Τι συμβαίνει στον Άρη;ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΑ

Μήπως ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα μυστήρια που περιτριγυρίζουν τον κόκκινο πλανήτη (που όλοι ξανά άρχισαν να συζητούν), να τα βάλουμε στη σωστή τους θέση και να συζητήσουμε επιτέλους σοβαρά για αυτά;…




Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ: O Πλανήτης Άρης ως πιθανώς κατοικημένος από ευφυή όντα, ήλθε για πρώτη φορά στο προσκήνιο όταν διάφοροι επιστήμονες του 18ου και 19ου αιώνα προσπαθούσαν να βρουν έναν τρόπο για να επικοινωνήσουν με πιθανούς εξωγήινους που ίσως κατοικούσαν στο ηλιακό μας σύστημα, και η πρώτη τους επιλογή στόχου, στις διάφορες προτάσεις τους μεθόδων επικοινωνίας, ήταν ο πλανήτης Άρης.

Ο πρώτος άνθρωπος που πρότεινε να επικοινωνήσουμε με τους πιθανούς κατοίκους άλλων πλανητών με φωτεινά σήματα, ήταν ο Γερμανός μαθηματικός Καρλ Φρήντριχ Γκάους (1777-1855). Αργότερα, αυτήν την ιδέα την εξέτασε ο Γάλλος ποιητής και εφευρέτης Σαρλ Κρο. Πρότειναν να ανάψουν τεράστιες φωτιές στη Σιβηρία και στη Σαχάρα, διευθετημένες σ’ ένα σχέδιο που να απεικονίζει ένα κλασσικό γεωμετρικό θεώρημα –για παράδειγμα, το θεώρημα του Πυθαγόρα. Ευφυή όντα σε άλλους πλανήτες, και πιο πιθανά στον Άρη, τα οποία θα παρατηρούσαν τη Γη, θα έβγαζαν τότε το συμπέρασμα ότι υπάρχουν λογικά όντα στη Γη, και θα απαντούσαν με δικά τους σήματα.

Η θεωρία αυτή βρήκε ισχυρή υποστήριξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν μια βαθύπλουτη Γαλλίδα, που δήλωσε ότι ήταν πρόθυμη να κληροδοτήσει όλη της την περιουσία στον άνθρωπο που θα έβρισκε έναν τρόπο να επικοινωνήσει με τους κατοίκους άλλων πλανητών. Όμως, έγραψε στην διαθήκη της ότι δεν θα πλήρωνε δεκάρα αν ο πλανήτης των εξωγήινων αποδεικνυόταν πως είναι ο Άρης, γιατί αυτό ήταν πολύ εύκολο (!) Τελικά όμως το πείραμα δεν έγινε ποτέ γιατί θεωρήθηκε πολύ παράλογο.

(Πάντως, ενέπνευσε μια ελκυστική ιστορία που έγραψε ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας του Φανταστικού, Λόρδος Ντάνσανυ: χρησιμοποιώντας γιγαντιαίους προβολείς, μερικοί άνθρωποι φτιάχνουν μια αναπαράσταση του Πυθαγόρειου Θεωρήματος στην έρημο Σαχάρα. Οι κάτοικοι του Άρη ανταποκρίθηκαν με το να φτιάξουν ένα δικό τους σήμα που στην αρχή αναπαριστούσε το ίδιο σχήμα, αλλά κατόπιν άρχισαν να μετατοπίζουν τις γραμμές του για να φτιάξουν ένα νέο σχήμα που αντιπροσώπευε μια μαθηματική δύναμη. Στη Γη, η ανθρωπότητα αργότερα κατάλαβε τί σήμαινε αυτό: οι Αρειανοί ανέφεραν καθαρά ότι δεν θέλουν επικοινωνία…)

Σοβαρές επιστημονικές υποθέσεις για εξωγήινη ζωή στον Άρη, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο βιβλίο του μεγάλου αστρονόμου και συγγραφέα Καμίλ Φλαμαριόν με τίτλο Περί του Πλήθους των Κατοικημένων Κόσμων, που δημοσιεύτηκε το 1862. Ο Άρης ήρθε για πρώτη φορά στο επίκεντρο του μεγάλου ενδιαφέροντος το 1877, όταν ο ιταλός αστρονόμος Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι ανακοίνωσε την ανακάλυψη των Καναλιών που διασχίζουν τον κόκκινο πλανήτη.

Όλα ξεκίνησαν από μια παρεξήγηση, από μια λάθος μετάφραση της ανακοίνωσης του από τα ιταλικά στα αγγλικά, όλα ξεκίνησαν από ένα μεταφραστικό λάθος, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Στα ιταλικά «Canali» (κανάλι) σημαίνει στα αγγλικά και «Channels» (δηλ. φυσικά κανάλια, ρεύματα ποταμών) αλλά ταυτόχρονα και «Canals» (τεχνητά κανάλια, πορθμοί, κλπ).

Ο Σκιαπαρέλι λοιπόν, λέγοντας «Canali» εννοούσε «Channels», αλλά ο αγγλόφωνος κόσμος το κατάλαβε «Canals» (επειδή είναι σχεδόν ομόηχο με το «Canali») και έπειτα το μετέφρασε ως είδηση στον υπόλοιπο κόσμο ως τέτοιο. Έτσι οι άνθρωποι νόμισαν ότι πρόκειται για ευφυή κατασκευαστική τεχνοτροπία από κάποιον αρχαίο Αρειανό πολιτισμό. Την εποχή εκείνη, πιστευόταν ότι οι σκοτεινές περιοχές του Άρη είναι θάλασσες και οι φωτεινές περιοχές κυρίως έρημοι. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να θεωρήσουν τα «Canali» ως κανάλια άρδευσης: ένα αρχαίο τεχνητό σύστημα για να τροφοδοτηθούν με νερό οι έρημοι του κόκκινου πλανήτη.

Σήμερα, πλέον, έχει αποδειχθεί αρκετά πειστικά ότι τα «κανάλια» αυτά είναι μια οπτική απάτη, που προκαλείται από πολλές συγκεντρωμένες κουκίδες που το μάτι τις συνδέει και τις εκλαμβάνει ως γραμμές, μια ιδέα που ίσως να επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι είναι πιο εύκολα ορατές από ένα μικρό τηλεσκόπιο απ’ ότι από ένα μεγάλο. Με λίγα λόγια, απ’ ό,τι φαίνεται, ο Σκιαπαρέλι τα έβλεπε με τα τηλεσκόπια της εποχής του που ήταν παλιάς τεχνολογίας και χαμηλής ευκρίνειας, ενώ δεν φαίνονται με τα νέα τηλεσκόπια.

Στην Αμερική, οι ιδέες του Σκιαπαρέλι περί των καναλιών του Άρη, από το 1894 και μετά υιοθετήθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό, κυρίως από τον Πέρσιβαλ Λόουελ, έναν πρώην διπλωμάτη που είχε στραφεί στην Αστρονομία, ο οποίος ίδρυσε το Παρατηρητήριο Λόουελ στην έρημο της Αριζόνα, ειδικά για την «μελέτη του Άρη και των κατοίκων του». Έπειτα από τη συγγραφή δεκάδων επιστημονικών άρθρων και την υποστήριξη πολλών μελών της επιστημονικής κοινότητας, το έργο του Λόουελ συγκεντρώθηκε σε τρία βιβλία: Mars and it’s Canals (1906), Mars as the Abode of Life (1908), Evolution of Worlds (1909).

Ο Λόουελ κατέληξε ότι δεν υπήρχε αρκετό νερό στον Άρη για να είναι θάλασσες οι σκοτεινές περιοχές του, και παρατήρησε ότι ο κόκκινος πλανήτης ήταν ένας αρχαίος κόσμος, πολύ πιο μπροστά από τον δικό μας στο μονοπάτι της πλανητικής εξέλιξης, ο οποίος τώρα έφτανε στο τέλος της φυσικής «ζωής» του.

Περισσότερο από κάθε άλλον, ο Λόουελ ήταν υπεύθυνος για τη δημοφιλή γενική πεποίθηση της εποχής ότι ο Άρης είναι ένας ξερός, αμμώδης, ερημικός κόσμος, και οι καταδικασμένοι αλλά νοήμονες κάτοικοι του ζούσαν τα τελευταία χρόνια τους ανάμεσα στις περασμένες δόξες του παρελθόντος, ζώντας από το λιγοστό νερό των φανταστικά κατασκευασμένων καναλιών τους.

Ήταν αυτό το όραμα του ετοιμοθάνατου χωρίς νερό πλανήτη (και των κατοίκων του που αποφάσισαν να αποικίσουν τη Γη με εισβολή), που παρείχε τη βασική πλοκή του μυθιστορήματος που άφησε την ανεξίτηλη σφραγίδα του στην υπόθεση των Αρειανών: Ο Πόλεμος των Κόσμων (The War of the Worlds) του H. G. Wells, που δημοσιεύτηκε το 1898. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που διαπραγματεύεται τη γνωστή πια σε όλους μας ιστορία της «εισβολής των Αρειανών».

Η επικοινωνία με τον Άρη, μαγνήτισε επίσης τη φαντασία των πρωτοπόρων του ραδιοτηλεγράφου, οι οποίοι συχνά χρησιμοποιούσαν αυτήν την ιδέα για να εξηγήσουν οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί ως ευφυή ραδιο-σινιάλα που εντόπιζε ο νεοεφευρεθής εξοπλισμός τους.

Ο μεγάλος επιστήμονας και εφευρέτης Νίκολα Τέσλα, έγραψε το 1899, έπειτα από ένα ραδιοφωνικό πείραμα στο Κολοράντο: «Αυξάνεται όλο και πιο πολύ η βεβαιότητα μου ότι ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε τον χαιρετισμό ενός πλανήτη προς έναν άλλον…» Δεν γνωρίζει πολύς κόσμος, ότι ο εφευρέτης του ραδιοτηλεγράφου, ο Μαρκόνι, πίστευε το ίδιο κατά τη λήψη παράξενων ραδιοσημάτων στη δεκαετία του 1910 –και εξέλιξε τον ραδιοτηλέγραφο και την αρχή του ασυρμάτου προσπαθώντας να εντοπίσει ραδιοσήματα από τον Άρη. (Επίσης, ας σημειωθεί ότι ερευνητής Τσαρλς Φορτ ήταν ο πρώτος που μίλησε για UFO, το 1915-20).

Το τελευταίο κεφάλαιο όλης αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης που εμφάνισε την εισαγωγή στο μυστήριο του Άρη, παίχτηκε το 1937, όταν ο μεγάλος σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς, που τότε ήταν ακόμη ένας άσημος συγγραφέας και θεατρικός ηθοποιός, ίδρυσε το Mercury Radio Theater παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό το ραδιοφωνικό θέατρο. Ένα θέατρο στο ραδιόφωνο, παρουσιάζοντας κλασσικά έργα του Φανταστικού (Ντράκουλα, Φρανκενστάιν, Το Νησί των Θησαυρών, κ.ά.) όπου οι ηθοποιοί παίζουν τους ρόλους τους με μόνο μέσο τη φωνή τους και τα υπόλοιπα γίνονται με ειδικά ηχητικά εφέ.

Τότε, λοιπόν, ο Όρσον Γουέλς παρουσίασε και τον Πόλεμο των Κόσμων του σχεδόν συνονόματου του, H. G. Wells, με την εισβολή των Αρειανών. Αλλά είχε την εξής ιδέα: το έργο να παρουσιαστεί με τη μορφή ραδιοφωνικών ειδήσεων και ανταποκρίσεων, κάτι που ήταν πολύ ενδιαφέρον σκηνοθετικά.

Φανταστείτε ειδήσεις στο ραδιόφωνο, που μιλούν για εισβολείς από τον Άρη, όπου κάποιος ανταποκριτής σκοτώνεται από τους Αρειανούς την ώρα που μεταδίδει την αναφορά του και οι συνάδελφοι του αδίκως τον καλούν από τον κεντρικό σταθμό, παρουσιαστές να κλαίνε από τρόμο την ώρα που μιλούν, και άλλα τέτοια. Λοιπόν, αν άνοιγε κάποιος το ραδιόφωνο του σε κάποιο προχωρημένο σημείο της εκπομπής, έχοντας χάσει την εισαγωγή του έργου, θα νόμιζε ότι η εισβολή των Αρειανών συνέβαινε στ’ αλήθεια και το ραδιόφωνο μετέδιδε κανονικό δελτίο ειδήσεων! Έτσι κι έγινε…

Τρεις ολόκληρες πολιτείες των Η.Π.Α. ξεσηκώθηκαν, πανικός σπάρθηκε παντού, «Βοήθεια! Έρχονται οι Αρειανοί!», οι άνθρωποι κατέκλυσαν τους δρόμους ουρλιάζοντας, τροχαία ατυχήματα, πλήθη που τρέχουν στα βουνά για να σωθούν ή κρύβονται στα υπόγεια. Σήμερα βλέπουμε ότι ήταν ένα πολύ καλό πείραμα για τις αντιδράσεις του κόσμου: ελάχιστοι ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν την εισβολή των Αρειανών, ακόμη ήταν πάρα πολλοί και αυτοί που αρνούνταν να υπακούσουν στα καλέσματα που διαβεβαίωναν ότι όλα ήταν ένα ραδιοφωνικό σώου. Ο Όρσον Γουέλς έγινε διάσημος από την εκπομπή του έργου αυτού, όπως και ο σχεδόν συνονόματος του στο παρελθόν, το ίδιο και η θρυλική και –πάντοτε αναμενόμενη από τότε– εισβολή από τον Άρη.

Οι γελοιογράφοι της εποχής ζωγράφισαν στις εφημερίδες τους Αρειανούς ως μοχθηρά μικρά πράσινα ανθρωπάκια με κεραίες στο κεφάλι, με τις οποίες παρέμβαλλαν στα ραδιόφωνα μας, κι έτσι –επιτέλους το μάθατε γιατί είχαν τις κεραίες– δημιουργήθηκε και η γνωστή μας αυτή εικόνα…

Τη σκυτάλη πήραν τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του Έντγκαρ Ράις Μπάρροουζ, που τοποθετούσαν τις πλοκές τους σχεδόν πάντα στον Άρη, δημιουργώντας έτσι ένα ολόκληρο ρεύμα της Φανταστικής Λογοτεχνίας που ασχολούνταν με τον Άρη και τα οράματα του.

Τέλος, τα πράγματα στη λογοτεχνία είπαν την τελευταία τους αξιόλογη κουβέντα (ίσως και την πιο όμορφη) μέσα από την θρυλική συλλογή του μεγάλου Ραίη Μπράντμπερυ Τα Χρονικά του Άρη (The Martian Chronicles, 1946), που τα διηγήματα της διαπραγματεύονται το καθένα τους και από μια αποστολή των Γήινων στον κόκκινο πλανήτη, με όλο και πιο απρόβλεπτες παράδοξες εξελίξεις. Από τότε κι έπειτα, το ζήτημα του Άρη πέρασε στα κόμικς και στο πεδίο των εκατοντάδων υπέροχων B-Movies που κατέκλυσαν τον κινηματογράφο στις δεκαετίες του 1950-60, οι οποίες και είναι υπεύθυνες για την γραφικότητα στην οποία κατέληξε το ζήτημα για πολλά χρόνια…



ΟΙ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
ΚΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Οι Σοβιετικοί ήταν οι πρώτοι που προσπάθησαν να στείλουν μικρά μη-επανδρωμένα διαστημόπλοια (probes) στον Άρη, το 1964. Αυτό ήταν το σοβιετικό πρόγραμμα Zond, το οποίο ήταν πλήρως αποτυχημένο, τα σκάφη είτε δεν κατάφεραν να ταξιδέψουν είτε εξαφανίστηκαν προς τον Άρη.

Την ίδια εποχή, οι Αμερικανοί άρχισαν και αυτοί τις προσπάθειες τους να φτάσουν τα δικά τους probes στον Άρη, με το πρόγραμμα Mariner. To Mariner-3 εξαφανίστηκε κοντά στον Άρη, αλλά το Mariner-4 τα κατάφερε και ήταν το πρώτο γήινο σκάφος που έφτασε στον Άρη στις 14 Ιουλίου 1965. Το Mariner-4 έστειλε πίσω στη NASA τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες ενός άλλου πλανήτη.

Όλα πλέον έδειχναν, με αρκετά μεγάλη βεβαιότητα, ότι ο Άρης ήταν ένας νεκρός έρημος πλανήτης, αφιλόξενος προς τη ζωή, χωρίς καμία από τις συνθήκες που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τη ζωή.

Η NASA συνέχισε το πρόγραμμα Mariner με νέα διαστημικά σκάφη, ενώ η Σοβιετική Διαστημική Υπηρεσία ξεκίνησε το φιλόδοξο πρόγραμμα Mars. Το 1969-70-71, τα αμερικανικά Mariner 6, 7 και 9, έφτασαν στον Άρη, το ίδιο και τα σοβιετικά Orbiters Mars 2 και 3. Παρατήρησαν μια τιτάνια πλανητική αμμοθύελλα στον Άρη και, περιμένοντας να τελειώσει για να φωτογραφίσουν την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη, φωτογράφισαν τον δορυφόρο του Άρη, Φόβο, κι έτσι αποκτήθηκαν και οι πρώτες φωτογραφίες από τον Φόβο, που δεν φαίνεται να ήταν στο πρόγραμμα.

Έπειτα, το Mariner-9 φωτογράφισε τον Άρη στέλνοντας εικόνες που ήταν περισσότερες και καλύτερες από τις προηγούμενες αποστολές. Αυτές οι εικόνες ήταν οι πρώτες που πρόσφεραν στοιχεία που έδειχναν καθαρά ότι κάποτε στην επιφάνεια του Άρη κυλούσε υγρό νερό. Αυτό το γεγονός η NASA το ήξερε από το 1970, και αυτά τα στοιχεία δεν τα απέκτησε τα τελευταία χρόνια όπως πιστεύεται ή δηλώνεται…

Ήξεραν δηλαδή, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ότι ο Άρης κάποτε είχε νερό στην επιφάνεια του, ότι κάποτε είχε ατμόσφαιρα, και άρα ότι ενδεχομένως κάποτε να φιλοξενούσε ζωή κάποιας μορφής.

Παραδόξως, αυτή την ξεκάθαρη συγκεκριμένη γνώση το κοινό δεν την είχε, δεν την διδασκόταν και άρχισε να τη γνωρίζει και να τη διδάσκεται μονάχα πρόσφατα, και μάλιστα μέχρι πρόσφατα ως κάτι αβέβαιο ή αμφιλεγόμενο, ενώ έχει επιβεβαιωθεί επανειλημμένα και από αρκετές άλλες διαστημικές αποστολές από τότε μέχρι σήμερα.

Την εποχή εκείνη, το πρόγραμμα Mariner και το πρόγραμμα Mars συνεχίστηκαν, και κατάφεραν σε αρκετές φάσεις να στείλουν στη Γη πολλές πολύτιμες πληροφορίες για τον Άρη, που, έπειτα και από τα επόμενα διαστημικά προγράμματα, σιγά-σιγά έπαψε πια να μας είναι ένας τελείως ξένος πλανήτης.

Το επόμενο αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα εξερεύνησης του Άρη ήταν το πρόγραμμα Viking. Το 1976 δύο Viking probes έφτασαν στον Άρη και κατάφεραν να στείλουν κάτω στην επιφάνεια του πλανήτη δύο landers, τα οποία προσγειώθηκαν στον Άρη και έστειλαν πίσω τις πρώτες έγχρωμες εικόνες και πολλές επιστημονικές πληροφορίες.

Το συγκλονιστικό είναι το ότι τα landers του προγράμματος Viking, διεξήγαγαν ένα βιολογικό πείραμα το οποίο έδωσε πιθανές ενδείξεις ύπαρξης ζωής στον Άρη! Αυτό έγινε το 1976, αλλά δεν είναι καθόλου ευρύτερα γνωστό!

Τελικά, τα συμπεράσματα του βιολογικού πειράματος δεν συμφώνησαν με κάποια άλλα πειράματα που έγιναν, κι έτσι δημιούργησαν ένα ερωτηματικό που προτιμήθηκε να παραβλεφθεί… Το ζήτημα αφέθηκε στην κρίση των επιστημόνων που παρακολουθούσαν τα πειράματα, και οι γνώμες τους τελικά διχάστηκαν. Αναγκάστηκαν να καταλήξουν σε συμπέρασμα με πλειοψηφία, και οι περισσότεροι κατέληξαν δηλώνοντας ότι δεν πιστεύουν πως υπάρχει αυτή τη στιγμή ζωή στον Άρη. Άλλοι επιστήμονες συνέχισαν να διαφωνούν μαζί τους.

(Το διαστημικό σκάφος Viking-1 έστειλε μερικές πολύ παράξενες φωτογραφίες πίσω στη Γη, για τις οποίες θα συζητήσουμε παρακάτω, στο θέμα του «Προσώπου στον Άρη»).

Το επιτυχημένο αμερικανικό πρόγραμμα Viking είχε αντικαταστήσει το πρόγραμμα Voyager που ακυρώθηκε, ήταν δηλαδή προέκτασή του ή απόγονός του. Το ακυρωμένο πρόγραμμα Voyager έδωσε τελικά το όνομά του στο γνωστό πρόγραμμα Voyager που μεταξύ άλλων είχε και την αποστολή επικοινωνίας με πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς, και στα δύο διαστημικά οχήματα, Voyager-1 και 2, που στάλθηκαν έξω από το ηλιακό μας σύστημα για να χαθούν στον Γαλαξία μεταφέροντας μηνύματα από την ανθρωπότητα –ήχους και εικόνες– προς εξωγήινους πολιτισμούς (όπως έγινε και με τα διαστημικά οχήματα Pioneer), μια ιδέα που προώθησε και πέτυχε ο Carl Sagan.

Δηλαδή –έχει κάποιο ενδιαφέρον αυτό– τα Voyager που μετέφεραν τα μηνύματα της ανθρωπότητας προς κάθε πιθανό εξωγήινο πολιτισμό, πήραν το όνομά τους από διαστημικό πρόγραμμα που προοριζόταν να εξερευνήσει τον Άρη. Τελικά το πρόγραμμα αυτό έγινε το θρυλικό πρόγραμμα Viking (που έστειλε και τις πρώτες φωτογραφίες από το περιβόητο «Πρόσωπο στον Άρη»)…

Έχει, επίσης, ενδιαφέρον να προσθέσω ότι τα Voyager, που εκτοξεύθηκαν το 1977, μεταξύ άλλων αποστολών, είχαν και την αποστολή να εξετάσουν την ύπαρξη ενός υποθετικού πλανήτη πέρα από τον Πλούτωνα, που ονομαζόταν Planet-X (Πλανήτης-Χ). O Πλανήτης αυτός έχει ανακαλυφθεί επισήμως μόνο πρόσφατα. Επομένως, η NASA γνώριζε για την ύπαρξη αυτού του νέου αινιγματικού πλανήτη τουλάχιστον από το 1977…

Η NASA συνέχισε το πρόγραμμα Viking και οι Σοβιετικοί το πρόγραμμα Mars… Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι Σοβιετικοί έβαλαν μπρος ένα άλλο πρόγραμμα, το Phobos, αφιερωμένο –για κάποιον λόγο– στη μελέτη του δορυφόρου του Άρη, Φόβου (ενώ δεν είχαν καν επαρκείς επιτυχίες στην εξερεύνηση του Άρη). Τα σοβιετικά σκάφη Phobos, εξαφανίστηκαν στον Φόβο…

To 1992 εξαφανίστηκε το φιλόδοξο αμερικανικό διαστημικό όχημα Mars Observer, που μια από τις τελευταίες εντολές του ήταν να φωτογραφίσει ξανά το θρυλικό «Πρόσωπο στον Άρη» (το οποίο, όπως είπα, θα συζητήσω παρακάτω).

Η NASA τότε εκτόξευσε το 1996 το Mars Global Surveyor, κι αυτή ήταν η πιο επιτυχημένη αμερικανική αποστολή ως τότε, στέλνοντας πάρα πολλά στοιχεία, φωτογραφίζοντας από μικρή απόσταση σχεδόν όλη την επιφάνεια του Άρη. Η αποστολή του ήταν να χαρτογραφηθεί ο Άρης. Παρακολούθησε τον πλανήτη για έναν ολόκληρο αρειανό χρόνο (που ισούται με περίπου δύο γήινα χρόνια), από χαμηλό ύψος, μελέτησε όλη την επιφάνεια του Άρη, την ατμόσφαιρα του και το εσωτερικό του πλανήτη (;) στέλνοντας πίσω στη Γη περισσότερα στοιχεία από όλες μαζί τις προηγούμενες αποστολές.

Ο Άρης, λοιπόν, βρίσκεται σε αρκετά στενή παρακολούθηση –με διάφορα προγράμματα– από το 1997, δηλαδή για μία δεκαετία μέχρι σήμερα.

Το Mars Global Surveyor, ήδη από το 1997, έχει φωτογραφίσει κανάλια, ρέματα και κοίτες στον Άρη, μερικά μήκους αρκετών χιλιομέτρων, που αποδεικνύουν ότι είτε κατά το παρελθόν, είτε κατά περιόδους ακόμη και σήμερα, υγρό νερό κυλούσε ή κυλά στον Άρη. Αυτό το γνωρίζει η NASA από το 1997, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει αρχίσει μόνο τελευταία να ανακοινώνεται ευρύτερα στον κόσμο, ως νέο εύρημα, ενώ το έχουν εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον.

Από τότε και μέχρι σήμερα, πρώτα ανακαλύφθηκε «διστακτικά» μία μικρή ποσότητα πάγου σε έναν Πόλο του Άρη, έπειτα και στους δύο Πόλους, έπειτα με «λίγο περισσότερο θάρρος» ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες πάγου στους Πόλους, ίσως και στο μέγεθος μικρής παγωμένης ηπείρου, κι έπειτα ανακαλύφθηκε εξίσου «διστακτικά», στην αρχή πάγος και έπειτα νερό στο εσωτερικό του Άρη. (Ταυτόχρονα, ανακαλύπτονταν πάγος στη Σελήνη μας, ωκεανοί στην Ευρώπη του Δία, και γενικά παντού νερό σε πολλά μέρη του ηλιακού μας συστήματος. Τελικά δεν ζούσαμε σε ένα άνυδρο και τελείως νεκρό ηλιακό σύστημα όπως μας δίδασκαν στο σχολείο).

Έπειτα, σχετικά πρόσφατα, ανακοινώθηκε ότι ανακαλύφθηκε ένας ολόκληρος υπόγειος ωκεανός στον Άρη, κι έπειτα πολύ πρόσφατα ανακοινώθηκε πιο θαρραλέα ότι αυτός ο ωκεανός είναι τόσο μεγάλος που αν έβγαινε στην επιφάνεια θα κάλυπτε όλον τον πλανήτη με έναν τιτάνιου πλάτους ωκεανό βάθους έντεκα μέτρων!

Τα «κανάλια» και οι κοίτες ροής που ανακαλύφθηκαν και συνεχίζουν συνέχεια να ανακαλύπτονται στην επιφάνεια του Άρη, άρχισαν να εξηγούνται με το επιχείρημα ότι το υπόγειο νερό ίσως βρίσκει σημεία εκροής στην επιφάνεια, ρέει για μια απόσταση δημιουργώντας μία κοίτη, κι έπειτα παγώνει και εξατμίζεται. (Βέβαια, το πρόβλημα είναι, σύμφωνα με τις αρειανές συνθήκες που ξέρουμε, ότι μάλλον το νερό αυτό θα έπρεπε να εξατμίζεται αμέσως, η ατμόσφαιρα είναι παγωμένη και πολύ λεπτή για να μπορεί να συγκρατήσει υγρό νερό, οπότε η εξήγηση για τα κανάλια δεν είναι παρά μια υπόθεση, και φυσικά μπορούμε να κάνουμε κι άλλες υποθέσεις…αν θέλουμε…αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θέλουμε…)

Το πιο παράξενο απ’ όλα, όμως, που δεν ακούω κανέναν να το σχολιάζει ούτε φευγαλέα, ούτε καν γι’ αστείο, είναι το γεγονός ότι ο Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι (το 1877, όπως ήδη ανέφερα), είχε ανακαλύψει κανάλια να διασχίζουν τον Άρη. Και είπαμε ότι αυτά τα κανάλια υποτίθεται ότι ήταν οφθαλμαπάτες των όχι αρκετά ανεπτυγμένων τηλεσκοπίων. Και ήταν εκείνα τα απατηλά κανάλια που δημιούργησαν την παλιά πεποίθηση ότι ο Άρης κατοικείται, κι ότι είναι ένας πλανήτης που πεθαίνει μαζί με τους αρχαίους κατοίκους του. Τώρα ανακαλύπτουν παντού «κανάλια» στ’ αλήθεια, και κανείς δεν σχολιάζει αυτήν την «σύμπτωση»… Δηλαδή, τελικά τα κανάλια υπάρχουν!

Κι ίσως και κάποια από εκείνα που παρατηρούσε ο Σκιαπαρέλι να υπήρχαν στο παρελθόν, στην εποχή του. Θυμίζω και την ύπαρξη των πλανητικών αμμοθυελλών που έχουν παρατηρηθεί στον Άρη, που θα μπορούσαν να σκεπάζουν και να ξεσκεπάζουν οποιαδήποτε γεωγραφική μορφολογία (όπως θα το δούμε και παρακάτω ως ένα σενάριο που σκέφτηκα για το «Πρόσωπο στον Άρη»)…

Ένα άλλο παράξενο στοιχείο είναι ότι οι ενδείξεις από τα μαγνητόμετρα του Mars Global Surveyor έδειξαν ότι το πλανητικό μαγνητικό πεδίο του Άρη δεν δημιουργείται παγκόσμια από τον πυρήνα του πλανήτη, όπως θα έπρεπε, αλλά εντοπίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές του φλοιού!

Τον Νοέμβριο του 2006, χάθηκε κάθε επικοινωνία με το Mars Global Surveyor και δεν έχει επικοινωνήσει από τότε…

Το γνωστό πια σε όλους Mars Pathfinder προσγειώθηκε στον Άρη στις 4 Ιουλίου 1997 (την ημέρα του εορτασμού της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας), στην περιοχή Ares Vallis, ίσως την πιο πετρώδη περιοχή του Άρη. Το μικρό τηλεκατευθυνόμενο όχημα Sojourner που εξερεύνησε μερικά μέτρα ολόγυρα από το σημείο προσγείωσης, κατέγραψε πολλά νέα στοιχεία, που στάλθηκαν πίσω στη Γη, και οι εικόνες παρακολουθήθηκαν από εκατομμύρια ανθρώπους σε live σύνδεση στο Ιnternet. Βέβαια, η εξερεύνηση λίγων μέτρων, δεν είναι κάποιο μεγάλο βήμα, όπως και να το κάνουμε, αν και είναι αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Το Pathfinder έστειλε στη Γη περίπου 17.000 εικόνες, μαζί με χημικές αναλύσεις πετρωμάτων και εδάφους, πληροφορίες για τους ανέμους, τις θερμοκρασίες, τον καιρό, κλπ.

Από αυτές τις αναλύσεις και τα πειράματα που έγιναν από τα οχήματα αυτά, αποδείχθηκε περίτρανα πλέον ότι ο Άρης κατά το παρελθόν ήταν θερμός και υγρός, με νερό σε υγρή μορφή και πυκνότερη καλή ατμόσφαιρα. Δηλαδή, κάτι που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί άνθρωποι, και πολλοί δεν το γνωρίζουν καν. Δηλαδή, ήταν ένας πλανήτης που θα μπορούσε να φιλοξενούσε ζωή χωρίς πρόβλημα. (Για το πώς χάθηκαν τα στοιχεία αυτά από τον πλανήτη, υπάρχουν πολλές θεωρίες, ανάμεσά τους και μία δημοφιλής περί σύγκρουσης με μετεωρίτη).

Ακολούθησαν πολλές αποτυχημένες αποστολές (όχι μόνο αμερικανικές και ρωσικές, αλλά και ευρωπαϊκές, καθώς και μία βρετανική και μία ιαπωνική).

Το 2001, το επιτυχημένο αμερικανικό orbiter Mars Odyssey άρχισε φασματοσκοπικές αναλύσεις στον Άρη, και το 2002 ανακοινώθηκε ότι ανακάλυψε μεγάλες ποσότητες υδρογόνου, σαφείς ενδείξεις ότι υπάρχει πάγος νερού τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, κοντά στον νότιο Πόλο.

Ακολούθησε το αποτυχημένο ευρωπαϊκό Mars Express και το Beagle-2 που επίσης εξαφανίστηκε, αν και το Mars Express επιβεβαίωσε την ύπαρξη παγωμένου νερού στον νότιο Πόλο. Σήμερα γνωρίζουμε ότι πάγος νερού υπάρχει και στους δύο Πόλους του Άρη.

Το 2003 η NASA εκτόξευσε τα δίδυμα σκάφη του προγράμματος Mars Exploration Rover Mission. Το όχημα Spirit προσγειώθηκε μέσα στον κρατήρα Gusev, που πιστεύεται ότι κάποτε ήταν μία λίμνη, αναζητώντας την ιστορία του νερού της περιοχής. Το όχημα Opportunity προσγειώθηκε στο Planum Meridiani, όπου υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αιματίτη, που επίσης αποδεικνύουν την ύπαρξη νερού στην επιφάνεια κατά το παρελθόν. Όλες οι έρευνες των οχημάτων αυτών επιβεβαίωσαν πέρα από κάθε αμφιβολία την ύπαρξη πολύ μεγάλων ποσοτήτων υγρού νερού στην επιφάνεια του Άρη κατά το παρελθόν, καθώς και την παλαιά ύπαρξη αλμυρής θάλασσας όπως στη Γη.

Τα δύο αυτά Rovers, το Spirit και το Opportunity, συνεχίζουν να λειτουργούν στον Άρη, κατά το 2007. Πριν από λίγο καιρό έκαναν μία μεγάλη ανακάλυψη: βρήκαν τον πρώτο μετεωρίτη που ανακαλύφθηκε σε έναν άλλον πλανήτη…

Τον Μάρτιο του 2006 έφτασε στον Άρη το αμερικανικό Mars Reconnaissance Orbiter με σκοπό να παραμείνει σε τροχιά και να παρακολουθεί τον Άρη. Διαθέτει πολύ αναπτυγμένες τεχνολογικά συσκευές που μπορούν να φωτογραφίσουν και να αναλύσουν τη μορφολογία περιοχών του Άρη, και να εντοπίσουν νερό, πάγο, ορυκτά, πάνω και κάτω από την επιφάνεια του πλανήτη.

Επίσης, ερευνά για μελλοντικά σημεία προσγείωσης και καταγράφει συνεχώς όλες τις εναλλασσόμενες καιρικές συνθήκες. Η νέα τεχνολογία που διαθέτει του επιτρέπει να στέλνει πληροφορίες και εικόνες πίσω στη Γη με πολύ μεγάλη ταχύτητα, πολύ πιο γρήγορα από όλες τις άλλες αποστολές μέχρι σήμερα, και σε πολύ μεγαλύτερη ανάλυση. Δηλαδή, πλέον, ο Άρης διαθέτει έναν μόνιμο γήινο υπερ-τεχνολογικό κατασκοπευτικό δορυφόρο…

Το διαστημικό σκάφος Rosetta της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας ESA, που έχει ως αποστολή να ερευνήσει τον κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko, πέρασε από τον Άρη τον Φεβρουάριο του 2007, διεξάγοντας κάποια επιστημονικά πειράματα με την ευκαιρία αυτή. (Υπενθυμίζω ότι Rosetta Stone ονομαζόταν η αρχαία πλάκα από την οποία αποκρυπτογραφήθηκαν για πρώτη φορά τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά…)

Το 2009 περαστικό από τον Άρη θα είναι και το σκάφος Dawn της NASA, το οποίο θα διεξάγει επίσης κάποια πειράματα.

Η επόμενη διαστημική αποστολή στον Άρη θα είναι το Phoenix Mars Lander που θα εκτοξευτεί από τη NASA μέσα στο 2007 (μάλλον τον Αύγουστο). Ίσως να ονομάστηκε έτσι επειδή υπάρχει η ελπίδα να αναγεννηθεί με κάποιο τρόπο ο Άρης από τις στάχτες του. Ίσως και όχι…



ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ» ΚΑΙ ΤΟ «ΓΑΛΑΞΙΑΚΟ ΤΕΡΑΣ»

Υπό το πρίσμα των εξαφανισμένων διαστημοπλοίων στην περιοχή του, ο Άρης έχει μετατραπεί σε ένα διαστημικό «Τρίγωνο των Βερμούδων»! Για κάποιους παράξενους λόγους, από το ξεκίνημα των διαστημικών αποστολών μέχρι σήμερα, εξαφανίζονται συνεχώς τα διαστημόπλοια στον –και προς τον– Άρη.

Το φαινόμενο είναι πάρα πολύ παράξενο και, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερα αινιγματικό, ίσως και ανησυχητικό. Πουθενά αλλού δεν έχουν χαθεί τόσα πολλά διαστημόπλοια, (αλλά και δεν έχουν καταστραφεί ή ακυρωθεί τόσα πολλά διαστημικά προγράμματα, δεν έχουν γίνει τόσα ατυχήματα κατά τις εκτοξεύσεις και τόσες εξαφανίσεις στον στόχο ή κοντά στον στόχο).

Από τα 40 (ή και παραπάνω) διαστημόπλοια που έχουν σταλεί στον Άρη μέχρι σήμερα, τα 22 έχουν εξαφανιστεί. Επίσης, αρκετά έχουν καταστραφεί κατά την εκτόξευσή τους ή λίγο μετά από αυτήν, (ενώ ακόμη και οι επιτυχημένες αποστολές, πολλές από αυτές, χάνονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αφού έχουν εκτελέσει την αποστολή τους).

Παρακάτω, παραθέτω μία λίστα από τα διαστημόπλοια που έχουν εξαφανιστεί κοντά στον Άρη και στον Άρη:

Mars 1 (1962, σοβιετικό)
Mariner 2 (1963, σοβιετικό)
Mariner 3 (1964, αμερικανικό)
Mariner 4 (1964, αμερικανικό)
Mariner 9 (1969, αμερικανικό)
Zond 2 (1965, σοβιετικό)
Mars 2, rover (1971, σοβιετικό)
Mars 3, rover (1971, σοβιετικό)
Mars 4 (1974, σοβιετικό)
Mars 5 (1974, σοβιετικό)
Mars 6 (1974, σοβιετικό)
Mars 7 (1974, σοβιετικό)
Phobos 1 (1988, σοβιετικό)
Phobos 2 (1988-89, σοβιετικό)
Mars Observer (1993, αμερικανικό)
Mars 96 (1996, ρωσικό)
Mars Climate Orbiter (1999, αμερικανικό)
Mars Polar Lander (1999, αμερικανικό)
Deep Space 2 (1999, αμερικανικό)
Nozomi (2003, ιαπωνικό)
ESA Beagle 2 (2003, βρετανικό)

Αλλά, όπως είπα, και πολλά επιτυχημένα διαστημόπλοια έχουν εξαφανιστεί μετά από κάποιο καιρό λειτουργίας, αφότου εκτέλεσαν την αποστολή τους –ενδεικτικά αναφέρω το αμερικανικό Mars Global Surveyor που στις 5 Νοεμβρίου 2006 έχασε κάθε επαφή με τη Γη…

Επιπλέον, εποπτικά, σχεδόν τα δύο-τρίτα των διαστημικών αποστολών για τον Άρη έχουν χαθεί πριν καν αρχίσουν ή πριν εκτελέσουν την αποστολή τους. Το κόστος και η ζημιά σε χρηματικά ποσά είναι σχεδόν ανυπολόγιστα…

Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς επιστήμονες και ερευνητές να μιλούν –μάλλον αστειευόμενοι– για το «Μεγάλο Γαλαξιακό Τέρας» (The Great Galactic Ghoul) που τρώει τα διαστημόπλοια στον Άρη. Η ονομασία αυτή για το «Γαλαξιακό Τέρας» που η δίαιτα του αποτελείται από διαστημόπλοια, ως υπόθεση-χαριτολόγημα για τις εξαφανίσεις των διαστημοπλοίων στον Άρη, πρωτοεμφανίστηκε το 1997 στο περιοδικό Time.

Επίσης, αυτό το φαινόμενο των εξαφανίσεων είναι γνωστό στους επιστημονικούς και ερευνητικούς κύκλους και ως «Η Κατάρα του Άρη» (The Mars Curse).

Πολλοί είναι εκείνοι που προτείνουν ότι υπάρχει στ’ αλήθεια κάποια δύναμη που προσπαθεί να εμποδίσει ή να τιμωρήσει τις προσπάθειες για την εξερεύνηση του Άρη. Ενώ δεν είναι λίγοι και εκείνοι που θεωρούν ότι «κάτι» υπάρχει στον Άρη που δεν θέλει να τον εξερευνήσουμε, και που τις περισσότερες φορές παρεμβαίνει για να καταστρέψει ή να εξαφανίσει τα διαστημόπλοια που πλησιάζουν.

Τι μπορεί να είναι αυτό; Εξωγήινοι; Κάποιο παράξενο «σύστημα ασφαλείας» που υπάρχει στον Άρη; Οι «Φύλακες» του Άρη; Κάποιο «πεδίο»; Μια πλανητική ανωμαλία; Μια συνωμοσία συγκάλυψης που επινοεί ή προκαλεί τις εξαφανίσεις; Κάποια κατάρα; Αξιοπερίεργες συμπτώσεις; Ή απλά μεγάλη γρουσουζιά;…

ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ PHOBOS-2, ΠΡΙΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ

Όπως ήδη ανέφερα, δύο σοβιετικά διαστημόπλοια στάλθηκαν στον Άρη και στον Φόβο, το 1988, στα πλαίσια του προγράμματος Phobos. Το Phobos-1 λειτουργούσε κανονικότατα, ώσπου ξαφνικά η επικοινωνία του διακόπηκε και εξαφανίστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1988. Το Phobos-2, που μπήκε στην τροχιά του Άρη και περισυνέλεγε πληροφορίες για τον Άρη και τον δορυφόρο του Φόβο, στις αρχές του 1989, λίγο πριν μπει στη φάση κατά την οποία θα πλησίαζε πολύ κοντά στον Φόβο και θα προσγείωνε εκεί δύο οχήματα, διέκοψε επίσης την επικοινωνία μυστηριωδώς και εξαφανίστηκε.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που το –άψογο ως τότε και πολύ αναπτυγμένο τεχνολογικά– Phobos-2 ευθυγραμμίστηκε με τον Φόβο. (Ο Φόβος είναι ένας σχετικά μικρός και παράξενος δορυφόρος του Άρη, όχι σφαιρικός αλλά με ακανόνιστο σχήμα που θυμίζει πατάτα). Ξαφνικά, το γήινο κέντρο ελέγχου της αποστολής άρχισε να έχει μυστηριώδη προβλήματα επικοινωνίας με το διαστημόπλοιο, και το TASS, το επίσημο σοβιετικό πρακτορείο ειδήσεων, ανακοίνωσε ότι «το Phobos-2 απέτυχε να επικοινωνήσει με τη Γη όπως ήταν προγραμματισμένο, καθώς είχε μπει στην ολοκλήρωση σημαντικής αποστολής προς τον δορυφόρο του Άρη, Φόβο. Οι επιστήμονες στο κέντρο ελέγχου δεν μπόρεσαν να αποκαταστήσουν την επικοινωνία…» Σε λίγο κατάλαβαν ότι το Phobos-2 είχε εξαφανιστεί…

Τι ήταν αυτό που προκάλεσε την εξαφάνιση του Phobos-2;

Ο πρώτος που ανακοίνωσε την ύπαρξη των παράξενων εικόνων που είχε στείλει το διαστημόπλοιο λίγο πριν εξαφανιστεί, ήταν ο Boris Bolitsky, επιστημονικός ανταποκριτής του Radio Μοscow, του κρατικού ραδιοφώνου της Μόσχας. «Κάποιες πολύ ασυνήθιστες εικόνες εκπέμφθηκαν πίσω στη Γη από το Phobos-2 που αμέσως μετά διέκοψε την επικοινωνία και εξαφανίστηκε. Εικόνες με εκπληκτικά παράξενα χαρακτηριστικά…» Αυτό ανακοίνωσε το Radio Moscow.

Η μία εικόνα έδειχνε μια πολύ παράξενη τεράστια ελλειπτική σκιά πάνω στην επιφάνεια του Άρη, και η άλλη ένα πολύ παράξενο αντικείμενο σε σχήμα μακριού τσιγάρου κοντά στον Φόβο…

Την ίδια εποχή, ένα ρεπορτάζ του περιοδικού New Scientist (8 Απριλίου 1989), έγραφε: «Τα σχήματα αυτά ήταν είτε πάνω στην επιφάνεια του Άρη ή στην χαμηλότερη ατμόσφαιρα. Έχουν μέγεθος 20 με 25 χιλιόμετρα, και δεν μοιάζουν με κανέναν γνωστό γεωλογικό σχηματισμό. Η σκιά αυτή είναι ιδιαίτερα αινιγματική…»

Η εικόνα που έστειλε το Phobos-2 λίγο πριν εξαφανιστεί, από μια ελλειπτική σκιά πάνω στην επιφάνεια του Άρη, παρουσιάστηκε και στη ρωσική τηλεόραση. Οι Ρώσοι επιστήμονες την περιέγραψαν ως εξής: «Πρόκειται ξεκάθαρα για κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στο διαστημόπλοιο και στην επιφάνεια του Άρη, γιατί μπορούμε να δούμε την επιφάνεια του Άρη από κάτω του. Επίσης, η εικόνα καταγράφηκε και από την οπτική κάμερα και από την infra-red (θερμική) κάμερα του διαστημοπλοίου…»

Άλλοι ειδικοί συμπέραναν (κατά τη γνώμη μου, πιο σωστά) ότι πρόκειται για «κάτι» που βρίσκεται πίσω και πάνω από το διαστημόπλοιο και ρίχνει τη σκιά του κάτω στον Άρη. Εγώ νομίζω ότι πρόκειται για τη σκιά του αντικειμένου σε σχήμα μακρόστενου τσιγάρου που φωτογραφήθηκε από το Phobos-2 κάτω από τον Φόβο, που ήταν και η τελευταία εικόνα που έστειλε το διαστημόπλοιο πριν εξαφανιστεί.

Φαντάζομαι ότι είναι αρκετά λογικό να υποθέσει κανείς ότι το διαστημόπλοιο εξαφανίστηκε εξαιτίας αυτού του αντικειμένου, αλλιώς θα πρέπει να είναι μια ιδιαίτερα διαβολική σύμπτωση. Μάλιστα, η εικόνα με τη σκιά (εφόσον όντως είναι η σκιά ενός αντικειμένου πάνω από το διαστημόπλοιο που το υπερκαλύπτει και ρίχνει τη σκιά του στην επιφάνεια του Άρη) μοιάζει να πρόκειται για κάτι που είτε «κατάπιε» το διαστημόπλοιο, είτε συγκρούστηκε με αυτό, είτε το «εξαφάνισε».

(Έχει θεωρηθεί με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται για τη σκιά του Φόβου, που έχει φωτογραφηθεί επανειλημμένα στην επιφάνεια του Άρη και δεν έχει καμία απολύτως ομοιότητα με αυτήν την εικόνα. Ας σημειωθεί, όμως, ότι κατά τα τελευταία χρόνια, η σκιά του Φόβου στον Άρη κατά περιόδους είχε παρουσιάσει κάποιες «απουσίες», με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν πολλές παράξενες φήμες ότι ακόμη και ο ίδιος ο Φόβος είχε εξαφανιστεί, και μία από αυτές υποστήριζε ότι είχε συγκρουστεί με τον κομήτη 76P, που έβγαλε τον Φόβο από την τροχιά του ή τον έριξε πάνω στον Άρη προκαλώντας την περιβόητη μεγάλη πλανητική θύελλα του 2001. Η φήμη της εξαφάνισης του δορυφόρου του Άρη, Φόβου, έχει διαψευστεί και ακυρωθεί, αν και για κάποιους παραμένει αμφιλεγόμενο ζήτημα).

Ο πρόεδρος της Σοβιετικής Διαστημικής Υπηρεσίας αναφέρθηκε στην επίμαχη εικόνα δηλώνοντας λακωνικά: «Μία από τις τελευταίες εικόνες που λάβαμε από το Phobos-2 φαίνεται να περιλαμβάνει ένα αντικείμενο παράξενου σχήματος ανάμεσα στο διαστημόπλοιο και στον Άρη…»

Πριν από όλες αυτές τις δηλώσεις, η «μυστική» αυτή εικόνα δόθηκε στον δυτικό τύπο από τη ρωσίδα αστροναύτη συνταγματάρχη Dr. Marina Popovich (που κατέχει και πολλά παγκόσμια ρεκόρ ως πιλότος) που της δόθηκε από τον ανώτερο αξιωματούχο του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος, κοσμοναύτη Alexei Leonov (τον πρώτο άνθρωπο που περπάτησε στο διάστημα). Η ίδια δήλωσε ότι πρόκειται για «την πρώτη διαρροή αναφοράς ενός μεγάλου εξωγήινου μητρικού σκάφους στο ηλιακό μας σύστημα» και ότι «πρόκειται ολοφάνερα για την αιτία της εξαφάνισης του Phobos-2»…

Πριν από αυτές τις δηλώσεις η πληροφορία είχε ήδη υποκλαπεί από τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, και υπάρχει μια ιστορία που διηγείται ότι εκείνη την εποχή, κατά την διάσκεψη κορυφής της Μάλτας στην οποία συναντήθηκε ο πατέρας Τζωρτζ Μπους με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, οι Αμερικανοί κατηγόρησαν τους Σοβιετικούς ότι είχαν έρθει σε επαφή με εξωγήινα όντα στον Άρη και το απέκρυπταν. Και ότι τελικά οι Σοβιετικοί αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν τα στοιχεία στους Αμερικανούς, για να αποδείξουν την εξαφάνιση του Phobos-2, και ότι δεν γνώριζαν τίποτε άλλο πέρα από τις αινιγματικές αυτές εικόνες…


Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ»
ΚΑΙ ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΟΛΟΣ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ «ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ» ΣΤΟΝ ΑΡΗ

Το 1976, τα σκάφη του διαστημικού προγράμματος Viking έφτασαν στον Άρη και έστειλαν πίσω στη Γη χιλιάδες φωτογραφίες της επιφάνειας του κόκκινου πλανήτη. Το Viking-1 orbiter, φωτογραφίζοντας και ψάχνοντας για ένα κατάλληλο σημείο προσγείωσης για το lander του Viking-2, φωτογράφισε για πρώτη φορά το περιβόητο «Πρόσωπο στον Άρη» στις 25 Ιουλίου 1976, στην περιοχή Κυδωνία (Cydonia) του Άρη.

O αστρονόμος Dr. Tobias Owen, σήμερα καθηγητής αστρονομίας στο πανεπιστήμιο της Χαβάης, αναγνώρισε πρώτος το «Πρόσωπο στον Άρη» στην εικόνα του Viking-1 με αριθμό 35-Α-72. Το καρέ αυτό, που κάλυπτε μια περιοχή περίπου 34Χ31 μίλια, έδειχνε επίσης και άλλα μορφολογικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να είναι τεχνητά. Η εικόνα είχε φωτογραφηθεί από υψόμετρο πάνω από 1.000 μίλια, και ήταν σχετικά χαμηλού resolution.

Ο Dr. Owen, που προβληματίστηκε πολύ με την παράξενη εικόνα, την κατέδειξε σε μία από τις επιστημονικές ομάδες της NASA, που υποτίθεται ότι τη μελέτησαν λίγο, δεν κατέληξαν σε κάποιο συμπέρασμα και την τοποθέτησαν στο αρχείο των αναλυμένων εικόνων. (Παίρνοντας πολλές δεκάδες χιλιάδες εικόνες από τα διαστημόπλοια στον Άρη, είναι πολύ δύσκολο να εξεταστούν όλες σε όλες τους τις λεπτομέρειες, και αν ακόμη γίνει αυτό, απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα. Η λεπτομέρεια της συγκεκριμένης εικόνας θα μπορούσε κάλλιστα να μην παρατηρηθεί, όπως ίσως έχει συμβεί και με άλλες εικόνες που θα μπορούσαν να περιέχουν κάποια παράξενα στοιχεία, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτε).

Λίγο αργότερα, στη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου κατά την οποία εικόνες του Viking-1 από τον Άρη παρουσιάζονταν στο κοινό, ένας υπάλληλος της NASA ανέφερε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι από μια περιοχή του Άρη πάρθηκε μια φωτογραφία που έμοιαζε με ανθρώπινο πρόσωπο. Πρόσθεσε ότι προφανώς δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι των φωτοσκιάσεων, κι έτσι δεν δόθηκε καμία συνέχεια στο θέμα κατά την παρουσίαση.

Οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΝASA, Vince DiPietro και Greg Molenaar, όμως, που ήταν παρόντες στην παρουσίαση, δεν άφησαν αυτό το γεγονός να περάσει έτσι και δεν το ξέχασαν. Εντόπισαν με τη σειρά τους το πρωτότυπο καρέ με το πρόσωπο, αλλά και ένα ακόμη (και δεν είναι πολύ γνωστό αυτό) με τον αριθμό 70-Α-13, και άρχισαν να τα εξετάζουν και να τα επεξεργάζονται σε κομπιούτερ, χρησιμοποιώντας τεχνικές computer imaging για να το καθαρίσουν (ανάμεσά τους και μία τεχνική που ανέπτυξαν τότε ειδικά για αυτές τις εικόνες, που ονομάστηκε Starburst Pixel Interleaving Technique).

Κατά τη διάρκεια αυτών των εξετάσεων και ειδικών αναλύσεων, έκαναν μία άλλη μεγάλη ανακάλυψη. Εντόπισαν στην εικόνα μία τεράστια πεντάπλευρη πυραμίδα, μερικά μίλια νοτιοδυτικά του Προσώπου. Αυτή η πυραμίδα σήμερα είναι γνωστή με το όνομα «The D&M Pyramid» (από τα αρχικά των ονομάτων DiPietro και Molenaar). Οι δυο τους έγραψαν μία έκθεση για το πρόσωπο και την πυραμίδα, κι έπειτα ένα μικρό σύγγραμμα. Αυτό το σύγγραμμα ανακάλυψε λίγο αργότερα ο συνεργάτης της NASA, Dr. Richard Hoagland, κι έτσι ξεκίνησαν όλα…

Ο Dr. Richard Hoagland ήταν αυτός που παρουσίασε σε όλον τον κόσμο τις εικόνες αυτές, που ανακάλυψε πολλές άλλες λεπτομέρειες σε αυτές, που έμοιαζαν σχεδόν αφοπλιστικά με τεχνητές κατασκευές, και ασχολούμενος εντόπισε και αρκετές άλλες εικόνες που επίσης έμοιαζαν να απεικονίζουν τεχνητά κατασκευάσματα στην επιφάνεια του Άρη, ακόμη και εικόνες που θα μπορούσαν να απεικονίζουν ερείπια από αρχαίες πολιτείες. (Το γεγονός ότι ωθούμενος από την αρχική παράξενη εικόνα ανακάλυψε και πολλές άλλες, ίσως δείχνει ότι όλα αυτά δεν είναι μια απλή σύμπτωση).

Επίσης, μαζί με την ερευνητική ομάδα του, ανέλυσε όλες αυτές τις εικόνες σε κομπιούτερ με ειδικά προγράμματα, και παρουσίασε τρισδιάστατες απεικονίσεις των στοιχείων, και υποθετικές ολοκληρωμένες εικόνες για το πώς θα μπορούσαν να είναι στην πραγματικότητα όλες αυτές οι κατασκευές. Ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε τον μεγάλο θόρυβο γύρω από όλα αυτά, και τις ατέλειωτες διαφωνίες που πυροδοτήθηκαν. Έτσι, το αρειανό πρόσωπο έγινε διάσημο σε όλον τον κόσμο, δημιουργώντας ένα μεγάλο αίνιγμα.

Το «Πρόσωπο στον Άρη», κατά τον Hoagland και τους θιασώτες της θεωρίας του, ήταν ξεκάθαρα ένα αρχαιότατο μνημείο, μήκους δυόμισι χιλιομέτρων, πλάτους δύο χιλιομέτρων και ύψους τετρακοσίων μέτρων. Ίσως ήταν ένας φυσικός σχηματισμός που υπέστη επέμβαση, ίσως ήταν ένα καθαρά τεχνητό μνημείο, και, αν ισχύει κάτι από τα δύο, σε κάθε περίπτωση η πρόθεση πρέπει να ήταν να φαίνεται από ψηλά ίσως και από το διάστημα. Ήταν ένα πρόσωπο που φορούσε ένα κάλυμμα κεφαλιού, μπορούσες να ξεχωρίσεις καθαρά τα μάτια του, το στόμα του, ακόμη και τα δόντια του και λεπτομέρειες του καλύμματος του κεφαλιού. Το αρειανό αυτό πρόσωπο κοιτούσε προς τον ουρανό. Κοντά του φαινόταν ότι υπήρχαν πυραμίδες και τα ερείπια μιας μικρής πολιτείας με παράξενα κτίρια και άλλες τεχνητές κατασκευές.

Το πρόσωπο παρομοιάστηκε με τα κεφάλια της Νήσου του Πάσχα, και ακόμη πιο πολύ με τη Σφίγγα και τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Ήταν, λοιπόν, μια αντίστοιχη περιοχή με εκείνη των Πυραμίδων του Καΐρου;

(Έχει ενδιαφέρον να σημειώσω εδώ μία άλλη παράξενη «σύμπτωση». Το όνομα Κάιρο σημαίνει Άρης! Η αραβική ονομασία για το Κάιρο, Al Qahira, είναι επίσης ένα αραβικό όνομα για τον Άρη).

Είναι αλήθεια ότι οι σκηνές αυτές μοιάζουν οργανωμένες και κατασκευασμένες, και είναι λογικό κάποιος να υποθέσει ότι ίσως είναι όντως τέτοιες, και άρα ότι έχουν φτιαχτεί από νοήμονα όντα του παρελθόντος του Άρη (;).

Αν και η κλίμακα είναι ιδιαίτερα μεγάλη, το πράγμα φαίνεται σχεδόν ακριβώς όπως θα φαινόντουσαν κάποιες αρχαιολογικές τοποθεσίες της Γης αν φωτογραφίζονταν από ύψος χιλίων μιλίων. (Για παράδειγμα, οι φωτογραφικές συγκρίσεις με μισοθαμμένες αρχαίες κατασκευές που υπάρχουν στο Ιράν και στο Ιράκ, που έχει δημοσιεύσει ο Hoagland, παρουσιάζουν τόσες ομοιότητες που είναι αρκετά αφοπλιστικές).

Η επιμονή πολλών επιστημόνων και πολλών ανθρώπων της NASA να τα θεωρούν όλα αυτά «ανοησίες» χωρίς να τα μελετήσουν εξονυχιστικά όπως θα έπρεπε, έστω ως πιθανότητα που δεν μπορεί να αποκλειστεί, είναι, κατά τη γνώμη μου, αρκετά παράξενη. Το να διασύρουν σχεδόν οργανωμένα τη φήμη και την αξιοπρέπεια οποιουδήποτε υποστηρίζει το αντίθετο, και ειδικά του Hoagland με εμμονή, είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι επίσης πολύ παράξενο.

Φυσικά, και αυτό δεν είναι πολύ γνωστό, δεν απορρίπτουν όλοι οι ειδικοί αυτό το ζήτημα. Υπάρχουν δεκάδες γνωστοί μελετητές, ειδικοί ερευνητές και επιστήμονες, που άλλοι είτε υποστηρίζουν ανοιχτά τη θέση Hoagland-DiPietro-Molenaar, είτε τη θεωρούν σοβαρή και συνεχίζουν να την εξετάζουν με ανοιχτό μυαλό και γνώση χωρίς προκατάληψη. Φέρνω ως ενδεικτικό παράδειγμα τον Chris O’Kane του Mars Project UK αλλά και τους Βρετανούς επιστημονικούς ερευνητές της Γλασκώβης που αναγνώρισαν σε φωτός και άλλες πυραμίδες, και τις μελέτησαν θετικά, και ειδικά την πυραμίδα που είναι γνωστή πλέον ως «the NK Pyramid» 25 μίλια δυτικά του Προσώπου, σχεδόν πανομοιότυπη με την «D&M Pyramid»

Μιλώντας για φωτοσκιάσεις, ότι από αυτές προκλήθηκε τυχαία το «φαινόμενο του Προσώπου» (Pareidolia), για κάποιον λόγο δεν είναι επίσης πολύ γνωστό ότι το δεύτερο καρέ της ιστορίας, το 70-Α-13, φωτογραφήθηκε 35 αρειανές μέρες αργότερα από το πρώτο, υπό τελείως άλλες συνθήκες και άλλες γωνίες φωτοσκίασης! και έδειχνε επίσης καθαρά το πρόσωπο, όπως και το πρώτο καρέ! Το ίδιο ίσχυε και για τις άλλες «κατασκευές» και τις «πυραμίδες»! Αλλά υπάρχουν και αντίστοιχες φωτογραφίες από σημεία που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κατασκευές, σε άλλες περιοχές του Άρη. Οπότε;…

Με λίγα λόγια, όπως βλέπει ο καθένας απλά από όλες αυτές τις ενδείξεις, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς σοβαρά τα περισσότερα από όλα αυτά που έχουν υποστηριχθεί, είναι αναπόφευκτο και φυσικό και καθόλου παράλογο. (Πόσο μάλλον όταν λέμε ότι, τελικά, στο παρελθόν του ο Άρης είχε νερό και ατμόσφαιρα και ίσως όλες τις βασικές συνθήκες για να υπάρχει ενδεχομένως ζωή). Οπότε, γιατί κανείς να δηλώνει πλήρη άρνηση, και γιατί να επιτεθεί κανείς με μανία εναντίον τέτοιων θέσεων και να τις γελοιοποιήσει; Θα είναι τελικά, άραγε, τόσο άδικο να ανταπαντήσει κανείς σε όλα αυτά με μία συνωμοσιολογία;… Δεν θα είναι επίσης φυσικό;…

Η πλήρης αδιαφορία που έδειξε η NASA σε όλα αυτά, για πολύ καιρό, και η απαξίωση της απέναντι σε πολλούς άλλους επιστήμονες που καλούσαν για άμεση περαιτέρω διερεύνηση του μυστηρίου της Κυδωνίας, διέγειραν δικαιολογημένες υποψίες για συγκάλυψη. Όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι κυβερνήσεις των κρατών μας σε αυτόν τον κόσμο, συχνά λογοκρίνουν επιλεκτικά πληροφορίες που θα μπορούσαν να αποδειχθούν τραυματικές ή αποσταθεροποιητικές.

Αν είχε ανακαλυφθεί κάτι που θα είχε τη χαρακτηριστική δυνατότητα να διαταράξει σοβαρότατα τις εγκαθιδρυμένες επιστημονικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αξίες, είναι πολύ λογικό να υποθέσουμε ότι δεν θα μας ανακοινωνόταν και εδώ που τα λέμε, σταθείτε και συλλογιστείτε το λίγο: μπορείτε να φανταστείτε κάποιους ιθύνοντες να βγαίνουν διεθνώς και να ανακοινώνουν ότι ανακαλύφθηκαν απομεινάρια πολιτισμού στον Άρη, και μάλιστα που ομοιάζει π.χ. με τον αιγυπτιακό; Μπορείτε να τους φανταστείτε να δηλώνουν κάτι τέτοιο, αν όντως συνέβαινε; Εγώ όχι και, ακόμη και αν το έκαναν, μπορείτε να φανταστείτε τι θα επακολουθούσε; Εγώ ναι… Οπότε;

Να σας ανακοινώσω και κάτι ακόμη που δεν είναι πολύ γνωστό: Το ξέρετε ότι η NASA είναι δεσμευμένη από αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες να μην ανακοινώνει κάποιες πληροφορίες; Το καταστατικό της NASA την εξουσιοδοτεί να «συνεργάζεται με υπηρεσίες που συνδέονται άμεσα με την εθνική ασφάλεια και την εθνική άμυνα», και την υποχρεώνει να «αποκρύπτει από το δημόσιο κοινό πληροφορίες που έχουν χαρακτηριστεί ως διαβαθμισμένες, για να προστατευτεί η εθνική ασφάλεια…» Δηλαδή, δεν είναι τελείως αδύνατο για κάτι να συγκαλυφθεί ή να αποκρυφτούν πληροφορίες μεγάλου ενδιαφέροντος.

Λοιπόν, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάποτε έφτασε η στιγμή που η NASA έστειλε το διαστημικό σκάφος Mars Observer με την αποστολή, όπως δηλώνει και το όνομά του, να εποπτεύσει λεπτομερώς περιοχές του Άρη. Τότε, δεκάδες αξιόλογοι επιστήμονες, όχι μόνο ο Dr. Hoagland που έτσι κι αλλιώς μέχρι τότε τον είχαν γελοιοποιήσει, άρχισαν να πιέζουν τη NASA να φωτογραφηθεί λεπτομερώς η περιοχή της Κυδωνίας, που ήταν εκτός προγράμματος, για να διαλευκανθεί το μυστήριο. Και η NASA αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις, αλλιώς θα φαινόταν πάρα πολύ παράξενο, ομολογουμένως. Αλλά, όπως ίσως ξέρετε, φάνηκε πολύ παράξενο έτσι κι αλλιώς…

Έτσι, το 1993, τελικά το Mars Observer βρέθηκε πάνω από την Κυδωνία, και άρχισε να στέλνει τις φωτογραφίες που τραβούσε από την επίμαχη τοποθεσία, τις οποίες ανάμεναν με αγωνία αμέτρητοι επιστήμονες, ερευνητές, μελετητές, και εκατομμύρια ανθρώπων που ενδιαφέρονταν για όλα αυτά. Μόλις, όμως, άρχισε η αποστολή των εικόνων από το διαστημικό όχημα, στο ζενίθ αυτής της αγωνιώδους αναμονής, ξαφνικά η NASA ανακοίνωσε ότι έχασε την επικοινωνία με το Mars Observer και ότι δεν κατάφερε να πάρει τις εικόνες από την Κυδωνία!

Αμέσως οι πάντες ξεσηκώθηκαν, διότι, όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν μια πολύ παράξενη «σύμπτωση», και απαιτούσαν να μάθουν περισσότερα, καθώς και τι γίνεται για να αποκατασταθεί η επικοινωνία. Και τότε η NASA ανακοίνωσε ότι το Mars Observer εξαφανίστηκε! Ήταν, λοιπόν, πλέον ακόμη ένα από τα διαστημόπλοια που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς στον Άρη (κι αυτό το έφαγε το «γαλαξιακό τέρας»)…

Φυσικά, έγινε χαμός. Ο Dr. Hoagland –και όχι μόνο– η υπόληψη του οποίου διακυβευόταν από αυτήν τη διαλεύκανση, βγήκε δημοσίως και κατάγγειλε τη NASA για συγκάλυψη. (Μάλιστα, τελικά βγήκε στις τηλεοράσεις διεθνώς και παρουσίασε γραφιστικές αναπαραστάσεις από κομπιούτερ, των κτισμάτων και των παράξενων κατασκευών).

Φυσικά το debate για το «Πρόσωπο στον Άρη» και για τα σχετικά, μεγάλωσε. Αλλά και ένα σωρό σενάρια, πολύ φυσιολογικά, εμφανίστηκαν: Μήπως πήρε η NASA τις εικόνες και αυτές έδειχναν κάτι απίστευτο και συνταρακτικό και αποφάσισαν να το συγκαλύψουν όπως μπορούσαν, ανακοινώνοντας τη διακοπή της επικοινωνίας (που θα παρακολουθούταν δημόσια), κι όταν πιέστηκε περαιτέρω, «εξαφάνισε» το σκάφος; Μήπως κάποια άλλη υπηρεσία παρέμβαλε και διέκοψε την επικοινωνία; Αν όχι, μήπως υπήρχε κάποιος παράξενος εξωγήινος παράγοντας που εξαφάνισε το «κατασκοπευτικό» διαστημόπλοιο; Καταλαβαίνετε, ότι, έπειτα από όλα αυτά, τέτοια σενάρια δεν φαντάζουν απίθανα. Αντίθετα, φαντάζει λίγο απίθανο, όπως και να το κάνουμε, να ήταν όλα αυτά ακόμη μία «σύμπτωση».

Εκείνη την εποχή, το 1993-94, θυμάμαι, είχα συζητήσει προσωπικά την παράξενη υπόθεση με τον γνωστό συγγραφέα Έριχ Φον Νταίνικεν, ο οποίος μου είχε δηλώσει με πειστικότητα ότι γνώριζε από καιρό πως το «Πρόσωπο στον Άρη» είναι πέρα για πέρα αληθινό και ότι γνωρίζει καλά όλους τους ανθρώπους που πρώτοι μελέτησαν στη NASA την υπόθεση, και μου τους κατονόμασε.

Απέδειξε, επίσης, σε όλους τους παρευρισκόμενους στη συζήτησή μας, ότι γνώριζε την περίπτωση του «Προσώπου στον Άρη» πριν από δώδεκα χρόνια από την τότε συζήτησή μας (δηλαδή από το 1980 περίπου, ενώ ο περισσότερος κόσμος έμαθε γι’ αυτήν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 90), αλλά δεν έγραψε τίποτε γι’ αυτό γιατί άνθρωποι της NASA του είχαν δείξει όλες τις φωτογραφίες και του είπαν να μην δημοσιεύσει τίποτε γιατί θα αρνηθούν τα πάντα και θα τον διαψεύσουν επίσημα και θα γελοιοποιηθεί, αλλά και δεν θα του ξαναδώσουν ποτέ κανενός είδους πληροφορίες. Ο ίδιος, μου είπε, ότι δύσκολα θυσιάζεις τέτοιες πηγές συνεχών πληροφοριών, και ότι είχε αναγκαστεί να συμμορφωθεί, διότι ακόμη και αυτού του είδους οι έρευνες απαιτούσαν τη διπλωματία τους…

Ο Νταίνικεν μου είχε πει επίσης τότε ότι είχαν εξαφανιστεί και δύο σοβιετικά σκάφη που ήθελαν να πλησιάσουν τον δορυφόρο του Άρη, τον Φόβο, και ότι κανείς δεν ήξερε τί στ’ αλήθεια συνέβη, (προφανώς αναφερόταν στα σκάφη Phobos, που για την εξαφάνισή τους τότε δεν γνώριζε τίποτε ακόμη το ευρύ κοινό τότε). Θυμάμαι ότι μου εξήγησε, επίσης, ότι μπορεί να υπάρχει μεν η πιθανότητα ενός τρομερού δυστυχήματος στην περίπτωση του Mars Observer, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ τρομερό και ακαριαίο, γιατί o ίδιος γνώριζε καλά ότι αυτά τα σκάφη έχουν 12 ανώτερα τεχνολογικά συστήματα ασφαλείας, κι αν δεν λειτουργήσει το πρώτο θα λειτουργήσει το δεύτερο, κι αν όχι τότε το τρίτο, και ούτω καθεξής.

Οπότε, αν η εξαφάνιση οφειλόταν σε κάποιο δυστύχημα θα πρέπει να ήταν μια απότομη πλήρης καταστροφή, μια σύγκρουση δηλαδή, αλλά αν όμως ήταν σύγκρουση θα την ανακαλύπταμε, έλεγε ο Νταίνικεν, και πολύ σωστά. Η γνώμη του ήταν ότι κάτι πολύ ύποπτο συνέβαινε στην περίπτωση του Mars Observer, και ότι αυτό είχε να κάνει με το «Πρόσωπο στον Άρη» και τις Πυραμίδες…

Εκείνη την εποχή (και μέχρι σήμερα) ο πόλεμος ενάντια στον Dr. Richard Hoagland και τις εμπεριστατωμένες θεωρίες του, συνεχίστηκε και μεγάλωσε, μάλιστα υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί επιστήμονες και ερευνητές που περιέργως έχουν σχεδόν αφιερώσει την καθημερινότητά τους στην ακύρωσή του. (Αναφέρω τελείως ενδεικτικά τον Phil Plait, που θα έλεγε κανείς ότι είναι ο Ιαβέρης του Hoagland, που κάνει ολόκληρη σταυροφορία στο internet για να τον ακυρώσει).

Ο ίδιος ο Hoagland και οι θιασώτες των θεωριών του, μεγάλωσαν την επιμονή τους (και προφανώς υπέπεσαν ακόμη και σε πολλές υπερβολές σε αρκετές νέες θεωρίες τους, γεγονός που θριαμβευτικά καταδείχθηκε με σκοπό να ακυρωθούν όλες ανεξαιρέτως οι συναφείς θεωρίες, δικές του ή άλλων, για τα πάντα).

Το 2001, παρατηρήθηκε μία τιτάνια πλανητική αμμοθύελλα στον Άρη, τόσο μεγάλη που πολλοί ερευνητές διατύπωσαν την άποψη ότι ο Άρης συγκρούστηκε με κάποιον μετεωρίτη, ενώ κάποιοι πιο τολμηροί έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ο δορυφόρος του Άρη, Φόβος, κατέπεσε στον πλανήτη, διότι δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τη συνηθισμένη σκιά που έριχνε στην επιφάνεια του πλανήτη (αλλά, τελικά, δεν ήταν έτσι, ο Φόβος υπάρχει ακόμη).

Η θύελλα ξεκίνησε από την περιοχή Hellas (Ελλάδα. Ένα μεγάλο μέρος του Άρη έχει ελληνικές ονομασίες από περιοχές της Ελλάδας, όλη η Ελλάδα είναι πάνω στον Άρη, και μάλιστα το υψηλότερο βουνό του ηλιακού μας συστήματος, που βρίσκεται στον Άρη, ονομάζεται Όλυμπος).

Τότε ήταν που μερικοί ερευνητές ανησύχησαν ότι αυτή η τιτάνια πλανητική αμμοθύελλα (που μια μάλλον μικρότερη αντίστοιχή της είχε παρατηρηθεί το 1970) θα έθαβε ολοσχερώς τις παράξενες «κατασκευές» που είχαν φωτογραφηθεί ή θα αλλοίωνε σημαντικά τα χαρακτηριστικά τους, συμπεριλαμβανομένων και των χαρακτηριστικών του «Προσώπου του Άρη».

Όπως π.χ. μια μεγάλη αμμοθύελλα στην έρημο Σαχάρα μπορεί να εμφανίσει ή να εξαφανίσει οικοδομήματα, να ξεθάψει ή να θάψει οποιαδήποτε αρχαία ή σύγχρονη κατασκευή (κι εδώ μιλάμε για απείρως μεγαλύτερη αμμοθύελλα). Και ήταν πολλοί που διατύπωσαν ανοιχτά αυτή την ανησυχία τους, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, οι περισσότεροι δεν τους πήραν στα σοβαρά, διότι οι περισσότεροι προτιμούσαν να μην αποδέχονται ότι υπάρχουν «κατασκευές» στον Άρη έτσι κι αλλιώς…


Από το 1976, που πάρθηκαν οι επίμαχες φωτογραφίες των Viking από το περιβόητο «Πρόσωπο στον Άρη», μέχρι το 2006, πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια, χωρίς να γίνει καμία ιδιαίτερη έρευνα για το μυστήριο αυτό από τη NASA ή άλλη διαστημική υπηρεσία. Παραδόξως.

Ώσπου στις 21 Σεπτεμβρίου 2006, η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA), «εν αιθρία», δημοσίευσε νέες φωτογραφίες από την περιοχή της Κυδωνίας, που τραβήχτηκαν από το διαστημικό σκάφος Mars Express (που η αποστολή του είχε χαρακτηριστεί μάλλον αποτυχημένη, αφού και το βρετανικό Beagle 2 που συμμετείχε επίσης εξαφανίστηκε). Στις φωτογραφίες αυτές εμφανιζόταν ο λόφος που είχε το σχήμα του «Προσώπου του Άρη», αλλά κανένα πρόσωπο δεν διακρινόταν σε αυτό, ήταν ένας απλός γεωλογικός σχηματισμός.

Οι εικόνες αυτές του Mars Express ήταν μάλλον πιο χαμηλής ανάλυσης από την τεχνολογική δυνατότητα, 14 m/pixel (46 ft/pixel). Οι χαμηλής ανάλυσης φωτογραφίες από τα Viking του 1976, (οι επίμαχες ήταν 18 στο σύνολό τους), ήταν άλλες καλύτερες από 250 m/pixel (820 ft/pixel) και άλλες 550 m/pixel (1800 ft/pixel).

Στις 23 Οκτωβρίου 2006, η ESA δημοσίευσε ένα τρισδιάστατο animation του «Προσώπου στον Άρη» που είχε δημιουργήσει, όπως το επεξεργάστηκαν τα κομπιούτερ της, και στο οποίο δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διακρίνει κάποιο πρόσωπο. Δήλωσαν ότι δημιούργησαν το animation σε συνεργασία με φωτογραφίες που τους παρείχαν οι Αμερικανοί από το Mars Global Surveyor.

Στις 11 Απριλίου 2007, η αμερικανική ομάδα HiRiSE του Mars Reconaissance Orbiter δημοσίευσαν στο internet μία φωτογραφία του λόφου του «Προσώπου του Άρη» με τίτλο «Popular Landform in Cydonia Region» (Δημοφιλής γεω-σχηματισμός στην περιοχή της Κυδωνίας). (Το καρέ έχει τον κωδικό Image PSP_003234_2210). Εκπρόσωποι της NASA δήλωσαν ότι το ζήτημα έκλεισε διότι κανένα πρόσωπο δεν διακρίνεται στον λόφο, ήταν ένα ζήτημα φωτοσκίασης και γωνίας λήψης. Δεν δημοσιεύτηκαν, απ’ όσο ξέρω, νέες εικόνες από τις πυραμίδες, ή τις άλλες επίμαχες κατασκευές της περιοχής, ή των άλλων από άλλες περιοχές (όπως εκείνες στα Ηλύσια Πεδία του Άρη), που όλες τους παραμένουν ένα μυστήριο, και, κατά τη γνώμη μου και όχι μόνο, και το «Πρόσωπο» συνεχίζει μάλλον να είναι ένα μυστήριο, για πολλούς λόγους.

Μία τεράστιας ανάλυσης κόπια από αυτή τη φωτογραφία, μεγέθους 300 MB, ή και μικρότερη, μπορεί κανείς να την κατεβάσει από το internet από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Σε αυτήν τη μεγάλη ανάλυση, ο Hoagland υποστηρίζει ότι ανακάλυψε νέα παράξενα στοιχεία στην επιφάνεια του λόφου, δηλαδή σε πολλές λεπτομέρειές του με «κατασκευές» κ.ά.

Η νέα φωτογραφία δεν είναι τραβηγμένη από γωνία, αλλά φαίνεται να είναι τραβηγμένη σχεδόν ακριβώς από πάνω. Πολλοί ήταν οι ερευνητές που υποστήριξαν κάτι πολύ λογικό: Αν τόσες φωτογραφίες που έδειχναν το «Πρόσωπο στον Άρη» ήταν απλώς ζήτημα φωτοσκιάσεων και γωνίας λήψης, γιατί να μην είναι και αυτές οι νέες φωτογραφίες, που δεν το δείχνουν πλέον, ζήτημα φωτοσκίασης και γωνίας λήψης;

Επιπλέον, είναι πια πολύ φυσιολογικό, πολλοί να αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία τις νέες αυτές φωτογραφίες –όχι μόνο διότι δεν δείχνουν την ευρύτερη περιοχή αλλά μόνο τον συγκεκριμένο λόφο, που κάλλιστα θα μπορούσε και να είναι οποιοσδήποτε παρόμοιος λόφος, εδώ που τα λέμε– αλλά και διότι καθυστέρησαν τόσο να εμφανιστούν, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να απομυθοποιήσουν απλά το πιο γνωστό παράξενο στοιχείο για τις μάζες των ανθρώπων εκεί έξω (το «Πρόσωπο») και όχι τις εξίσου ολοφάνερες Πυραμίδες και όλες τις άλλες παράξενες «κατασκευές».

Οι περισσότεροι, ένιωσαν ότι ξεμπέρδεψαν με αυτήν την ιστορία, και αρνούνται πλέον να συζητήσουν οτιδήποτε σχετικό με το όλο παράξενο ζήτημα των τεχνητών κατασκευών στον Άρη, κάτι που όμως ήδη έκαναν έτσι κι αλλιώς από πριν.

Προσωπικά και ενώ έχω την καλή διάθεση να αποδεχθώ ότι πρόκειται για ένα simulacrum, αλλά συνεχίζουν να με προβληματίζουν οι πυραμίδες, εξετάζοντας αυτή τη νέα φωτογραφία, επισήμανα κάτι που με προβλημάτισε πάρα πολύ και δεν είδα κανέναν να το σχολιάζει. Είμαι, άραγε, ο μόνος που το εντόπισα; Το εξής:

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν αυτή τη φωτογραφία στο internet, όπου δεν έχουν τη δυνατότητα να την περιστρέψουν. Έτσι η γωνία, η πλευρά, παρουσίασης της είναι αναγκαστικά συγκεκριμένη για όλους. Αν, όμως, κάποιος κατεβάσει αυτή τη φωτογραφία στο κομπιούτερ του, και μπει στον κόπο να τη βάλει σε ένα πρόγραμμα χειρισμού της εικόνας, και χρησιμοποιήσει τη λειτουργία Rotate (που δεν την έχει σε ένα site στο internet), δηλαδή στριφογυρίσει την εικόνα ώσπου να γυρίσει ακριβώς ανάποδα από την αρχική της μορφή, τη γυρίσει ανάποδα δηλαδή, βλέπει ξεκάθαρα ότι αυτή η πλευρά θα έπρεπε ίσως να είναι ο σωστός τρόπος παρουσίασής της, αλλά επιλέχθηκε η άλλη πλευρά από τους ιθύνοντες.

Σε αυτήν τη διαμετρικά ανάποδη πλευρά, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει με αρκετά μεγάλη ευκρίνεια όχι μόνο το σχήμα ενός χαρακτηριστικού κεφαλιού με κάλυμμα, δείτε το και σκεφτείτε τι σας θυμίζει, αλλά και ολοκάθαρα το ένα μάτι, τη σπασμένη μύτη, το ίχνος του στόματος, κλπ. Ξαφνικά, εγώ καταλαβαίνω ότι ίσως αυτή είναι η σωστή πλευρά παρουσίασης της εικόνας του «Προσώπου στον Άρη», αλλά για κάποιο λόγο δεν έχει επισημανθεί αυτό ιδιαίτερα από κανέναν.

Επιπλέον, και στη δεδομένη πλευρά παρουσίασης ξεχωρίζω κάποια χαρακτηριστικά. Τώρα, ή είναι ιδέα μου, ή επιπλέον ξεχωρίζω και μία ακόμη παράξενη φιγούρα στη σκίαση στα αριστερά, σε αυτή την «ανάποδη» παρουσίαση, αν μεγεθυνθεί λίγο η εικόνα, αλλά δεν θέλω να τη σχολιάσω για να μην υποβάλλω τον παρατηρητή, μπορεί να κάνω και λάθος, κατεβάστε την από το internet από την Αριζόνα, γυρίστε την μόνοι σας και παρατηρείστε την. Με ενδιαφέρει τι βλέπετε, γράψτε μου την άποψή σας.

Δεν ξέρω τι να υποθέσω για όλα αυτά. Δεν είμαι και ειδικός. Εγώ βλέπω το πρόσωπο στην «άλλη πλευρά» και βλέπω, επίσης, γενικά, ότι και αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι ζήτημα φωτοσκιάσεων και γωνίας, χώρια η «ανάποδη» (;) παρουσίασή της.

Έχω καταλήξει και σε μία δική μου θεωρία. Πρόκειται για σενάριο, αλλά όσο το εξετάζω δεν το θεωρώ ούτε απίθανο ούτε παράλογο, αντίθετα μου φαίνεται λογικό και εξαιρετικά πιθανό. Το καταθέτω με κάθε επιφύλαξη:

Η τιτάνια πλανητική αμμοθύελλα στον Άρη, του 1970, απεκάλυψε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στο τοπίο, που ήταν θαμμένα και ξεκαθάρισαν, κι έτσι φωτογραφήθηκαν το 1976 από το Viking-1, και μάλιστα και σε διαφορετικές ημερομηνίες, γωνία και φωτοσκίαση. Έπειτα, η αντίστοιχη επόμενη τιτάνια πλανητική αμμοθύελλα του 2001 έθαψε ένα κάποιο μέρος των χαρακτηριστικών αυτών, ίσως και πολλών «κατασκευών» (αλλά αυτό το δεύτερο δεν το γνωρίζουμε, δεν έχουμε δει νέες φωτογραφίες για τις πυραμίδες, κλπ), και δεν διακρίνονται πλέον με την ίδια ευκολία που διακρίνονταν στο παρελθόν. (Μια διάκριση που ίσως δυσχεραίνεται αν π.χ. γυρίσεις και τη φωτογραφία «ανάποδα» στην παρουσίασή της;…)

Αυτή είναι η μικρή μου ανακάλυψη και η προσωπική θεωρία μου.
Αναλύστε μόνοι σας την όλη φάση, και σκεφτείτε το…



ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο DR. RICHARD HOAGLAND; Ο Richard Hoagland και άλλοι παρόμοιοι επιστημονικοί ερευνητές, δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα των πολύ διαφορετικών τάσεων που υπάρχουν στους επιστημονικούς ερευνητικούς κύκλους του διαστήματος (που συγκρούονται μεταξύ τους και δεν νομίζω ότι είναι σωστό να παρουσιάζεται μία μόνο πάγια συντηρητική και καθολική άποψη για την εξερεύνηση του διαστήματος, διότι αυτό δίνει τελικά μια ψευδή εικόνα του πανοράματος των απόψεων και των τάσεων), και ο συγκεκριμένος έχει κάνει το λάθος ο άνθρωπος να συζητά ανοιχτά για τέτοια παράξενα ζητήματα και να θέλει να διερευνηθούν.

O Hoagland υπήρξε ένας από τους βασικούς εμπνευστές του προγράμματος SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence, τη γνωστή έρευνα για την εξωγήινη νοημοσύνη με ραδιοτηλεσκόπια και αναλύσεις ραδιοσημάτων). Είναι και αυτός που πρότεινε στον Dr. Carl Sagan την ιδέα της «πλακέτας με το μήνυμα της ανθρωπότητας» που έστειλαν να χαθεί στο διάστημα με το Voyager και το Pioneer-10.

Όπως διευκρινίσαμε, είναι και ο άνθρωπος που πρώτος έχει δημοσιοποιήσει ευρύτερα την υπόθεση με το «Πρόσωπο στον Άρη» και τις τεχνητές «κατασκευές» και «πολιτείες» του Άρη.

Υπήρξε διευθυντής του αμερικανικού διαστημικού μουσείου της NASA, επιστημονικός σύμβουλος της NASA, επιστημονικός σύμβουλος του Walter Cronkite και του CBS Νews κατά την διάρκεια των αποστολών Apollo προς τη Σελήνη, προσωπικός φίλος του Carl Sagan και του μεγάλου συγγραφέα Ε. Φ. Arthur C. Clarke. Είναι ο άνθρωπος που ενέπνευσε στον Άρθουρ Κλαρκ το φημισμένο «Οδύσσεια 2010», και ο άνθρωπος που πρώτος εστίασε την προσοχή των επιστημόνων στο μυστηριώδες φεγγάρι του Δία, Europa (Ευρώπη), και πρώτος διατύπωσε τη θεωρία ότι υπάρχουν παγωμένοι ωκεανοί στην Ευρώπη που φιλοξενούν ζωή. Ιδού τι γράφει ο Arthur C. Clarke για αυτόν:

«Η συναρπαστική ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει ζωή στην Ευρώπη του Δία, προτάθηκε αρχικά από τον Richard Hoagland (σε ένα άρθρο τριάντα σελίδων) στο αστρονομικό περιοδικό Star & Sky. Αυτό το λαμπρό και ευφυές concept έχει αντιμετωπιστεί σοβαρά από έναν αριθμό αστρονόμων (και κυρίως από τον Dr. Robert Jastrow, του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών της NASA) και μπορεί να παρέχει ένα από τα καλύτερα κίνητρα για την επερχόμενη αποστολή του Gallileo στον Δία…»

Από τότε ο Hoagland σχεδόν επιβεβαιώθηκε, όχι μόνο διότι ο μεγάλος Άρθουρ Κλαρκ ασχολήθηκε και έφτασε στο σημείο να εκπέμψει το γνωστό cult μήνυμα στην «Οδύσσειά» του («All these worlds are yours, except Europa, attempt no landings there»), όχι μόνο διότι τελικά ανακαλύφθηκε ένας ολόκληρος ωκεανός στην Ευρώπη, αλλά και διότι σχεδόν όλοι οι ειδικοί επιστήμονες είναι πλέον αισιόδοξοι ότι θα ανακαλυφθεί ζωή στους ωκεανούς της Ευρώπης. (Ρίξτε μια ματιά και στο ντοκιμαντέρ Aliens of the Deep του James Cameron).

Το 1993 απονεμήθηκε στον Dr. Richard Hoagland το ζηλευτό διακεκριμένο επιστημονικό μετάλλιο International Angstrom Medal for Excellence in Science, από το Angstrom Foundation της Στοκχόλμης, για την συνεχή έρευνά του για την περιοχή Cydonia (Κυδωνία) του Άρη.

(Για περισσότερα για τον Dr. Richard Hoagland και τις πολλές θεωρίες του, επισκεφτείτε το θρυλικό web-site του, «Enterprise Mission»: www.enterprisemission.com)

ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΗ ΑΡΕΙΑΝΗ ΖΩΗ: Έχουν ανακαλυφθεί βακτήρια από τον Άρη.

Πρέπει να επισημάνω εδώ ορισμένα πράγματα που ίσως δεν τα γνωρίζουν οι αναγνώστες μου: Τα βακτηρίδια είναι μορφές ζωής, και είναι ανθεκτικά στις διαστημικές συνθήκες. Μια βιώσιμη παραλλαγή του streptococcus mitis περισυλλέχθηκε έπειτα από δύο χρόνια έκθεσης σε συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια της Σελήνης. Τα βακτηρίδια μπορούν να μεταφερθούν σε πίεση και θερμοκρασία σχεδόν μηδέν, χωρίς απώλεια βιωσιμότητας. Ακόμη, μπορούν να επιζήσουν σε πίεση τόσο μεγάλη, όσο δέκα τόνοι ανά τετραγωνικό εκατοστό, επίσης και μετά από θερμοκρασίες έως εξακόσιους βαθμούς Κελσίου!

Διασώθηκαν ακόμη και βακτηρίδια από το εσωτερικό ενός πυρηνικού αντιδραστήρα σε λειτουργία. Επιβιώνουν ακόμη και σε περιβάλλον υψηλής ακτινοβολικής έντασης, πάνω από ένα μεγαράντ, ενώ μπορούν να «επισκευάζουν» τον εαυτό τους συνεχώς σε περιβάλλον υψηλών ακτινοβολιών, επισκευάζοντας δεκάδες χιλιάδες ρήγματα στις δομές τους που αποτελούνται από νουκλεϊνικό οξύ, όπως το DNA μας. Δεν παθαίνουν τίποτε από τη διαστρική υπεριώδη ακτινοβολία, αναπτύσσοντας ταχύτατα ένα στρώμα γραφιτοποιημένης ύλης γύρω τους, προστατεύοντας το εσωτερικό τους από την καταστροφή του υπεριώδους φωτός.

Κανείς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα εξοπλισμένος για την κατάκτηση των γαλαξιών, από τα βακτηρίδια. Είναι τέλειοι αστροναύτες. Και μπαίνω στον πειρασμό να χαρακτηρίσω όλες αυτές τις ικανότητες επεξεργασίας και προσαρμοστικότητας τους, ως ένα είδος νοημοσύνης. Αφού βρήκαμε αρειανά βακτηρίδια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήδη έχουμε στα χέρια μας κατοίκους του Άρη.

Το 1997 ανακοινώθηκε δημόσια η ύπαρξη του μετεωρίτη ALH84001, που ήρθε στη Γη από τον Άρη. Ανακαλύφθηκε το 1986 στην Ανταρκτική και η ύπαρξη του κρατήθηκε μυστική μέχρι το 1997!

Η NASA ανακοίνωσε το 1997, αν θυμάστε, την ανακάλυψη της: εντοπίστηκαν απολιθωμένα αρειανά βακτηρίδια μέσα στο πέτρωμα του. Αυτό αποδεικνύει για ακόμη μια φορά, ότι, τουλάχιστον κατά το παρελθόν, υπήρχαν συνθήκες εξωγήινης ζωής στον Άρη. (Μπορεί, με τόσα βιβλία και τόσες ταινίες που έχουμε δει, να μην μάς φαίνεται τόσο συνταρακτικό, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα στοιχεία που έχουμε αυτήν την στιγμή στα χέρια μας περί εξωγήινης ζωής σε κάποιον άλλον πλανήτη, είναι η συγκλονιστικότερη ανακάλυψη όλων των εποχών, και για κάποιον παράξενο λόγο έχει περάσει σχεδόν στα ψιλά των ειδήσεων, και έπειτα εξαφανίστηκε τελείως από τη δημοσιότητα μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές).

Η αλήθεια είναι –προσέξτε– ότι έχουν στα χέρια τους από το 1969 (παρακαλώ!), τον μετεωρίτη Murchison, ο οποίος είχε πέσει στην Αυστραλία, χωρίς να έχει ανακοινωθεί μέχρι σήμερα όλη η έρευνα, στον οποίο ανακαλύφθηκε η ύπαρξη εξωγήινων αμινοξέων, που ανάμεσα τους υπάρχουν πολλά που είναι κοινά με τους γήινους μικροοργανισμούς. Επίσης και δείγματα εξωγήινων απολιθωμένων μονοκύτταρων οργανισμών που είναι καθαρή απόδειξη εξωγήινης ζωής. Και αυτά τα έχουν από το 1969, με πιο συνταρακτικά ευρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά ανακοίνωσαν την ανακάλυψη του ALH84001 που τον ανακάλυψαν το 1986 με τα αρειανά δείγματα, το 1997!

Πρόσφατα, (βλέπε Strange, τεύχος 96) ανακαλύφθηκε και η πιο μικροσκοπική μορφή οργανισμού, μικροοργανισμοί που ονομάστηκαν πρόσφατα «Νανόβια», και δηλώθηκε επίσημα ότι ταυτίστηκαν με τα λεγόμενα απολιθωμένα Αρειανά βακτηρίδια που βρήκαν σε εκείνον τον μετεωρίτη, ότι δηλαδή δεν ήταν βακτηρίδια αλλά απολιθωμένα Νανόβια. Μάλιστα, μεταξύ άλλων ανακοινώθηκε ότι ανακαλύφθηκαν Νανόβια που ζουν στην…ανθρώπινη καρδιά.

Αυτήν τη στιγμή, όλοι στη NASA συζητούν τα τεχνολογικά προβλήματα για το πώς να φέρουν με ρομπότ πετρώματα από τον Άρη για ανάλυση στη Γη, αποκλείοντας ταυτόχρονα την περίπτωση να εισαχθούν μαζί τους στο γήινο περιβάλλον εξωγήινα μικρόβια από τον Άρη. Κάτι που μας φέρνει, φυσικά, στον νου, το κεντρικό σενάριο του Πολέμου των Κόσμων του H. G. Wells, όπου οι Αρειανοί ηττούνται από τα γήινα μικρόβια, αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο.

Τέλος πάντων, αναμένουμε τι δείγματα εδάφους και πετρωμάτων και ενδεχόμενων οργανικών και βιοχημικών ουσιών θα μπορέσει να περισυλλέξει η ευρωπαϊκή διαστημική αποστολή EXOMARS το 2014, που στέλνεται γι’ αυτόν τον λόγο, και αν θα μπορέσει να τα μεταφέρει πίσω στη Γη και τι άλλο θα γίνει τότε…

Η NASA, όχι χωρίς λόγο και ούτε βασισμένη σε υποθέσεις, έχει ανακοινώσει ότι θα στείλει στον Άρη το 2016 ένα όχημα rover, το Astrobiology Field Laboratory, δηλαδή ένα μικρό κινητό εργαστήριο «αστροβιολογίας», προφανώς για να ερευνήσει πιθανά δείγματα μορφών μικρο-οργανικής ζωής.

Κλείνω το πολυσέλιδο (κι ελπίζω διαφωτιστικό) αυτό άρθρο με μία είδηση (από τα «ψιλά») που φαίνεται να έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, που υπέπεσε στην αντίληψή μου τώρα τελευταία:

Το καλοκαίρι του 2005, αναφέρθηκε από την εφημερίδα Sunday Times, ότι τα rovers που κυκλοφορούν στον Άρη, τα Spirit και Opportunity, ενδέχεται να έχουν μεταφέρει άθελά μας στον Άρη το γήινο βακτήριο Bacillus safensis!

Σύμφωνα με τους μικροβιολόγους της NASA, αυτά τα βακτήρια μπορούν να επιβιώσουν (όπως ήδη περιέγραψα) κατά το διαστημικό ταξίδι αλλά και στις συνθήκες του Άρη. Είπαν, επίσης, ότι παρά τις προσπάθειες να αποστειρωθούν τα οχήματα πριν ξεκινήσουν από τη Γη, δεν είναι βέβαιο ότι τελικά ήταν πλήρως αποστειρωμένα.

Η είδηση είναι αυτή. Προσπαθώ να καταλάβω πώς προέκυψε ως είδηση, δεδομένου ότι τα βακτήρια ήταν λαθρεπιβάτες, δηλαδή κανείς δεν γνώριζε ότι τα έστελνε στον Άρη, όπως προφανώς υπονοούν οι υπεύθυνοι.

Μάλλον καταλαβαίνω και επιτρέψτε μου να χαμογελάσω πονηρά: Κατά τις αναλύσεις που διεξάγουν αυτά τα οχήματα στο έδαφος του Άρη, προέκυψε και η ύπαρξη αυτών των γήινων βακτηρίων. Δηλαδή τα οχήματα επικοινώνησαν την ανακάλυψή τους. Έτσι το έμαθαν οι υπεύθυνοι στη Γη. Τότε, εμφανίστηκαν, όπως καταλαβαίνετε, για τους γήινους επιστήμονες της αποστολής, τρία –κρυφά από εμάς– ενδεχόμενα: 1) Τα βακτήρια είναι αρειανά και είναι ίδια με αυτά που έχουμε στη Γη, 2) Τα βακτήρια είναι γήινα και υπάρχουν μυστηριωδώς στον Άρη, 3) Τα βακτήρια αυτά μεταφέρθηκαν εκεί από τα ίδια τα οχήματα που τα ανακάλυψαν.

Έτσι μας ανακοινώνουν (στα «ψιλά» των ειδήσεων) την τρίτη εκδοχή, ελπίζοντας ίσως ότι κανείς δεν θα σκεφτεί τις άλλες δύο (ξεκινώντας αναρωτούμενος πώς το ξέρουν αυτοί για αυτά τα βακτήρια που μεταφέρθηκαν εκεί αφού έγινε εν αγνοία τους). Αλλά, πώς κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα; Είναι απλά το πιο λογικό γι’ αυτούς, αλλά συμπτωματικά και αυτό που έχει τις λιγότερες προεκτάσεις και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Είναι, δηλαδή, ακόμη μία παράξενη «σύμπτωση». (Αναλογιστείτε τι θα σήμαινε αν κάποιος, με την ίδια απλή λογική, ήταν διατεθειμένος να αναλογιστεί ανοιχτά τις άλλες δύο εκδοχές).

Η τρίτη εκδοχή που παρουσιάστηκε τελικά (αποκρύπτοντας προφανώς τη συζήτηση για τις άλλες δύο): «Τα βακτήρια αυτά μεταφέρθηκαν εκεί από τα ίδια τα οχήματα που τα ανακάλυψαν», γεννάει επίσης δύο εκδοχές: α) Μεταφέρθηκαν εκεί επίτηδες, β) Μεταφέρθηκαν εκεί κατά λάθος. Όπως βλέπετε, επιλέγεται η δεύτερη εκδοχή. Η πρώτη, όμως, για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι επίσης το ίδιο πιθανή.

Λοιπόν, γιατί να μεταφερθούν εκεί επίτηδες; Μπορώ να φανταστώ πολύ ενδιαφέροντες λόγους, αλλά δεν θα τους συζητήσω εδώ, γιατί θέλω απλά να παρουσιάσω την ενδιαφέρουσα είδηση και να την αναλύσω λίγο, και να σκεφτείτε μόνοι σας τις πιθανές προεκτάσεις της (και με ποια άλλα συνδέεται).

Επιμένω να θεωρώ ότι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος με ενδιαφέροντα και σχετική παιδεία, μπορεί να δει ξεκάθαρα ότι όλα μα όλα όσα ανέφερα σε αυτές τις σελίδες μοιάζουν να συνδέονται με παραπάνω από έναν τρόπους μεταξύ τους, και μπορεί με λίγη σκέψη και παρατηρητικότητα και ανάλυση και ανοιχτό μυαλό, να καταλήξει σε ένα σωρό ενδιαφέροντα σενάρια, τα οποία να είναι –και είναι– πάρα πολύ πιθανά.

Όλα αυτά τα σενάρια που θα σκεφτείτε από μόνοι σας διαβάζοντας όλα τα στοιχεία που παρουσίασα –κατά τη γνώμη μου σοβαρά– σε αυτό το πολυσέλιδο άρθρο, αποτελούν, όπως ήδη καταλαβαίνετε, το αληθινό «Μυστήριο του Άρη».

Μπορούν, αν θέλουν, κάποιοι να τα παραβλέψουν όλα, μαζί με τις ενδιαφέρουσες προεκτάσεις και συνδέσεις τους, επιμένοντας ότι αυτό το μυστήριο δεν υπάρχει.

Θα τους ζητούσα να μου επιτρέψουν να τους διορθώσω μόνο ως συγγραφέας, (που αναπόφευκτα έχει μία εμμονή με τις λέξεις). Κάποιες «ερμηνείες» του μυστηρίου μπορεί όντως να μην υπάρχουν (και αναφέρθηκα ελάχιστα σε ερμηνείες, που είναι αναρίθμητες). Το μυστήριο όμως υπάρχει.

Έχουμε δίκιο να περιμένουμε υπομονετικά κάποτε να μας δώσουν οι αρμόδιοι τη λύση του;
Ή μήπως τελικά πρέπει να τη σκεφτούμε μόνοι μας;

πηγή
http://skandalistis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7208.html#more