχείων δημιουργούν από τη μια αμέτρητες λέξεις και από την άλλη έτοιμες λέξεις, ώστε να μην απαιτείται κάθε φορά που παρουσιάζεται μια νέα έννοια να δημιουργείται και μια νέα λέξη) και από την άλλη οι ελληνικές λέξεις να έχουν συνάφεια, άρα εύκολη απομνημόνευση και κατανόηση. Αναλύοντας τις σου λένε από μόνες τους τι εννοούν και μάλιστα με ακριβολογία, πρβ, π.χ.: Αγγλικά good = ελληνικά καλ-ός,ού,ο,οί,ών..Αγγλικά Love = ελληνικά αγαπ-ώ,άς,ά… αγαπ-η,ης,… Για τον ίδιο λόγο η ελληνική γλώσσα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί πάρα πολλά ρητορικά συντακτικά σχήματα λόγου με σκοπό την απόλυτη έκφραση ή τον τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.: Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη. Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη. Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη.


Επομένως και κατόπιν όλων όσων είδαμε πιο πριν, η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή πρέπει από τη μια να τύχουν της παγκόσμιας προσοχής και προστασίας και από την άλλη να γίνουν και πάλι διεθνείς και οι επίσημες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.




Σχετικά με την αξία της ελληνικής
γλώσσας, έχουν πει:


Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης): «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Γκαίτε (ο μεγαλύτερος ποιητής και πεζογράφος της Γερμανίας): «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»
Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής): «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Ελεν Κέλλερ (διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας): «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Μargarite Yourceyar (Μαργαρίτα Γιουρσέλ, Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός): «Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα».
Schiller (Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος): Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησες για μας.
Βολταίρος (Γάλλος διαφωτιστής): «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Γερμανός φιλόλογος E, Norden: «Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»
Ο. Βαντρούσκα (καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης): «Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia): «Το αλφάβητο μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας σφυρηλάτησε μιαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικό, η ωδή, το ειδύλλιο, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνηση, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του πολιτισμού): «Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας): «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.» «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.» «Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς): «Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουμενική.» «Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»


=========================================




Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΑΓΓΛΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ


Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις (από το διεθνή τύπο χαρακτηρίστηκε «Γλωσσικός Άθλος - Glossic Athlos!»). Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους. Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσία όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής.


Ι. O λόγοs της 26 Σεπτεμβρίου 1957
Kyrie, I eulogise the archons of the Panethnic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such as the nÔmismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practises as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic ethnergy and charmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my ecentric monologue. I emphasize my eucharisties to you, Kyrie, to the eugenic and generous American ethnos and to the organizers and the protagonists of this amphictiony and the gastronomic symposia."


Κύριοι, Ευλογώ τους άρχοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Οικουμενική Τράπεζα για την ορθοδοξία των αξιωμάτων, μεθόδων και πολιτικών, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επεισόδιο κακοφωνίας της Τράπεζας με την Ελλάδα. Με ενθουσιασμό διαλεγόμαστε και συναγωνιζόμαστε στις συνόδους των διδύμων Οργανισμών των οποίων τις πολύμορφες οικονομικές ιδέες και δόγματα αναλύουμε και συνθέτουμε. Τα κρίσιμα προβλήματά μας όπως η νομισματική πληθώρα παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αλλά, η θέση μου είναι ότι έχουμε τον δυναμισμό να προγραμματίσουμε θεραπευτικές πρακτικές σαν μέτρο προφύλαξης από το χάος και την καταστροφή. Παράλληλα μια παγκόσμια ανυπόκριτως οικονομική συνέργεια και εναρμόνιση σε ένα δημοκρατικό κλίμα είναι βασική. Απολογούμαι για τον εκκεντρικό μου μονόλογο. Εκφράζω με έμφαση την ευχαριστία μου σε εσένα Κύριε, στο ευγενικό και γενναιόδωρο Αμερικανικό Έθνος και στους οργανισμούς και πρωταγωνιστές της Αμφυκτιωνίας και του γαστρονομικού Συμποσίου.»


ΙΙ. O λόγος της 2ας Οκτωβρίου 1959
Kyrie, It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic. Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic. The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies. I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.


Κύριοι, Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους. Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική. Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια. Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές. Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές. Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.




ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


A. abyss, academy, acme = ακμή, δόξα, acrobat, acropolis, aegis, aerial, aerodrome,aeronautics, aeroplane, aesthetic, air, all, allegory, allergy, alphabet, amalgam, ambrosia, amethyst,amnesia, amphibian, amphitheatre, amphora, anachronism, anaemia, anagram, analogy, analysis,anarchism, anathema, anatomy, angel, anomalous, antagonism, anorexia, anthology, anticyclone,aorta, apathetic, aphorism, apocalypse, apologise, apoplexy, apostasy, apostle, apostrophe,apothecary, archaeology, archbishop, archdeacon, archipelago, architect, arctic, aristocratic,arithmetic, aroma, arsenic, asbestos, ascetic, asphyxia, asthma, astrology, astronaut, astronomy,asylum, atheism, athlete, atmosphere, atom, atrophy, aura, austere authentic, autobiography,autocrat, automatic, autograph, autonomous, autopsy, axiom.
B. bacterium, baptism, barbarian, baritone, barometer, basic, basil, bathos, basis, Bible, bibliography, bigamy, biochemistry, biography, biology, biplane, blasphemy, botany.
C. call = καλώ, calando, callus, calyx, canon, captain, card, cartography, castor, cataclysm, catacombs, catalogue, catalyst, catapult, cataract, catarrh, catastrophe, catechism, category, cathedral, cathode, catholic, caustic, cell, cemetery, cenotaph, centre, ceramic, chameleon, chaos, character, chart, chasm, chimera, chiropractor, choir, chiropodist, chord choreography, chorus, Christ, chromatic, chromosome, chronic, chronicle, chronological, chronometer, chrysalis, chrysanthemum, cinema, cirrhosis, claustrophobia, cleric, climacteric, climate, climax, clinic, code, colossal. Comedy, comic, comma, cosmos, cosmetic, cosmonaut, cost, crisis, criterion, criticism, crypt, crystal, cybernetics, cycle, cyclone, cyclopaedia, cyclotron, cylinder, cymbal, cynic, cyst.Κύβος- Cube..
D. deacon = διάκων, decade, Decalogue, delta, demagogic, democracy, demography, demon, demotic, dermatology, diabetes, diabolic, diadem diaeresis (διαλυτικά), diagnosis, diagonal, diagram, dialect, dialogue, diameter, diamond, diaphanous, diaphragm, diatribe, dichotomy, dictator, didactic, diet, dilemma, dinosaur, dioxide, diorama, diphtheria, diphthong, diploma, diplomat, disaster, disc, dolphin, dose, double, draconian, dragon, drama, drastic, dynamic, dynamite, dynasty, dyspepsia, disharmony…
E. eccentric, ecclesiastic, echo, eclectic, eclipse, ecology, economic, ecstasy, ecumenical, ecumenical, eczema, egoism, elastic, electric, elegiac, elephant, elliptic, emblem, embryo, emetic, emphasis, empiric, emporium, encyclopaedia, endemic, energy, enigma, enthrone, enthusiasm, entomology, enzyme, ephemeral, epidemic, epigram, epilepsy, epilogue, epiphany, episode, epistle, epistyle, epitaph, epithet, epitome, epoch, erotic, esoteric, ether, ethic, ethnic, ethos, etymology, eucalyptus, Eucharist, eugenics, eulogize, eunuch, euphemism, euphony, euphoria, Eurasia, eureka, evangelic, exodus, exorcize, exotic……
F.fable=φαύλος-μύθος, fanatic, fantasy, father, frenetic=φρενήρης…..
G. galaxy, gastronomy, general, genesis, genus, genitive = γενική, George, geo, geography, geometry, geocentric, geophysics, geopolitics, geology, geometry, gerontology, gigantic, glycerine, gyro, grammatical, grammar, grammatical, gramophone, graphic, gymnasium, Gregorian, gynaecology…..
H. hagiology, halcyon = αλκυών, harmony = αρμονία, hecatomb, hectare, hedonism, hegemony, helicopter, heliotrope, helium, helot, hemisphere, haemorrhage=αιμορραγία, haemorrhoids, hepatitis, heretic, hermaphrodite, hermetic, hermit, hero, heroin, Hesperus, heterodox, heterogeneous, heterosexual, hexagon, hexameter, hierarchy, hieroglyph, hilarious, hippopotamus, hippodrome, history, holocaust, holograph, homeopathy, homogeneous, homonym, homophone, hour = ώρα, (χώρα), horizon, hymen, hyperbole, hypnosis, hypocrisy, hypotenuse, hysteria, homosexual, horde, horizon, hormone, hour, hydrostatics, hydrophobia, hyena, hygiene, hymn, hypertrophy, hypochondria, hypodermic, hypothesis.
I. iamb, icon, iconoclast, idea, ideogram, ideology, idiot, idiolect, idiom, idiosyncrasy, Είδωλο-Idol, idyllic, ironic, isobar, isosceles, isotope, isthmus.
K. kaleidoscope, kilo, kilocycle, kilogram, kilometre, kilolitre, kinetic, kleptomania…...
l. Labyrinth, laconic, laic, lachrymal =δακρυμα, larynx, lava, lesbian, lethargy, leukaemia,λεξικό - Lexicon, lexical, lithography, logarithm, logic, logistics, lynx, lyre, lyric …..
M. machine (μηχανή), macrobiotic, macrocosm, magic, magnet, mania, mathematics, mechanic, medal, megacycle, megalith, megalomania, megaphone, megaton, meiosis, melancholia, melodic, melodrama, meningitis, menopause, metabolism, metallic, metallurgy, metamorphosis, metaphor, metaphysics, meteor, meteorite, meteorology, meter, metre, metric, metronome, metropolis, miasma, microbe, microbiology, microelectronics, micrometer, micron, micro organism, microphone, microscope, mimeograph, mimetic, monarch, monastery, monogamy, monogram, monolith, monologue, monomania, monoplane, monopoly, monosyllable, monotheism, monotone, morphology, museum, music, myopia, myriad, mysterious, mystic, myth…..
N. narcissism, narcotic, nautical, nautilus, necromancy, necropolis, nectar, nemesis, Neolithic, neologism, neon, news, nerve, neoplasm, nephritis, neurosis, neuralgia, neurasthenia, nominative nostalgia, numismatic, nymph.news (nea)
O. oasis, ocean, octagon, octane, octave, octogenarian, octopus, ode (ωδή), odyssey, oesophagus, Oedipus complex, orgy, oligarchy, Olympiad, Olympic, onomatopoeia, ontology, ophthalmic, optic (optimist, option), orchestra, orchid, organ, organic, organism, organize, orgasm, orphan, orthodox, orthographic, orthopaedic, osteopath, ouzo, oxide, oxygen. …..
P. pachyderm, pagan=παγανιστής-ειδωλολάτρης, Paleolithic, paleontology, palm, panacea,panchromatic, pancreas, pandemic, pandemonium, panegyric=πανηγυρική ομιλία, panic, panoply,panorama, pantechnicon, pantheism, pantheon, panther, parabola=παραβολή, paradigm, paradox,paragon=παράγων-υπόδειγμα, paragraph, parallel, paralysis, paranoia, paraphrase, paraplegia,parasite, paratyphoid, parenthesis, pariah=παρίας, parody, paroxysm, patter, pathetic, pathology,pathos, patriarch, patriot, patronymic, pedagogue, pederasty, pediatrics,pedometer=βηματομετρητής, pentagon, pentameter, Pentateuch, pentathlon, Pentecost, Pepsis,perihelion=περιήλιο, perimeter, period, peripatetic, periphrasis, periphery, periscope, peristyle,peritonitis, petal=πέταλο άνθους, phalanx, phallus=φαλλός, phantasm, pharmacology, pharmacy,pharynx, phase, phenomenon, philanthropy, philately, philharmonic, philology, philosophy, philter,phlebitis, phlegm, phobia, phoenix, phone, phoneme=φώνημα, phonetic, phonograph, phonology,phosphorous, photo, photoelectric, photogenic, photograph, photolithography, photometer, phrase,phrenology, phthisis, physics, physiognomy, physiology, physiotherapy, planet, plasma, plasma,plastic, plectrum=πλήκτρο, pleonasm, plethora, plural, πλήθος, πληθυντικός, πειρατής – Pirate,plutocracy, plutonium, pneumatic, pneumonia, pole=πόλος, polemic, policy, police, politics,polyandry, polygamy, polyglot, polygon, polymorphous, polyphony, polypus, polysyllable,polytechnic, polytheism, porn, practice, pragmatism, presbyter, prism, problem, prognosis,πρόγραμμα – program, programmer, prologue, prophecy, prophylactic, proscenium=προσκήνιο,proselyte, prosody, protagonist, protocol, proton, protoplasm, protozoa, prototype, psalm,pseudonym, psyche, psychedelic, psychic, psychoanalysis, psychology, psychopath, psychosis,psychotherapy, pterodactyl, pylon=πυλώνας, pyramid, pyre=πυρά, pyrites,pyrotechnics=πυροτέχνημα, python…..
Q = k: qoppa – Kappa …
R. radio, Reyna, rhyme, rhythm…..
S. sandal, sarcasm, sarcastic, sarcophagus, sardonic, satyr, scene, skeptic, schematic,schism, schizophrenia, scholar, scholastic, school, scoria, scorpion, Scylla, seismic, semantic,semaphore=σηματοφόρος, septicemia=σηψαιμία, serial, sir, solecism=σολοικισμός, sophism,spasm, sphinx, stadium, stalactite, stalagmite, star, static, statistics, stereophonic, stereoscopic,sternum, stigma, stoic, stomach, strategy, stratagem, stratosphere, streptococcus, streptomycin,strophe, sycophant, syllogism, syllable, symbol, symmetry, sympathetic, symphony, symposium,symptom, synagogue, synchronize, syncope, syndrome, synod, synonym, synopsis, syntax,synthesis, syphilis, symptom, syringe, system…..
T. tactic, talent, tantalize = Τάνταλος, tartar, tautology, taxidermy, technique, technocracy, technology, telegram, telegraph, telemetry, teleology, telepathy, telephone, telephoto, telescope, theatre, theism, theme, theocracy, theology, theorem, theoretic, theory, theosophy, therapeutic, therapy, thermo, thermal, thermion, thermometer, thermos, thesaurus, thesis, tone, topography, Trapeze, tragedy, tragicomedy, tremor, trigonometry, trilogy, tripod, trireme = τριήρη, triple, trophy, tropic, typhoon, typo, typical, typography, tyranny…..
U. unanimous, anonymous, Uranus, uranium, utopia……
V = W = B(β): basic, barbarian..
X. xenophobe, xylophone, xenia, xenon …..
y. xenophobia, hypo - hyper , super = υπό - υπέρ…..
Z. Zeus = Ζευς, zephyr, zeugma, zodiac, zone, zoology….






2. ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ


Α. Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ


Ι. Η ελληνική γραφή είναι η πιο τέλεια του κόσμου, αφού είναι η μόνη στον κόσμο που καταγράφει τις λέξεις όπως το μαγνητόφωνο και κάτι παραπάνω!


Η γραφή μπορεί να είναι μια πανάρχαια ανθρώπινη εφεύρεση, όμως εκείνοι που έκαναν το τελευταίο βήμα σ’ αυτήν και μάλιστα το σπουδαιότερο είναι οι Έλληνες με την επινόηση ενός συστήματος γραφής που καταγράφει τον προφορικό λόγο όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, κάτι που μπορεί να κάνουν και άλλα συστήματα γραφής, αλλά και κάτι παραπάνω, ετυμολογικά, ώστε να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες λέξεις.
Ειδικότερα στο ελληνικό σύστημα γραφής έχουν επινοηθεί τα εξής γράμματα και σημεία, που αφενός δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη γραφή και αφετέρου αναπαριστούν το λόγο όχι μόνο φωνητικά, αλλά και ετυμολογικά-νοηματικά:
Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…
Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου και τα μικρά γράμματα: α, β, γ… για επισεσυρμένη γραφή (πρόχειρη, απλή γραφή), όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα γράμματα, παραλλαγές, που επινοήθηκαν, για να βοηθούν στη διάκριση αφενός των προτάσεων (περιόδων) ενός κειμένου (γράφοντας με κεφαλαίο το αρκτικό γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομάτων από τα κοινά και τις κοινές λέξεις (γράφοντας με κεφαλαίο γράμμα το αρκτικό γράμμα κάθε κύριου ονόματος), π.χ.: κριτικός & Κρητικός, αγαθή & Αγαθή, νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος…
Απλά τα μικρά γράμματα δεν υπήρχαν ευθύς εξαρχής. Επινοήθηκαν-καθιερώθηκαν επί Βυζαντινής περιόδου. Ως τότε υπήρχαν μόνο τα κεφαλαία γράμματα.


Β) Τα ορθογραφικά σημεία (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα διαλυτικά)
Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημάδια με τα οποία οι αρχαίοι υποδείκνυαν τη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, όπως λέγεται, αλλά σημάδια με τα οποία σημειώνονται οι τονισμένες και άτονες συλλαβές και τα φθογγικά πάθη στο λόγο, δηλαδή η προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., πρβ π.χ.: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)). Ομοίως: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα…
Τα ορθογραφικά σημάδια πλην της τελείας δεν υπήρχαν ευθύς εξαρχής. Επινοήθηκαν από τους Αλεξανδρινούς γραμματικούς και μέχρι σήμερα είχαμε πολλές αλλαγές σ’ αυτά (κατάργηση υπογεγραμμένης, πνευμάτων κλπ).


Γ) Τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)…
Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ) δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που κάποτε συνέπεσαν στην προφορά με τα Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά παραλλαγές (ομόφωνα) των Ι(ι), Ο(ο), που μαζί με τα δίψηφα: ΕΙ(ει), ΟΙ(οι), ΑΙ(αι, ΟΥ(ου) γίνεται στη γραφή υπόδειξη της ετυμολογίας (μέρους λόγου, τύπου, γένους, αριθμού, κ.τ.λ.) των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα επίθετα με –ο, τα ρήματα με -ω κ.τ.λ.), ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόησή τους και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα.
Ειδικότερα με τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… υποδείχνουμε:
Α) Στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας, γράφοντας π.χ.: με –ο,η,ι τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο, φιλί,…, με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,….
Β) Στο θέμα είτε τη ρίζα είτε την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ. : κρίνω, κριτής > κριτικός (με –ι) & Κρήτη > Κρητικός (με η)…συν-μαθητής > συμμαθητής (με δυο μμ) & έμεινα (με ένα μ)… ,
Φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου» = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης.
Σου ‘πα (= σου είπα) & σούπα (φαγητού), Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα….
Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων:Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ.


Συμπέρασμα:
Α) Τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι κατάλοιπα αρχαίων φθόγγων, όπως κακώς λέγεται, αλλά παραλλαγές (ομόφωνα) των Ο, Ι για τους λόγους που προαναφέραμε.
Β) Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την ελληνική γραφή αποκλείεται, γιατί με αυτήν καταγράφουμε όχι μόνο ό,τι λέμε φθογγικά, αλλά και ό,τι εννοούμε ετυμολογικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.). με τη βοήθεια των ορθογραφικών σημείων και των ομόφωνων γραμμάτων (= των κεφαλαίων και μικρών , καθώς και των παραλλαγών τους: Ο(ο) = Ω(ω) …), πρβ π.χ.: αυτοί & αυτή & αφτί, λύπη & λείπει & λίπη & λυπεί & λοιπή & λοιποί


Σημειώνεται ότι:
1) Επειδή το ελληνικό σύστημα γραφής γράφει τις λέξεις ως έχουν επακριβώς φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους τη στιγμή που γράφουμε, ανατρέχοντας στα αρχαία ελληνικά γραπτά κείμενα μπορούμε να δούμε πώς ήταν επακριβώς οι ελληνικές λέξεις σε κάθε περίοδο της ελληνικής γλώσσας. Κάτι που δε μπορεί να γίνει σε καμιά από τις άλλες γραφές, γιατί οι άλλες γραφές άλλες καταγράφουν τις λέξεις ιστορικά (οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες: αγγλική, γαλλική κ.α.), άλλες ιδεογραφικά (κινέζικη, ιαπωνική κ.α.) και άλλες συμφωνικά (αραβική, περσική κ.α.).
2) Άλλο οι δίφθογγοι: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = δυο φθόγγοι και άλλο τα δίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Στη γραφή οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και το τονικό σημάδι: άι = αϊ, ενώ αί = ε..




ΙΙ. Η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο η πιο τέλεια, αλλά και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού μαθαίνεται μόλις σε 30’ λεπτά!


Το ελληνικό σύστημα γραφής, εκτός από το ότι είναι το τελειότερο του κόσμου, όπως είδαμε πιο πριν, είναι και το ευκολότερο του κόσμου, αφού ο χρόνος εκμάθησής του είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να μάθεις:
α) Το αλφάβητο, δηλαδή την αντιστοιχία των 20 φθόγγων: α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ με τα αντίστοιχα γράμματά τους, π.χ.: Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]... Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10 – 20 λεπτά.
β) Τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή των λέξεων τα ομόφωνα γράμματα: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., όπως το ότι: Τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ,είς,εί, σήκ-ω,… Τα θηλυκά με -η: καλή,ής, νίκη, τιμή... Τα ουδέτερα με ο/ι: καλ-ό, κακό, φυτό... τυρί, ψωμί….. Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 20 – 30 λεπτά.
Εκτός εάν πρόκειται για μικρά παιδιά ή για αλλοδαπούς, που δε γνωρίζουν τη γλώσσα, οπότε η δυσκολία έγκειται στο να μάθεις τη γλώσσα και όχι το σύστημα γραφής, ή για διδασκαλία οπτική ή εμπειρική του τύπου π.χ.: "καλή μάνα" με -η, ενώ "καλοί άνθρωποι" με -οι, "καλό πράγμα" με -ο, ενώ "καλώ τον Άρη" με -ω, "καλός άνθρωπος" με -ο, ενώ "καλώς τον Άρη" με -ω,....
Άρα μάθηση χρονοβόρα και τότε μόνο επιτυγχάνεται, όταν "κόψει" στο μαθητή ότι η γραφή γίνεται ανάλογα με το τι μέρους λόγου, τύπου και παραγωγής ή σύνθεσης είναι η λέξη και όχι μ’ αυτά που λέει η σχολική γραμματική: καλ-ή, με -η, αν είναι θηλυκό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... , καλ-εί, με ει, αν είναι ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέλει, λέγει… καλ-ό, με -ο, αν είναι επίθετο , όπως όλα τ' άλλα: κακό, σοφό,… καλ-ώ, με -ω, αν είναι ρήμα , όπως και τ' άλλα: λέγω, τιμώ....


Σημαντικές παρατηρήσεις:
1) Η ελληνική γραφή είναι ευκολότατη, αν διδαχθεί όπως πρέπει, δηλαδή μαθαίνοντας στο μαθητή από τη μια το αλφάβητο και από την άλλη τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(Ω), Ι(ι) & Υ(υ) & Η(η) κλπ, , δηλαδή τους εξής: Τα ρήματα γραφονται με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ.
Διαφορετικά φαίνεται λαβύρινθος ή κάτι ως η Κινέζικη Γραφή. Και αυτό, γιατί πολλοί, μόλις δουν ότι στην ελληνική γραφή υπάρχουν πολλά ομόηχα γράμματα, πελαγώνουν με τη σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να θυμούνται ποια λέξη γράφεται με το τάδε γράμμα και ποια με το άλλο κ.τ.λ. και εγκαταλείπουν την προσπάθεια εκμάθησή της.
2) Παλιότερα η ελληνική γραφή ήταν πιο πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε να θυμάσαι και τους ορθογραφικούς κανόνες των πνευμάτων και των τονικών σημαδιών ή να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή γραφή (με τα ανάλογα πνεύματα και τονικά σημάδια) πάρα πολλών λέξεων. Σήμερα, με την τροποποίησή της από τους δημοτικιστές γλωσσολόγους, η ελληνική γραφή έγινε πραγματικά πανεύκολη.




Β. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ


A. Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ


Στη λατινική γραφή οι λέξεις καταγράφονται όχι όπως στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, Γαλλική κλπ), αλλά όπως περίπου και στην ελληνική, δηλαδή ως έχουν φθογγικά και συνάμα ως έχουν ετυμολογικά, χρησιμοποιώντας με κανόνες τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(a), Β(b), C(c)…, καθώς και τις παραλλαγές τους: Ι(i) = Υ(y) = ΕΕ(ee) = ΟΕ(oe), ΑΕ(ae) = E(e),…. πρβ π.χ.: Ιταλία- Italia, κόμμα - comma, mensa (ενικός) και mensae (πληθυντικός), Γραικία - Graecia, Φοίνιξ - Phoenix, …
Στη λατινική δεν υπήρχαν τα ορθογραφικά σημεία (= ο τόνος, τα διαλυτικά, η απόστροφος κλπ) και τα ομόηχα γράμματα Ω, Η, επειδή οι Λατίνοι αντέγραψαν το ελληνικό αλφάβητο πριν επινοηθούν αυτά - ο λόγος και για τον οποίο η λατινική είναι πιο εύκολη γραφή, όμως κατώτερης αξίας από την ελληνική.
Υπάρχουν υπόλοιπα ομόηχα γράμματα, δηλαδή τα: ae = e, i = y = oe, πρβ: mensa-mensae, Graecia – Γραικία, Ρώμη - Roma, Αθήνα – Athena – At(h)enae…..


Σημειώνεται επίσης ότι:
α) Στη λατινική γραφή για υπόδειξη της ετυμολογίας πολλών λέξεων χρησιμοποιούνται και κάποια ομόηχα γράμματα των συμφώνων, όπως τα: Q = C = Κ, F = PH, V = W …. Για παράδειγμα με το γράμμα F(f) γράφονται οι λέξεις λατινικής καταγωγής: Forum, Forza.. και με τα PH(ph) οι λέξεις ελληνικής καταγωγής: pharmacy, Phaedon,…
β) Στη λατινική γραφή υπάρχουν τα γράμματα B(b), D(d), G(g), τα οποία δεν υπάρχουν στην ελληνική, επειδή παριστούν συμπλέγματα που στην ελληνική γράφονται αναλυτικά: ΜΠ(μπ), ΓΚ(γκ)/ΝΚ(νκ), ΝΤ(ντ). Τα γράμματα Β(β), Γ(γ), Δ(δ) της ελληνικής γραφής δε υπάρχουν στη λατινική. Στη λατινική: ΤΗ(th)= Δ(δ) / Θ(θ) και J(i) ή Υ(Y) = Γ(γ).




B. ΟΙ ΓΡΑΦΕΣ ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ




Στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική,...) οι λέξεις γράφονται όχι με τον τρόπο (με τα ομόηχα γράμματα και τους κανόνες τους) που γράφονται στη Ελληνική και τη Λατινική γραφή, αλλά ιστορικά, δηλαδή:
Α) Οι πρωτότυπες εθνικές λέξεις γράφονται στο θέμα όπως ακριβώς προφέρονται με λατινικούς χαρακτήρες, πλην αν έχουμε ομόηχη λέξη. Οι ομόηχες παίρνουν επιπρόσθετα ένα γράμμα (τυχαίο ή σύμφωνα με τη σκέψη εκείνου που την καθιέρωσε γραφικά) και που, αν και γράφεται, δεν προφέρεται, πρβ π.χ. την αγγλική λέξη «του» =: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Εδώ τα: w, o, w, e, g, h δεν προφέρονται, μπήκαν για διάκριση των ομόφωνων λέξεων.
Ομοίως: sent & cent & scent, pare & pair & pear, boy & buoy, no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war & wore, side & sighed, made & maid, night & knight, soared & surd, hole & whole, morning & mourning .....
Η αγγλική λέξη John (προφορά «τζων») γράφεται με το γράμμα h, επειδή στην εβραϊκή προφορά υπάρχει ο φθόγγος χ: Ιωάννης = Ιοχάναν.


Β) Οι λέξεις που προέρχονται από την ελληνική και λατινική γλώσσα γράφονται όπως ακριβώς γράφονται στην ελληνική και λατινική γραφή (φωτογραφικά), άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρονται κάπως αλλιώς, πρβ:
ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω), Ολυμπία, φιλοσοφία, τηλέφωνο......
& αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»), Europe («γιούροπ»), idea («αϊντία»), type («τάϊπ»), Olympia, philosophy, telephone,...
ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...
& γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λατάν»)...
λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»)….
& αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")….
Με ελληνική ή λατινική ορθογραφία γράφονται και οι λέξεις άλλων γλωσσών (αραβικές, εβραϊκές.... ) που πέρασαν στις γραφές αυτές μέσω της ελληνικής ή της λατινικής, πρβ: ελληνικά: άλγεβρα, Εμμανουήλ, Δανιήλ.... = αγγλικά: Algebra, Emmanuel, Daniel....


Γ) Οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με τις πρωτότυπές τους, δηλαδή διατηρούν την ιστορική τους ορθογραφία, άσχετα, αν η προφορά της παράγωγης λέξης μπορεί να έχει αλλάζει λόγω φθογγικού πάθους (συναίρεσης κ.α.), πρβ π.χ. στην αγγλική την πρωτότυπη λέξη volcano ( προφορά «βολκέϊνουν», το α = εϊ) και την παράγωγη volcanic (προφορά «βολκανικ», το α = α). Ομοίως: athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέτικ”), busy (“μπάζι») > business (“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λάϊβ») >living ("λίβινκ")…




Σημειώνεται ότι:
1) Στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες:
α) Μια γραπτή λέξη μπορεί να προφέρεται αλλιώς σε μια γλώσσα και αλλιώς σε μια άλλη, πρβ π.χ. τις λέξεις: BEAUTE = αγγλική προφορά «μπιούτι» και γαλλική «μποτέ»,
β) Η γραφή μιας λέξης παραμένει στο χρόνο ακόμη και αν η προφορά της αλλάξει ή αν η λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες προφορές. Πρβ π.χ. στην γαλλική & αγγλική που ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι λόντον μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what..
γ) Αν δε γράψουμε σωστά ορθογραφικά (με την καθιερωμένη της γραφή) μια λέξη, δε βγαίνει νόημα, επειδή εκεί η κάθε γραπτή λέξη είναι ως μια εικόνα που της αποδόθηκε μια συγκεκριμένη προφορά και σημασία, οπότε αν της χαλάσεις την εικόνα, φαίνεται αγνώριστη.
Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τις λέξεις: to & too & two.. που ενώ τα γράμματά τους δεν υποδείχνουν την ορθή προφορά τους, αν τους αφαιρέσουμε ή αλλάξουμε κάποιο από τα γράμματά τους, κατόπιν δε θα φανερώνουν τη σημασία τους.


2) Στην ελληνική και λατινική γραφή:
α) Όταν η προφορά μιας λέξης αλλάζει, αλλάζει και η γραφή της (ή αποβάλει διαλυτικά ή αλλάζει θέση το τονικό σημάδι κ.α.), πρβ π.χ. παιδίον – παιδί, κόνις > σκόνη, πράξις > πράξη, μία – μια, δυο δυό…
β) Επειδή τα γράμματα έχουν μια και μόνη προφορά, και λάθος να γράψεις ορθογραφικά τις λέξεις, πάλι λες πιστά την προφορά της λέξης και ο άλλος θα καταλάβει, πρβ π.χ. ότι γράφοντας «αφτι ίνε κακί σίντροφι» ή «αυτύ ήναι κακή σύντροφει» ή «αυτοί είναι κακοί σύντροφοι» κ.τ.λ. λες τη σωστή προφορά και το νόημα βγαίνει. Η μόνη περίπτωση να μη βγει νόημα είναι να μιλήσουμε μονολεκτικά και συνάμα να τύχει να έχουμε ομόηχη λέξη (κάτι ως γίνεται στα λεξικά και επιγραφές), επειδή τότε ναι μεν λέμε τη σωστή προφορά της λέξης, όμως δε βγαίνει νόημα λόγω ομόφωνης λέξης, πρβ π.χ. «αφτί» = αφτί ή αυτί & αυτοί & αυτή.


.3) Επειδή οι σημερινές γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες είναι ιστορικές:
(Α) Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ γραφής και προφοράς στις εν λόγω γραφές. Εδώ προφέρουμε άλλα και άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και άλλα προφέρουμε. Παρουσιάζεται το φαινόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πέντε, έξι κ.τ.λ. προφορές (να παριστά ακόμη και συλλαβές) και όχι μια, όπως στην ελληνική και λατινική. Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, όπου το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ… Ομοίως στις λέξεις: was (γουόζ), Αmerica (αμέρικα), hand (χέντ), table (τέϊμπλ).... το γράμμα a = εϊ = α = ε= ouo.. Ομοίως στις λέξεις: titan (ταϊτάν), prize (πράϊζ), girl (γκέρλ), pig (πιγκ), ability (αμπίλιτι)… το γράμμα i = αϊ = ι = ε… Ομοίως τα υπόλοιπα.
Β) "Ορθογραφία" στις γραφές αυτές είναι η δημιουργία για κάθε λέξη ενός ορισμένου "οπτικού ινδάλματος", το οποίο γι' αυτούς που ξέρουν από γραφή αποτελεί την "ιδεατή εικόνα" γραφής κάθε λέξης. Η ιδεατή αυτή εικόνα συνάπτεται στο νου του ομιλούντος προς την ακουστική "εικόνα, δηλ. προς τον τρόπο προφοράς μιας δεδομένης λέξεως, καθώς και προς τη σημασία της.
Γ) Ο χρόνος που απαιτείται για την εκμάθηση των γραφών αυτών είναι τόσος, όσος χρειάζεται για να απομνημονεύσει ο μαθητής μια-μια τη γραφή όλων των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο.
Δ) Δεν μπορεί κάποιος με τις γραφές αυτές όχι μόνο να καταγράψει, αλλά και να υποδείξει μια οποιαδήποτε προφορά. Μάλιστα για να υποδειχθεί η σωστή προφορά των λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες στα διάφορα λεξικά – χρησιμοποιούνται παράλληλα τα καλούμενα φωνητικά σύμβολα (Phonetic symbols). Δηλαδή εδώ έχουμε μια γραφή ως βοηθητική μιας άλλης γραφής!!


Όλα αυτά είναι και η αιτία που πολλοί (Saussure κ.α.) ζητούν την κατάργηση της γραφής με λατινικούς χαρακτήρες και την καθιέρωση μιας άλλης που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι, όμως, που είναι λάθος, γιατί με τη γραφή αυτή δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις. Η μόνη και η καλύτερη λύση είναι η καθιέρωση της ελληνικής γραφής ως διεθνούς




3. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ




1. Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ


A. (Ο ΠΛΟΥΤΟΣ, Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ, Η ΕΥΦΩΝΙΑ,
Η ΕΚΦΡΑΣΗ KAI Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ)


Παρατηρώντας τις καθαρά ελληνικές λέξεις βλέπουμε από τη μια να είναι αμέτρητες, κανείς δεν ξέρει πόσες και ποιες είναι, και από την άλλη ότι δεν αποτελούνται από κάποιους συνδυασμούς φθόγγων, τυχαίους ή μη, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ξένες λέξεις (με συνέπεια να έχουν πολλές έννοιες, πρβ π.χ. love = αγάπ-η,ης,.. αγαπ-ώ,άς……, good = καλ-ός,ή,ό,ών… ), αλλά με συγκεκριμένα γλωσσικά συστατικά στοιχεία (= η ρίζα, το πρόθεμα, το θέμα, η παραγωγική και η πτωτική κατάληξη, πρβ π.χ ρίζα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω,εις…, γραφ-ή,ής…, γραφ-ικ-ός,ή ,..) με συνέπεια από τη μια η ελληνική γλώσσα να έχει πλούτο, απεριόριστη ποσότητα λέξεων (οι συνδυασμοί των εν λόγω στοιχείων δημιουργούν από τη μια αμέτρητες λέξεις και από την άλλη έτοιμες λέξεις, ώστε να μην απαιτείται κάθε φορά που παρουσιάζεται μια νέα έννοια να δημιουργείται και μια νέα λέξη) και από την άλλη οι ελληνικές λέξεις να έχουν συνάφεια, άρα εύκολη απομνημόνευση και κατανόηση. Αναλύοντας τις σου λένε από μόνες τους τι εννοούν και μάλιστα με ακριβολογία, πρβ, π.χ.:
Αγγλικά good = ελληνικά καλ-ός,ού,ο,οί,ών..
Αγγλικά Love = ελληνικά αγαπ-ώ,άς,ά… αγαπ-η,ης,…
Για τον ίδιο λόγο η ελληνική γλώσσα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί πάρα πολλά ρητορικά συντακτικά σχήματα λόγου με σκοπό την απόλυτη έκφραση ή τον τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.: Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη. Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη. Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη.




B. ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ


Τα συστατικά στοιχεία των ελληνικών απλών λέξεων είναι τα εξής:
1) Το θέμα ή η ρίζα. θέμα = το αρχικό τμήμα που παίρνουμε από μια λέξη, για να παραγάγουμε μια άλλη και ρίζα = οι φθόγγοι που παίρνουμε από ένα ήχο του περιβάλλοντος, για να δημιουργήσουμε μια λέξη, όπως π.χ. το θέμα γραφ- στις λέξεις: γραφ-ω, γραφ-ή… Η ρίζα σχετίζεται με τους ήχους, της φύσης και είναι είτε αυτούσιος ήχος κάποιου όντος είτε κατεργασμένος (κάτι ως το μάρμαρο και το άγαλμα), πρβ κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή…
2) Το πρόθεμα (χρησιμοποιείται στην κλίση των ρημάτων), π.χ. : λέγ-ω, έ-λεγα..
3) Η πτωτική και η παραγωγική κατάληξη, πρβ π.χ.: γράφ-ω,εις…., έ-γραφ-α,ες,ε…, κραζ-ω,εις.., έκραζ-α,ες… Καταλήξεις (παραγωγικές και κλιτικές) λέγονται οι συγκεκριμένοι συνδυασμοί φθόγγων με τους οποίους από τη μια παράγουμε τα μέρη λόγου (= το ουσιαστικό, το επίθετο, το ρήμα κλπ) και από την άλλη κλίνουμε τις λέξεις (δηλ. σχηματίζουμε τις πτώσεις ενικού και πληθυντικού αριθμού, τους χρόνους και τα πρόσωπα στα ρήματα κλπ), ο συνδυασμός φθόγγων με τον οποίον φανερώνουμε-υποδηλώνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή εκείνου που θέλουμε να εκφράσουμε, π.χ. θέμα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο, γραφ-ομεν-ος,η,ο….
4) Ο τόνος. Ο τονισμός των ελληνικών λέξεων δεν γίνεται σε μια τυχαία συλλαβή ή σε μια συγκεκριμένη από το τέλος των λέξεων, όπως γίνεται στις άλλες γλώσσες με συνέπεια να ακούγονται μονότονες, αλλά σε μια συγκεκριμένη συλλαβή για κάθε μέρος λόγου, έτσι ώστε ο τόνος από τη μια να μας βοηθά στην κατανόηση και από την άλλη να μας δίδει μια ωραία ακουστικότητα στον προφορικό λόγο, πρβ π.χ. ότι τα σύνθετα επίθετα τονίζονται στην προπαραλήγουσα, τα ρήματα στην παραλήγουσα και τα ουσιαστικά στη λήγουσα: έξοχος,η,ο, άδικος,η,ο, κάθετος,η,ο, έ-ξοχη, εξο-χή, ε-ξέ-χω, ε-ξέ-χει, ….
Η γαλλική τονίζει τις λέξεις συνήθως στη λήγουσα, π.χ.. pieta.. και η αγγλική στην προπαραλήγουσα (ή στην παραλήγουσα, αν δεν υπάρχει προπαραλήγουσα) π.χ. : love, anderlect, America….. Ο λόγος και για τον οποίο δεν υπάρχει τονικό σημάδι στις άλλες γλώσσες.




Σημειώνεται ότι:
1) Επειδή οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας αποτελούνται από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία ( θέμα + κατάληξη κ.τ.λ.) και συνάμα το καθένα από αυτά εκφράζει με λογική ορθότητα κάτι το συγκεκριμένο για το σημαινόμενο:
Α) Οι ελληνικές λέξεις είναι και εκφραστικές και απόλυτα σαφείς στην έννοιά τους και εύκολες στην κατανόηση - έκφρασή τους. Το νόημά τους βγαίνει κάνοντας απλώς ανάλυση στα συστατικά τους στοιχεία, πρβ: λύν-ω, έ-λυσ-α, γράφ-ω, γραφέ-ας, γραπτ-ός, γραφ-ική..,.
Παρέβαλε και π.χ. ότι η λέξη «ρήμα» της ελληνικής γλώσσας εκτός των άλλων με την κατάληξή του φανερώνει :
α) ποιο ακριβώς είναι το υποκείμενό του ως πρόσωπο λόγου (δηλ. αν το υποκείμενο είναι ο ομιλητής ή ο ακροατής ή τρίτος): αγαπώ, ενν. εγώ = ο ομιλητής = υποκείμενο, αγαπάς ενν. εσύ = ο ακροατής = υποκείμενο, αγαπά, ενν. αυτός,ή,ο = ο τρίτος = υποκείμενο…,
β) τη φωνή (το αν έχουμε ενέργεια ή πάθηση): αγαπώ (το Γιάννη…) = ενέργεια, & αγαπιέμαι (από το Γιάννη,..) = πάθηση,
γ) το χρόνο (το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον) της ενέργειας ή πάθησης: λύν-ω = ενέργεια τώρα & έλυσ-α = ενέργεια στο παρελθόν…. Κάτι που για να γίνει στις άλλες γλώσσες θα πρέπει να πούμε μαζί και άλλες λέξεις, πρβ π.χ.: αγαπώ,ας,α = I love, you love, he loves… αγαπιέμαι = I am loving from John
Β) Υπάρχει η δυνατότητα στην ελληνική γλώσσα για σχηματισμό πάρα πολλών ρητορικών και συντακτικών σχημάτων λόγου με σκοπό την όπως πρέπει έκφραση ή τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.: _Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη, Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη, Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη.
_Ο Γιώργος όχι μόνο πήγε, αλλά κτύπησε και τον Άρη = Ο Γιώργος εκτός του ότι πήγε, κτύπησε και τον Άρη. αντί απλά: Ο Γιώργος πήγε και κτύπησε τον Άρη.
2) Οι λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας κατά την παραγωγή και σύνθεση έχουν υποστεί διάφορα φθογγικά πάθη ( δηλαδή πρόσθεση ή αποβολή ή αντιμετάθεση ή συγγενική εναλλαγή φθόγγου) για λόγους ευφωνίας (= ευστομίας, για εύκολη ακουστική σύλληψη και άνετη προφορά), όμως σε τέτοιο σημείο που να μην αλλοιώνονται τα συστατικά τους στοιχεία, πρβ π.χ.: γρα(φ)-μα > γράμμα, γραφ-μέν-ος,η,ο,ου… > γραμμέν-ος,η,ο,ου…., συν-γράφω > συγγράφω, χρέος, χρέμματα > χρήματα, νέμω > νεμός > νομός…. Δηλαδή εδώ έχουμε κάτι όπως έχει γίνει και με τη πέτρα και το άγαλμα ή το ξύλο και το έπιπλο.
3) Η σύνταξη μιας πρότασης (περιόδου) στην Ελληνική Γλώσσα γίνεται με συντακτικά σύνολα, που ονομάζονται: υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο κλπ, όπως σε όλες τις γλώσσες. Όμως, επειδή στην Ελληνική Γλώσσα οι λέξεις κλίνονται και κάθε συντακτικός όρος έχει και δική του πτώση που λέγεται, οι συντακτικοί όροι της μιας ελληνικής πρότασης μπορούν να ανακατευτούν ή να ειπωθούν όπως απαιτεί το μέτρο στην ποίηση. Για παράδειγμα η φράση «[Ο κλέφτης] άρπαξε [την τσάντα) πριν από λόγο» μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα. = Ο κλέφτης την τσάντα άρπαξε = Άρπαξε την τσάντα ο κλέφτης. = Άρπαξε ο κλέφτης την τσάντα. = Την τσάντα άρπαξε ο κλέφτης. = Την τσάντα ο κλέφτης άρπαξε.
Στις άλλες γλώσσες, για να γίνουμε κατανοητοί ή απόλυτα σαφείς, θα πρέπει να μιλήσουμε με πλήρεις προτάσεις του τύπου: Υ + Ρ + Α ή Κ , όπου Υ = υποκείμενο, Ρ = ρήμα, Α = αντικείμενο, Κ = κατηγορούμενο: I love you. He loves me. Mary loves books. The love is good thing.
4) Σύμφωνα με ορισμένους, «η ελληνική γλώσσα δεν είναι κάποια ανώτερη γλώσσα, γιατί δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες και διεθνή γλώσσα γίνεται η γλώσσα εκείνη που ο λαός που την μιλά είναι ο πιο ισχυρός σε μια δεδομένη περίοδο. Η Ελληνική γλώσσα έγινε λέει διεθνής κάποτε, επειδή οι Έλληνες επί Μ. Αλέξανδρου είχαν κατακτήσει πολλές χώρες, κάτι λάθος γιατί η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή έγιναν διεθνείς και μάλιστα για πάρα πολλούς αιώνες όχι γιατί αυτό επιβλήθηκε από κάποιον, αλλά επειδή ήταν οι τέλειες και οι εύκολες στην εκμάθησή τους. Και οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι και οι Τούρκοι κάποτε ήσαν παντοκράτορες, κατέκτησαν πάρα πολλούς λαούς, όμως οι γλώσσες τους δεν έγιναν ποτέ διεθνείς γλώσσες.
Σαφώς και όλες οι γλώσσες και γραφές έχουν ιστορία και αξία, όμως δεν είναι και όλες ίδιες ή δεν εχουν όλες την ίδια προσφορά στην πανανθρώπινη. Θα ήταν όλες ίδιες, αν από τη μια απαιτούσαν τον ίδιο χρόνο εκμάθησης και από την άλλη είχαν ίδια ηλικία, ίδια ποσότητα λέξεων, ίδια σύνταξη, ίδια κλίση, ίδιους τρόπους παραγωγής λέξεων, ίδια γραφή, ίδια προσφορά στην παγκόσμια γλώσσα κλπ., κάτι που σαφώς δεν ισχύει.
Σαφώς και όλες οι γλώσσες μπορεί να κάνουν τη δουλειά τους, να εξυπηρετούν τη συνεννόηση, όμως πόσες λέξεις και συντακτικά σύνολα -τεχνάσματα από αυτά που χρησιμοποιούν είναι δικής τους επινόησης και πόσα δάνεια από την ελληνική?






Γ. Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


Οι λέξεις της Κινέζικης Γλώσσας (κάπου μεταξύ της Κινέζικης και της Ελληνικής βρίσκονται οι άλλες γλώσσες) είναι όλες κι όλες 328 απλές και άκλιτες μονοσύλλαβες λέξεις από τις οποίες με σύνθεση και ανεβοκατέβασμα της φωνής στον προφορικό λόγο προκύπτουν οι υπόλοιπες, π.χ.: «πε» = κύπελλο, «τσιμ» = χρυσός,η,ο, «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, «τσάου» = μέρα, «νι τσάου» = καλημέρα, «σιαμ-σουέ» = το άρωμα (το αρωματόνερο), «σεν» = ο θεός, «σί-λά» = η Ελλάδα, «τσούν-κούο» = η Κίνα, «μέϊ-κό» = η Αμερική…
Συγκεκριμένα η έννοια μιας κινέζικης λέξης κανονίζεται είτε από την ένταση του τόνου, π.χ.: κινέζικα: "κιό" (πολύ τονισμένα) = νερό & "κιο" (πιο άτονα) = ερωτώ... , κάτι ως και οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις «η» (= άρθρο) και «ή» (= διαζευχτικό) είτε από τη θέση που έχει η εν λόγω λέξη μέσα στην πρόταση (ανάλογα με το τι άλλη λέξη έχει πριν ή μετά από αυτήν), κάτι όπως γίνεται π.χ. στην αγγλική πχ. με τη λέξη love, όπου η λέξη αυτή (ή οποιαδήποτε άλλη), αν ειπωθεί με αντωνυμία γίνεται ρήμα: i love = αγαπώ, αν ειπωθεί με το άρθρο «the» γίνεται ουσιαστικό: the love= η αγάπη… αν ειπωθεί με τη λέξη «of» γίνεται γενική ουσιαστικού: of love = της αγάπης κ.τ.λ. Ομοίως: I go, you go, go up, go on,




Δ. ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ


Παρατηρώντας τις εθνικές λέξεις των ευρωπαϊκών γλωσσών (Αγγλικής, Γερμανικής, Γαλλικής κλπ) βλέπουμε ότι όλες πλην της ελληνικής δεν αποτελούνται από συστατικά στοιχεία (θέμα, κατάληξη κλπ), όπως συμβαίνει στην ελληνική, παρά μόνο είναι ορισμένοι συνδυασμοί φθόγγων, τυχαίοι ή μη, που αντιπροσωπεύουν μια έννοια, συνήθως γενική, πρβ π.χ. στην αγγλική: τη λέξηlove = the love = η αγάπη,ης.. και I love, you love = αγαπώ,ας…
Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι οι ξένες λέξεις: α) Να μην έχουν ακριβολογία (ανήκουν σε πολλά μέρη λόγου) β) Να μην μπορούν να παράγουν άλλες λέξεις (τις καλούμενες παράγωγες λέξεις) πλην μόνο με σύνθεση γ) Να μην έχουν αιτιώδη και λογική συνάφεια και ως εκ τούτου δεν μπορείς κάποιος και να τις απομνημονεύσει εύκολα και να τις αναλύσει, για να βρει την έννοιά τους κλπ.
Για το ίδιο λόγο οι εν λόγω γλώσσες δανείζονται λέξεις από την Λατινική ή Ελληνική ή φτιάχνουν λέξεις με ελληνικά λεξικά στοιχεία, όπως π.χ. οι: τηλέφωνο - telephone (τηλε + φων-ή), πρωτοτυπία > prototype ( πρώτος + τύπος), photo types....
Ειδικότερα και για παράδειγμα στα Αγγλική γλώσσα το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη: «drink» = «ποτό» ή «πίνω». Επίσης εκεί τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις. Για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ», ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, τη λέξη «God».
Στις εν λόγω γλώσσες, για να γίνουμε κατανοητοί ή απόλυτα σαφείς, θα πρέπει να συντάξουμε - κλίνουμε τις λέξεις με τα άρθρα και τις αντωνυμίες ή να μιλήσουμε με πλήρεις προτάσεις του τύπου: Υ + Ρ + Α ή Κ , όπου Υ = υποκείμενο, Ρ = ρήμα, Α = αντικείμενο, Κ = κατηγορούμενο, πρβ π.χ.: Thelove = η αγάπη, I love = αγαπώ, you love = αγαπάς, he loves = αγαπά…
Mary loves books. Love is a good thing.


Στην ελληνική γλώσσα μιλούμε και μονολεκτικά, επειδή εκεί για κάθε μέρος λόγου και τύπο υπάρχει και ανάλογη κατάληξη. Για παράδειγμα τα ρήματα της Ελληνικής γλώσσας τελειώνουν με την κατάληξή –ω,ει,ει…, που φανερώνουν:
α) Ποιο ακριβώς είναι το υποκείμενό τους ως πρόσωπο λόγου (δηλ. αν το υποκείμενο είναι ο ομιλητής ή ο ακροατής ή τρίτος), π.χ.: αγαπ-ώ, ενν. εγώ = ο ομιλητής = υποκείμενο, αγαπ-άς ενν. εσύ = ο ακροατής = υποκείμενο, αγαπά, ενν. αυτός,ή,ο = ο τρίτος = υποκείμενο…,
β) Το είδος ενέργειας (τη φωνή, το αν έχουμε ενέργεια ή πάθηση): αγαπ-ώ,ας,α… εννοείται το Γιάννη = ενέργεια, & αγαπ-ιέμαι,εσαι.. εννοείται από το Γιάννη = πάθηση…
γ) Το χρόνο (το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον) της ενέργειας ή πάθησης: λύν-ω,ει.. = ενέργεια τώρα, ενώ έ-λυσ-α = ενέργεια στο παρελθόν….




Σημειώνεται ότι:
1) Σε ορισμένες από τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες υπάρχουν και παράγωγες λέξεις, όμως αυτές είναι λίγες, πρβ π.χ. στην αγγλική: love > lovely, end> endless, good > goodish,…
2) Επειδή οι ελληνικές λέξεις αποτελούνται από συστατικά στοιχεία είναι συνήθως πολυσύλλαβες, ενώ οι ξένες, επειδή δεν αποτελούνται από συστατικά στοιχεία, είναι ολιγοσύλλαβες.
3) Η Λατινική Γλώσσα έμοιαζε πάρα πολύ με την ελληνική, γιατί οι Λατίνοι ήταν και είναι ομόθρησκος και συγγενικός λαός με τους Έλληνες ( «Una facia una racia»).
Υπενθυμίζουμε ότι η μεγάλη Ελλάδα ήταν στην Ιταλία και οι Ρωμαίοι έγιναν υπερδύναμη μόνο όταν ενώθηκαν με τις ελληνικές πόλεις της Νότιας Ιταλίας, κάτι για το οποίο δεν συμφώνησε μόνο ο Τάραντας.
Υπενθυμίζουμε ακόμη ότι οι Ρωμαίοι ως ομόθρησκος και συγγενικός λαός επεδίωξαν να συμμετάσχουν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες.








4. ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ


Το Μεσαίωνα και τους μετέπειτα χρόνους ειπώθηκαν για την ελληνική γλώσσα και την ελληνική γραφή διάφορα ψευδή, ώστε να τις διαβάλουν και έτσι να πάψουν να είναι διεθνείς και τη θέση τους να πάρουν κάποιες άλλες γλώσσες και γραφές, ψεύδη που επαναλαμβάνουν κάποιοι Έλληνες «ειδικοί» χωρίς να ελέγξουν, αν αυτά είναι σωστά ή όχι, όπως τα εξής:


1. Η νέα ελληνική γραφή είναι ιστορική και η αρχαία ελληνική γλώσσα ήταν διαφορετική από τη νέα.
Ειδικότερα ο Έρασμος έχει πει ότι η νέα ελληνική γλώσσα είναι διαφορετική από την αρχαία, επειδή η αρχαία είχε παραπάνω φθόγγους απ’ ότι έχει η νέα, αυτούς που γράφονται με τα γράμματα Ω, Υ, Η, καθώς και ότι η σημερινή ελληνική γραφή είναι ιστορική, επειδή διασώζει τα γράμματα αυτά από συνήθεια, αν και συνέπεσαν με τα Ο, Ι.
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι τα γράμματα Ω = Ο, Ι = Η = Υ = ΟΙ = ΕΙ = ΥΙ, ΑΙ = Ε είναι παραλλαγές (ομόηχα γράμματα), κάτι όπως και τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…, που μας χρησιμεύουν στη γραφή, για να υποδείχνουμε, βάσει κανόνων, την ετυμολογία (= τη ρίζα ή την πρωτότυπη λέξη, το μέρος λόγου και τον τύπο) των λέξεων, ώστε να έχουμε βοήθεια και στη κατανόηση των γραπτών λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ. ότι:
Τα ρήματα γράφονται με τα γράμματα –ω,εις,ει: καλώ, καλείς, καλεί.…. και τα πτωτικά με –ο,η,οι: καλό, καλός, καλοί & καλεί & καλή, αγαθή & αγαθοί….,
Τα κύρια πρόσωπα γράφονται με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά και οι κοινές λέξεις με μικρό, π.Χ.: Αγαθή & αγαθή, νίκη & νίκη, κ. Καλός & καλός…
Τα θηλυκά γράφονται με –η, τα αρσενικά πληθ. με -οι και τα ουδέτερα με –ι: φιλί, τυρί,… & φυλή, κακή & κακοί…
Ό,τι φθόγγους είχε η αρχαία ελληνική έχει και η νέα. Τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι φθόγγοι της αρχαίας ελληνικής που συνέπεσαν στο χρόνο με τα Ο, Ι, όπως έχει πει ο Έρασμος και επαναλαμβάνουν κακώς τα ελληνικά σχολικά βιβλία, αλλά μέρος των ομόφωνων γραμμάτων Ω & Ο, Η & Υ & ΟΙ & Ι… που έχουν επινοηθεί στην ελληνική γραφή για νοηματικούς - ετυμολογικούς λόγους και βασικά για διάκριση των ομόηχων λέξεων, πρβ π.χ.: τον αυτόν & των αυτών, υμείς & ημείς, κριτικός &Κρητικός, λύπη & λείπει & λίπη….
Απλώς μερικοί ξένοι γλωσσολόγοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια». Δηλαδή, επειδή όλες οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ολλανδική, γαλλική ...) είναι ιστορικές (από την λατινική και την αρχαία ελληνική), νομίζουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη νέα ελληνική γραφή σε σχέση προς την αρχαία ελληνική, ενώ δεν είναι έτσι.


2. Η ελληνική γραφή είναι δύσκολη και πρέπει να αντικατασταθεί με τη λατινική.
Ειδικότερα και σύμφωνα με ορισμένους «γλωσσολόγους»:
Α. Το ελληνικό αλφάβητο και η ελληνική γραφή πρέπει να αντικατασταθούν με το λατινικό αλφάβητο και τη λατινική φθογγική γραφή, επειδή στην ελληνική γραφή υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι φοβερά δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι…. Σύμφωνα με τους ίδιους τα διάφορα μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία, αναλφαβητισμός κ.τ.λ.) οφείλονται στη δυσκολία εκμάθησης που απαιτούν οι σημερινές γραφές (ελληνική, αγγλική κλπ), λόγω ιστορικής γραφής και ως απ΄ αυτό προτείνουν την κατάργησή τους και καθιέρωση μιας νέας γραφής που να έχει μόνο τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Για τις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες λένε ότι εκεί οι λέξεις, ενώ προφέρονται αλλιώς γράφονται, αλλιώς ( πρβ π.χ. η αγγλική λέξη με προφορά «αϊντίa» γράφεται idea, ενώ αυτή η καταγραφή μας δείχνει προφορά «ιντέα») με αποτέλεσμα και η σωστή προφορά δεν υποδείχνεται και να απαιτείται ο μαθητής να αποστηθίσει μια-μια την γραφή των λέξεων, άρα κάτι πάρα πολύ δύσκολο κ.τ.λ.
Ωστόσο οι ως άνω απόψεις έχουν τα εξής λάθη:
α) Αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά, δηλαδή χωρίς τα ομόφωνα ω, η, υ…, δε θα είναι δυνατόν στη γραφή να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, ιδιαίτερα στα λεξικά, στις πινακίδες και στα κείμενα με μη πλήρως και ολόσωστα συντακτικά ολοκληρωμένες προτάσεις, πρβ π.χ.: «κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί.. Οι κριτικοί είπαν να μη γίνει αυτό & Οι Κρητικοί είπαν να μη γίνει αυτό…
β) Η ελληνική γραφή, όπως είδαμε πιο πριν, δεν είναι ιστορική παρά μόνο οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), άρα αυτές είναι δύσκολες στην εκμάθησή τους και αυτές θέλουν κατάργηση πρβ π.χ., ελληνικά: ιδέα, Ευρώπη, τιτάν… = αγγλικά: idea, Europe, titan…


Β. Η ελληνική γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη, επειδή έχει δύσκολη κλίση και πάρα πολλές καταλήξεις. Ωστόσο αυτό δεν είναι αληθές, τουλάχιστον σε σχέση με τις άλλες γλώσσες, γιατί:
α) Η αρχαία ελληνική και η λατινική γλώσσα έγιναν διεθνείς άνετα και χωρίς φροντιστήρια ξένων γλωσσών, επειδή ήταν εύκολες. Αντίθετα σήμερα και π.χ. στην Ελλάδα, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά φροντιστήρια για την εκμάθηση της αγγλικής ή της γαλλικής ή της γερμανικής κ.α., πολύ μικρό ποσοστό Ελλήνων, όμως, τελικά κατορθώνει να μιλήσει άνετα και όπως πρέπει τις εν λόγω γλώσσες. Οι γλώσσες αυτές στους Έλληνες μαθητές, σε σύγκριση με την ελληνική και τη λατινική, φαίνονται ως λαβύρινθος, οπότε, αν δεν είναι τους είναι απόλυτα αναγκαίο να μάθουν μια από αυτές τις γλώσσες, εγκαταλείπουν την εκμάθησή τους.
β) Πράγματι η ελληνική γλώσσα έχει πάρα πολλές λέξεις, αμέτρητες. Ωστόσο, επειδή οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας σχηματίζονται με την καλούμενη παραγωγή και σύνθεση και συνάμα αποτελούνται από συστατικά στοιχεία (θέμα, κατάληξη κ.τ.λ.), όπου το θέμα κάθε λέξης είναι τμήμα άλλης λέξης (ή φθόγγοι που είναι κοινοί σε πάρα πολλές άλλες), πρβ π.χ.: γράφ-ω > συν-γραφή > συγγραφή, γράφω > γράφ-μα > γράμμα, γράμμα > γραμματικός…., οι ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια μεταξύ τους και εκ τούτου είναι εύκολες και στην απομνημόνευση και χρήση και κατανόησή τους. Τα συστατικά τους στοιχεία μας δίνουν να καταλάβουμε τι εννοούν. Αντίθετα, επειδή οι λέξεις π.χ. στην κινέζικη γλώσσα (κάπου ανάμεσα ελληνικής και κινέζικης είναι οι άλλες) δεν αποτελούνται από συστατικά στοιχεία, αλλά είναι απλώς κάποιοι τυχαίοι συνδυασμοί φθόγγων που τους αποδόθηκε μια έννοια, είναι δύσκολες και στην απομνημόνευση και στην κατανόησή τους. Μάλιστα, επειδή οι ξένες λέξεις είναι και λίγες σε αριθμό, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης έχουν αποκτήσει πολλές έννοιες, πολλές των οποίων είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους, πρβ π.χ. την κινέζικη λέξη “σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., στην αγγλική: «good = καλός,ού,ό,οί,ών,ούς, καλή,ής,ές,ών, καλό,ού,ά,ών…, και ως απ΄ αυτό οι λέξεις αυτές είναι δύσκολες στην απομνημόνευση, στη χρήση, στην κατανόηση και στην εκμάθησή τους.
γ) Πράγματι η ελληνική γλώσσα έχει δύσκολη κλίση σε σχέση προς κάποιες άλλες. Ωστόσο αυτήν τη δυσκολία την αντιμετωπίζουν και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό οι άλλες γλώσσες στη σύνταξη, δηλαδή στο να μάθει ο μαθητής το πώς θα πρέπει να τοποθετήσει τις λέξεις μέσα στην πρόταση, για να βγει το νόημα που απαιτείται. Και αυτό, αφού όταν μια λέξη δεν κλίνεται, έχει γενική έννοια και η έννοια αυτή εξειδικεύεται με το να την πούμε μαζί με μια άλλη λέξη, πρβ π.χ. στην αγγλική: i love (αντωνυμία + λέξη = ρήμα = ελληνικά αγαπ-ώ), the love (άρθρο + λέξη = ουσιαστικό = Ελληνικά αγάπ-η), of love, (η λέξη of συν άλλη λέξη = γενική) = ελληνικά αγάπ-ης…
Σαφώς, οι γλώσσες που δεν έχουν καταλήξεις, όπως η κινέζικη, ή έχουν ελάχιστες, όπως η αγγλική, έχουν ανάλογα και δύσκολη σύνταξη, Και αυτό, επειδή αυτό που κάνει (θέλει να μας δώσει να εννοήσουμε) η ελληνική γλώσσα με τις καταλήξεις και την κλίση, το κάνουν οι άλλες γλώσσες με τη σύνταξη. Και είναι προτιμότερο να έχουμε δύσκολη κλίση παρά να έχουμε δύσκολη σύνταξη, γιατί η μεν κλίση μαθαίνεται εύκολα (μαθαίνεις πώς κλίνεται μια λέξη από κάθε είδος λέξεων και κάνεις το ίδιο για τις υπόλοιπες), ενώ η σύνταξη όχι, επειδή εκεί υπάρχουν πολλά σχήματα λόγου στα οποία εισχωρεί και η προσωπική τεχνική και δεν είναι εύκολη η υπόδειξη του παραδείγματος, ενώ υπάρχουν και οι ιδιωματισμοί κ.α.
Μόλις αρχίσουν να μελετούν οι Έλληνες την αγγλική γλώσσα, νομίζουν ότι η γλώσσα αυτή είναι η ευκολότερη του κόσμου, επειδή εκεί οι λέξεις (σε σχέση με την ελληνική ) είναι ολιγότερες και με ευκολότερη (λιγότερη) κλίση και έτσι πιστεύουν ότι σε λίγο καιρό θα μιλούν τέλεια τη γλώσσα αυτήν. Ωστόσο αργότερα διαπιστώνουν ότι η γλώσσα αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εκμάθησή της, λόγω του ότι απαιτείται πάρα πολλή πείρα στη σύνταξη των προτάσεων, για να μάθουν να χειρίζονται σωστά τις προθέσεις, επιρρήματα κ.τ.λ. της γλώσσας αυτής, τους ιδιωματισμούς κ.τ.λ.
Έπειτα, η κλίση των λέξεων έχει ένα προτέρημα. Κάνει τη σύνταξη των προτάσεων πιο εύκολη και πιο κατανοητή στον ακροατή. Υπενθυμίζουμε ότι οι προτάσεις φτιάχνονται με συγκεκριμένα σύνολα λέξεων (τα καλούμενα: υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο κ.τ.λ.), τα οποία έχουν στην ελληνική το κάθε ένα τη δική του πτώση ή πρόσωπο. Το υποκείμενο π.χ. λέγεται σε πτώση ονομαστική, το αντικείμενο σε πτώση αιτιατική κ.τ.λ.. Και επειδή οι πτώσεις των ελληνικών λέξεων φανερώνουν το τι είδους συντακτικό σύνολο έχουμε και ανάκατα να πεις τα συντακτικά σύνολα μιας πρότασης στην ελληνική γλώσσα βγαίνει νόημα, παρέβαλε π.χ.: Εγώ + αγαπώ + τη(ν) Μαρία + δυο χρόνια. = Αγαπώ + (εγώ) + τη(ν) Μαρία + δυο χρόνια. = Εγώ + την Μαρία + δυο χρόνια + αγαπώ. = Δυο χρόνια + αγαπώ..... Κάτι που δεν μπορεί να γίνει στις γλώσσες που έχουν άκλιτες λέξεις.


(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο:
Ψεύδη για την ελληνική γλώσσα και γραφή, Α. Κρασανακη)



















Αιγυπτιακή επιγραφή σε ελληνικά και ιερογλυφικά ελληνιστικών χρόνων,
επί βασιλιά Πτολεμαίου (Μουσείο Αλεξάνδρειας)







Καμπούλ, 300 π.Χ., αναθηματική πλάκα σε Ελληνικά και Αραμαικά.








Αίγυπτος 400 π.Χ., Βίβλος








Μηνολόγιο Κωνσταντινούπολη1100 p.X.
























ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
ΟΙ ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΕΘΝΗΣ







1. ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ


Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας η ελληνική γλώσσα έπαψε σταδιακά να είναι διεθνής και τη θέση της πήραν η γαλλική, η αγγλική και η γερμανική. Ωστόσο οι γλώσσες αυτές δεν έτυχαν ποτέ διεθνούς αποδοχής, επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολες στην εκμάθησή τους.
Προ αυτού κατά το μεσαίωνα οι άνθρωποι των γραμμάτων πρότειναν την επαναφορά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ή της λατινικής ως διεθνούς γλώσσας, όμως η ιδέα αυτή απορρίφτηκε με το αιτιολογικό ότι από τη μια και οι δυο γλώσσες είναι νεκρές και ως εκ τούτου δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες και από την άλλη το πρόβλημα θα λύνονταν με τεχνητές γλώσσες, που τότε άρχισαν να εμφανίζονται.
Λέγεται μάλιστα ότι σε ένα συνέδριο που έγινε στα τέλη του περασμένου αιώνα στη Αμερική από ανθρώπους των γραμμάτων, προκειμένου να αποφασιστεί ποια γλώσσα θα γίνει γι αυτούς διεθνής, η ελληνική γλώσσα έχασε για μια μόνο ψήφο, κάτι που ήταν λέει λάθος, γιατί:
1) Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι οι πιο εύκολες και οι πιο τέλειες του κόσμου, όπως είδαμε σε άλλο μέρος.
2) Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι η βάση της λατινικής και πολλών άλλων γλωσσών και γραφών.
3) Οι τεχνητές γλώσσες αποδείχθηκαν στο χρόνο ότι είναι μόνο για απλή συνεννόηση και τίποτε περισσότερο.
4) Η ελληνική γλώσσα δεν είναι νεκρή. Είναι γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα επί Τουρκοκρατίας παραμελήθηκε και αλλοιώθηκε, όμως σήμερα αφενός έχει ανακτήσει όλα τα καλά αρχαία ελληνικά γλωσσικά στοιχεία, κάποια μάλιστα από αυτά τα έχει απλοποιήσει στο καλύτερο και αφετέρου έχει δημιουργήσει και δικά της, ώστε να καλύψει πλήρως τις σημερινές ανάγκες.




2. ΟΙ ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ


1. Τι είναι τεχνητή γλώσσα


Τεχνητή γλώσσα λέγεται αυτή που φτιάχτηκε όχι από κάποιο λαό ή φυλή και στόμα με στόμα, αλλά από κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων.
Οι τεχνητές γλώσσες προέκυψαν επειδή από τη μια υπάρχει ανάγκη να υπάρξει κάποια γλώσσα που να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους άνθρωποι με διαφορετικές γλώσσες και από την άλλη οι πιο διαδεδομένες σήμερα γλώσσες ( αγγλική, γαλλική, γερμανική, κινέζικη....) είναι δυσκολότατες στην εκμάθησή τους.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των οπαδών της τεχνητής γλώσσας Εσπεράντο (βλέπε εγκυκλοπαίδεια «ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΖΩΗ» κ.α.), η διεθνής αγγλική γλώσσα και γραφή μιλιόταν το 1900 στο 10% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού, το 1950 στο 11% και σήμερα μόλις στο 8.5%! Αυτό συνέβηκε, λένε, γιατί η αγγλική γλώσσα - γραφή είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εκμάθησή της.
Οι τεχνητές γλώσσες φτιάχνονται με επιλογή λέξεων που είναι κοινές σε πάρα πολλές γλώσσες και ευρηματικούς κανόνες γραφής, σύνταξης και κλίσης, προκειμένου να μαθαίνονται εύκολα και έχει αποδειχθεί ότι είναι μόνο για απλή επικοινωνία, γιατί για μια πλήρη και ορθή συνεννόηση απαιτείται φυσική γλώσσα.




2. Η τεχνητή γλώσσα Esperanto


Η τεχνική γλώσσα αυτή επινοήθηκε από τον Πολωνό, εβραϊκής καταγωγής, γιατρό Λάζαρο Λούντβιχ Ζάμενχοφ (L. L. Zamenhof, 1859 - 1917) ή με το φιλολογικό ψευδώνυμο " Doctor Esperanto " (= o γιατρός της ελπίδας), απ' όπου και η ονομασία της γλώσσας αυτής ή που λέγεται γλώσσα Esperanto = γλώσσα της ελπίδας.
θεωρείται γλώσσα λατινογενής, επειδή βασίζεται στο λεξολογικό υλικό των λατινογενών καλούμενων γλωσσών, όμως στην πραγματικότητα η γλώσσα αυτή υιοθέτησε τα θέματα λέξεων που είναι κοινά – γνωστά σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως π.χ. η ρομανική λέξη «radio», η λατινική λέξη «amo = αγαπώ», η ελληνική λέξη «esti = είναι, η ελληνική λέξη γυνή > gyna» κ.α.
Υπολογίζεται ότι το λεξιλόγιο της γλώσσας αυτής προέρχεται 75% από τη λατινική γλώσσα και τις καλούμενες ρουμανικές γλώσσες (κυρίως από τη γαλλική), 20 % από την αγγλοσαξονική (γερμανική και αγγλική), 5% από τη σλαβική (ρώσικη και πολωνική) και από την ελληνική έχει πάρει τους επιστημονικούς όρους.


Στη τεχνητή γλώσσα Esperanto οι λέξεις γράφονται με τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι τους και κάθε λέξη προφέρεται ως γράφεται και γράφεται όπως προφέρεται. Ειδικότερα το αλφάβητό της εσπεράντο έχει 28 γράμματα, τα εξής:











_Mi amas vin (Esperanto) = Εγώ αγαπώ εσένα > σ’ αγαπώ (ελληνικά)
= I love you (αγγλικά) = te amo (ισπανικά) ...




Στη γλώσσα Esperanto:
1) Όλες οι λέξεις τονίζονται στην παραλήγουσα. Δεν υπάρχουν ομόηχες λέξεις.
2) Υπάρχει ένα μόνο άρθρο το «la», όπως στην αγγλική το «the»
3) Μιλούμε σχεδόν πάντα με κυριολεξία. Δηλαδή σπάνια υπάρχουν μεταφορικές εκφράσεις και καθόλου ιδιωματισμοί.
4) Με σύνθεση δημιουργούνται και τα γένη και οι αντίθετες έννοιες, κάτι ως θα λέγαμε στην ελληνική: «παιδί γυναίκα» αντί «κορίτσι», «ληστής άνθρωπος αρχηγός» αντί «λήσταρχος» κ.τ.λ.
5) Δεν υπάρχουν μονογενείς λέξεις, αλλά ρίζες - θέματα και παράγωγες λέξεις. Στα αγγλικά και ελληνικά λέμε π.χ.: father = πατέρας, mother = μητέρα, father in law = πεθερός, parents = γονείς….Στη γλώσσα εσπεράντο έχουμε τη ρίζα patr- και απ’ αυτή κατόπιν παράγονται τα patro, patrino, bonpatro, gepatroj.... = πατέρας, μητέρα, πεθερός, γονείς.
6) Υπάρχουν όλα τα μέρη λόγου και οι τύποι τους. Απλώς εδώ έχουν περιοριστεί οι καταλήξεις τους. Ειδικότερα εδώ:
α) Όλα τα ουσιαστικά στον ενικό αριθμό (και τα αρσενικά και τα θηλυκά και τα ουδέτερα) λήγουν στην κατάληξη –ο, π.χ.:



β) Για να σχηματίσουμε τον πληθυντικό των ουσιαστικών προσθέτουμε την κατάληξη –ι που μαζί με το –ο του ενικού μας κάνουν την κατάληξη -οϊ:



γ) Όλα τα επίθετα λήγουν στην κατάληξη –α και δεν κλίνονται (έχουν ίδιο ενικό και πληθυντικό αριθμό), π.χ.:



δ) Με το πρόθεμα mal- σχηματίζουμε αντίθετες έννοιες, π.χ.:



ε) Όλα τα επιρρήματα λήγουν στην κατάληξη –ε, και τα επίθετα γίνονται επιρρήματα με την κατάληξη –ε, π.χ.:





στ) Με τη κατάληξη –n δηλώνουμε το άμεσο αντικείμενο, για διάκρισή του από υποκείμενο.





ζ) Όλα τα ρήματα στο απαρέμφατο τελειώνουν στην κατάληξη –ι και για να σχηματίσουμε τον ενεστώτα χρησιμοποιούμε την κατάληξη –as, για σχηματίσουμε τον αόριστο χρησιμοποιούμε την κατάληξη –ιs. για το μέλλοντα την κατάληξη –os και στο ενεστώτα στην κατάληξη –ας:















Γεια!
Saluton!

Καλώς ήρθες!
Bonvenon!

Καλό πρωί.
Bonan matenon.

Καλή μέρα.
Bonan tagon.

Καλή νύχτα.
Bonan nokton.

Ευχαριστώ.
Dankon.

Μιλώ Εσπεράντο.
Mi parolas Esperanton.

Ας κουβεντιάσουμε.
Ni babilu.

Σ' αγαπώ.
Mi amas vin.

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
Mi ne povas vivi sen vi.

Πού είναι η τουαλέτα;
Kie estas la necesejo?

Τι ώρα είναι;
Kioma horo estas?

Δεν καταλαβαίνω.
Mi ne komprenas.

Δεν πειράζει!
Ne gravas!

Kι άλλη μπύρα, παρακαλώ!
Plian bieron, mi petas!

Φύγε!
Foriru!

Τι στο καλό φοράς;
Kion diable vi portas?

Η μητέρα σου μιλάει Ίντο!
Via patrino parolas Idon!

Είμαι πολύ πιο διεθνής από σένα!
Mi estas multe pli internacia ol vi!

Έχει μεγάλα ρουθούνια.
Li havas grandajn naztruojn.

Πολύ δουλειά, λίγα λεφτά.
Trolaborigata kaj maltropagata.

Χρειάζομαι την καφεΐνη μου.
Mi bezonas mian kafeinon.

Του αγίου Ποτέ.
Kiam flugos porkoj.

Όι!
Oj!

Τί νομίζεις;
Kion vi opinias?

Θέλω ν' αγκαλιάσω εκείνον τον σκίουρο.
Mi volas brakumi tiun sciuron.

Το κρεβάτι σου είναι πολύ άνετο.
Via lito estas tre komfortiga.

Ποτέ μην κατουράς στον άνεμο.
Neniam pisu en la venton.

Προτιμώ να παραπονεθώ, ευχαριστώ.
Mi preferas plendi, dankon.

Δουλεύω σα γιαπωνέζος κάστορας.
Mi laboras kiel japana kastoro.

Δεν ξεχνώ ποτέ την αιτιατική.
Mi neniam forgesas la akuzativo.

Ο Ζάμενχοφ σίγουρα ήξερε να το γιορτάζει!
Zamenhof ja estis festemulo!

Πότε φτάνει το τρένο;
Kiam la trajno alvenos?

Φτιάξε μου μια βατομουρόπιτα!
Faru por mi mirtelan torton!

Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς.
Mi ne scias pri kio vi parolas.

Μόνο η σουηδική μουσική αξίζει.
Gravas nur sveda muziko.

Το πράσινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα.
Verdo estas mia plej preferata koloro.





3. Η τεχνητή γλώσσα IDO


Η τεχνητή γλώσσα αυτή είναι διασκευή της εσπεράντο. Το λεξιλόγιο της, αποτελείται από λέξεις που είναι κοινές στις κύριες ευρωπαϊκές γλώσσες (αγγλική, γαλλική, γερμανική, Ιταλική, ρωσική και ισπανική) και οι ρίζες τους στη λατινική, όπως π.χ. οι: bank, bona, donar, gardeno, kavalo, maro...
banko (E. bank, G. bank, F. banque, R. bank, S. banco)
bona (E. Good, & bonus, F. Bon, I. Buono. S. Bueno.
Οι λέξεις της γλώσσας αυτής τονίζονται συνήθως, όχι όμως πάντα, στην τελευταία συλλαβή και στη γραφή της δε χρησιμοποιείται τονικό σημάδι. Υπάρχουν λίγες καταλήξεις για την υπόδειξη των χρόνων του ρήματος και του ενικού και του πληθυντικού αριθμού, π.χ. με την κατάληξη –ο = ενικός: amiko (φίλος, η), aquo (νερό), animalo (ζώο), batelo (πλοίο), domo (δωμάτιο)...
Η προφορά των λέξεων της τεχνητής γλώσσας αυτής γράφεται φθογγικά με το λατινικό αλφάβητο.


4. Η τεχνητή γλώσσα interglossa


Η τεχνητή γλώσσα interglossa (λατινικά inter = διεθνής, glossa = ελληνικά γλώσσα) αποτελείται από λέξεις που έχει καθιερώσει η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία και οι οποίες βρίσκονται ως κοινές σε πάρα πολλές γλώσσες. Στην πλειονότητά τους οι λέξεις αυτές είναι ελληνικής και λατινικής καταγωγής ή έχουν φτιαχτεί από ελληνικές και λατινικές ρίζες και θέματα, όπως π.χ. οι: bibli = βιβλίο, gyna = γυνή > γυναίκα, anthropi = άνθρωπος, palaeo = παλαιός... και δεν έχουν κλίση και γένη.
Κάθε γένος έχει τα δικά του ονόματα ή δηλώνεται περιφραστικά, όπως λέμε «άρρεν παιδί», αντί αγόρι, «θήλυ παιδί», αντί κορίτσι…
Η τεχνητή γλώσσα αυτή γράφεται φθογγικά και με τους χαρακτήρες του λατινικού αλφάβητου, π.χ.:
U palaeo gyna in horta
= H γριά (παλαιά) γυνή είναι στον κήπο (χόρτα).
U gyna, mega tem apo auto anthropi.
= H γυνή, είναι χωρισμένη πολύ καιρό (μέγα) από τον άνθρωπό (σύζυγο).
U domi; su gebe gravito; habe mega palaeo
= Το σπίτι (δωμάτιο) που έπεσε κάτω ήταν πολύ παλιό.
Un anthropi; su pre dicte re; non habe bio
= Ο άνθρωπος που είπαμε είναι νεκρός.
Na parenta in urani
= O πατέρας μου είναι στον ουρανό (δηλ. πεθαμένος).
Pan proletari de geo
= Όλοι (παν) Εργάτες ενωθείτε.
Fe pre dicte a mi mega longo historio.
= Αυτή μου είπε μια μεγάλη ιστορία



Υπάρχει καλύτερη λύση από τις τεχνητές γλώσσες,
Η φυσική ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή


Φυσικά η ανάγκη μια εύκολης διεθνούς γλώσσας και γραφής υπάρχει. Ωστόσο οι τεχνητές γλώσσες δεν είναι και η λύση του προβλήματος, γιατί δεν είναι επαρκείς. Παρατηρώντας τις λέξεις των τεχνητών γλωσσών βλέπουμε ότι είναι παρμένες από εδώ και από εκεί (από πολλές γλώσσες και μάλιστα όχι με τη φυσική τους μορφή (έχει παρθεί μόνο η ρίζα τους στην οποία προσκολλώνται κάποιες μικρές καταλήξεις), άρα είναι λέξεις χωρίς συστατικά στοιχεία (θέμα ή ρίζα, κατάληξη κλπ), άρα χωρίς κλίση και συνάφεια και ως εξ αυτού: α) δεν μπορεί κάποιος να τις απομνημονεύσει και να τις καταλάβει εύκολα, β) δεν έχουν παραγωγική ικανότητα , γ) δεν εχουν εκφραση και συγκεκριμένο νόημα κ.α.. Άλλο π.χ. το γυνή (gyna) και άλλο τα γυναικάρα, γυναικάκι, γυναικούλα….
Παρατηρώντας επίσης τις γραφές των τεχνητών γραφών βλέπουμε ότι αυτές γράφουν απλώς και μόνο φθογγικά τις λέξεις, άρα εδώ έχουμε φθογγική και μόνο γραφή, άρα εδώ δεν ξεχωρίζουν οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: αγαθή & Αγαθή, τρίτη & τρίτη, Χριστός & χρηστός…
Επομένως οι τεχνητές γλώσσες δεν είναι μεγάλων δυνατοτήτων ή για εξειδικευμένες ομιλίες πλην μόνο για απλές συνομιλίες και ως εκ τούτου η μόνη και σωστή λύση του προβλήματος, της διεθνούς συνεννόησης, είναι η καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής γραφής και πάλι ως διεθνείς, γιατί μόνο αυτές έχουν τα προσόντα γι αυτό, όπως είδαμε πιο πριν.
































Η παρούσα μελέτη αποτέλεσε μέρος του βιβλίου «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» των εκδόσεων ΑΡΧΕΤΥΠΟ που εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2003.


Επίσης παρουσιάστηκε βελτιωμένη την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008, ώρα 9.30 – 10-30, στο Ζάππειο Μέγαρο στα πλαίσια του 86ου Υπάτου Συνεδρίου της AHEPA (AMERICAN HELLENIC EDUCATIONAL PROGRESSIVE ASSOCIATION), που έγινε στην Αθηνά από 30/6 – 6/7/2008 με τη στήριξη των Υπουργείων Πολιτισμού, Τουρισμού και Ανάπτυξης και την Αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.
Θέμα συνεδρίου: Ο ρόλος του Ελληνισμού στον 21ο Αιώνα σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Στρογγυλή Τράπεζα: «Κλασσικές αξίες και διαπολιτισμική Εκπαίδευση». Συντονιστής Γ. Λυριτζής, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, εισηγητές: Θ. Αναγνωστόπουλος (Δ/ντης Ιδρύματος «θησαυρός Ελληνικής Γλώσσας»), Χρ. Οικονομόπουλος, πρόεδρος Ε. Ο. Ε., Α. Κρασανακης (Τμ/ης Υπουργείου Πολιτισμού), Κλαύδια Κανδυλάπτη (φιλόλογος) και Νίνα Μυλωνά, καθηγήτρια.




krassanakis.gr μέσω afipnisiel


Εικόνα: visaltis.net

Το διαβάσαμε από το: Επιστημονική μελέτη: Η αξία και η παγκόσμια προσφορά της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής γραφής. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/04/blog-post_106.html#ixzz5CjC9uca0