Φίδια - πνεύματα ή κάτι άλλο;

Για να παραθέσει κανείς ολόκληρη τη φιλολογία, τη μυθολογία και το συμβολισμό των όφεων στις θρησκείες και στις παραδόσεις,
θα χρειαζόταν να κάνει μια εκτεταμένη έρευνα και να δαπανήσει πολύ από το χρόνο του. Τέτοιες μελέτες υπάρχουν και έχω μερικές υπόψην μου, στο παρόν άρθρο όμως δεν θα μας απασχολήσουν αυτά τα ομολογουμένως σημαντικά και ενδιαφέροντα ζητήματα αλλά θα ασχοληθούμε με μερικές περιπτώσεις που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου, ενώ κάποιες από αυτές έχουν ταξινομηθεί και στο προσωπικό μου αρχείο.
Η Αργολίδα, όπως θα ξέρετε, είναι η πατρίδα του διασημότερου ίσως φιδιού, μαζί με τον Όφι της Γένεσης, της Λερναίας Ύδρας, που εξολόθρευσε ο Ηρακλής, ως μέρος των περίφημων Άθλων του. Στα βορειοδυτικά του νομού υπάρχει ο ορεινός όγκος που χωρίζει την Αργολίδα από την Αρκαδία και περιλαμβάνει μερικά ψηλά βουνά, γνωστότερο από τα οποία είναι το Αρτεμίσιο, ιερό όρος της θεάς Άρτεμης. Η περιοχή στα ΒΔ είναι έρημη πια και ο επισκέπτης συναντά μικρούς οικισμούς, από τους οποίους πολλοί είναι ερειπωμένοι πια. Στα παλιά χρόνια ωστόσο κατοικούνταν και υπήρχαν αρκετές αγροικίες. Εκεί λοιπόν, έξω από τον μικρό οικισμό του Αγίου Στεφάνου, ένας πολύ ηλικιωμένος μου διηγήθηκε την εξής ιστορία.
Κάποτε δυο χωρικοί είχαν πάει για κυνήγι και παραμόνευαν μέσα στο πυκνό ρουμάνι. Σε μια στιγμή ο ένας από τους δύο απομακρύνθηκε και κρύφτηκε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Λίγο αργότερα ο φίλος του άκουσε ένα δυνατό συριγμό, τόσο που τρόμαξε και τρέχοντας προς το φίλο του τον είδε να βρίσκεται στο στόμα ενός γιγάντιου φιδιού, το οποίο τη στιγμή εκείνη τον κατάπινε. Οργισμένος καθώς ήταν, ξέχασε το φόβο του και επιτέθηκε στο στοιχειό, κατορθώνοντας να το σκοτώσει και ανοίγοντας την κοιλιά του να βγάλει από μέσα το φίλο του, ο οποίος ήταν λιπόθυμος. Τον μετέφερε σπίτι του, τον έκανε καλά και ο φίλος του δεν θυμόταν τίποτα, οπότε και ο ίδιος δεν του είπε το παραμικρό. Μετά από μερικά χρόνια οι δυο φίλοι ξαναπήγαν για κυνήγι και τυχαία πέρασαν από εκείνο το σημείο, οπότε το θύμα του φιδιού είδε τα τεράστια κόκκαλά του και αναρωτήθηκε τι είδους θηρίο ήταν εκείνο που είχε πεθάνει εκεί. Τότε ο φίλος του διηγήθηκε το τι είχε συμβεί, οπότε το θύμα θυμήθηκε αυτά που είχε ξεχάσει και αμέσως πέθανε από το φόβο του.
Η ιστορία αυτή δεν είναι πρωτότυπη ούτε και αποκλειστική της Αργολίδας. Για την ακρίβεια, την ίδια αυτούσια ή και με παραλλαγές, συναντάμε σε πολλά σημεία της Ελλάδας και του πλανήτη και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι ουσιαστικά πρόκειται για αρχετυπική διήγηση, αν και γνωρίζω πως αρκετοί θα διαφωνήσουν με αυτή την άποψη.
Παρόμοιες ιστορίες από την ίδια περίπου εποχή αλλά και από την πιο σύγχρονη, βρίσκουμε και στον περίφημο Αχλαδόκαμπο της Αργολίδας, έναν τόπο που αναρωτιέμαι για ποιόν ακριβώς λόγο βρίθει από ένα σωρό μεταφυσικά συμβάντα. Φαίνεται πως κάτι σημαντικό υπάρχει εκεί αλλά ακόμα η έρευνά μου είναι στα σπάργανα.
Μια περισσότερο σύγχρονη περίπτωση γιγάντιου φιδιού αναφέρεται στην περιοχή της Πάτρας, στην ευρύτερη τοποθεσία της Κλάους. Μερικές σχετικές περιπτώσεις αναφέρθηκαν πρόσφατα σε σχετικό άρθρο του περιοδικού Mystery. Οι δικές μου πληροφορίες αναφέρουν ότι η ευρύτερη περιοχή της Κλάους και της Πάτρας γενικότερα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες από γαιωδαιτικής και όχι μόνο άποψης αλλά αυτά είναι ζητήματα που έχουν ένα πολύ μεγαλύτερο βάθος και απαιτούν πολύ συγκεκριμένες γνώσεις που η παράθεσή τους ξεφεύγει από τα όρια του άρθρου αυτού. Θα περιοριστώ να σας αναφέρω όμως ότι η περιοχή της Αχαϊας έχει ιδιαίτερο εσωτερικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ο Κυβερνήτης της ανήκει στη σκοτεινή πλευρά και το εντυπωσιακότερο μάλιστα είναι ότι τόσο ο Δαίμονάς της όσο και ο Άγγελός της έχουν το ίδιο όνομα. Ενώ μάλιστα ολόκληρη η χώρα έχει μόνο έναν Δαίμονα, η Αχαϊα φαίνεται πως έχει τον δικό της κι αυτό είναι εξίσου σημαντικό.Αλλά θα χρειαστεί να περιοριστώ μόνο σε αυτές τις αναφορές, τις οποίες σίγουρα οι αναγνώστες μου θα αντιμετωπίσουν με αρκετή δυσπιστία. Είμαι προετοιμασμένος όμως για αυτό το ενδεχόμενο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ...
Το διαβάσαμε από το: Φίδια - πνεύματα ή κάτι άλλο; http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/03/blog-post_3797.html#ixzz2zKkTZ8an